Polegać jak na Tarasie
MARCIN DOBOSZ: Do reprezentacji wraca Taras Romanczuk. Dobrych kilka lat temu za kadencji Adama Nawałki otarł się o kadrę, a dziś po niespełna 33-letniego pomocnika Jagiellonii Białystok sięga Michał Probierz.
RADOSŁAW KAŁUŻNY (BYŁY POMOCNIK REPREZENTACJI POLSKI, KOMENTATOR
„PRZEGLĄDU SPORTOWEGO”): Forma, jaką Romanczuk prezentuje w Ekstraklasie, upoważnia go do powołania. Probierz zna go doskonale, to przecież on uczynił go w Jadze prawdziwym, zawodowym, bardzo solidnym piłkarzem. I co z tego, że stary-nowy reprezentant ma niemal 33 lata? Najwyraźniej Probierzowi jest potrzebny na tu i teraz. Gdyby to klub podpisywał dziś długoletnią umowę z Romanczukiem, można byłoby się zastanawiać nad sensem, lecz reprezentacja to inna para kaloszy. Zaraz, zaraz... Jagiellonia przedłużyła z nim niedawno umowę do końca sezonu 2025/26, bo wie, że na tym żołnierzu, sprawdzonym w boju, można polegać. Mnie Romanczuk kojarzy się z bardzo dobrą grą głową i przytomną, inteligentną… głową. Potrafi zrobić użytek ze swojego doświadczenia, bywa nieprzyjemny dla rywali. I powtórzę – dziś jest w znakomitej dyspozycji.
DOBOSZ: Co prawda jest to odprysk, lecz w tak zwanej przestrzeni medialnej pojawiły się głosy na „nie” ze względu na ukraińskie pochodzenie pomocnika Jagiellonii.
KAŁUŻNY: Nie ma sensu się zajmować tym, co się rodzi w chorych głowach. Taras wiele razy podkreślał, że czuje się Polakiem. Głosy na „nie”, tym bardziej w obliczu wojny, są obrzydliwe. Do reprezentacji, w której grałem, trafił Emmanuel Olisadebe i ani przez sekundę nie miałem z tym kłopotu. Może poza jednym, że któregoś razu musiałem targać go na plecach, bo uznał, że na tyle czuje się Polakiem, że może „po polsku” wypić. (śmiech)
DOBOSZ: Drugim zaskakującym powołaniem jest obecność Bartosza Salamona. Po raz pierwszy w reprezentacji znalazł się dawno temu, bo za kadencji Franciszka Smudy. A to było aż 14 lat temu. Później zaproszenia do kadry wysyłali mu Adam Nawałka i Fernando Santos.
KAŁUŻNY: Co też już było dawno. Ale to nie jest istotne. Wydaje mi się, że tak jak w wypadku Romanczuka zadecydowała potrzeba chwili i doświadczenie. Ze środkiem obrony od dawna mamy kłopot. Przede wszystkim mały wachlarz piłkarzy, którzy nadawaliby się do występów w reprezentacji. Wydaje mi się, że stanęła „produkcja” zawodników na tę pozycję. Dlatego nie jestem zdziwiony, że w perspektywie kadry bardzo wstępnie, ale jednak rozważa się Mateusza Skrzypczaka z Jagiellonii, który ostatnio prezentuje się obiecująco. A w kwestii Salamona, to w beznadziejnym dziś Lechu jest jedyną pozytywną postacią. Tylko jemu się chce, chociaż sam nie jest w stanie cokolwiek wskórać. Ostatnio, widząc poznańską beznadzieję, ambitnie wziął się za atakowanie, dośrodkowania.
DOBOSZ: Robert Lewandowski pochwalił selekcjonera Michała Probierza. „Trener podszedł do mnie jak do człowieka, a nie piłkarza. On obudził we mnie ambicje i to, że jeszcze chcę coś osiągnąć z tą kadrą” – przyznał kilka tygodni temu.
KAŁUŻNY: No i bardzo dobrze. To ważne słowa, bo nie ma co się czarować, że nie z każdym trenerem kadry było kapitanowi po drodze. Wie pan, że nie miałem kłopotu z nominacją Probierza na trenera kadry. Polski szkoleniowiec nie musi „śmierdzieć”. Za Jerzego Engela, który był selekcjonerem w moich czasach, wskoczyłbym w ogień. Oby tak było też w wypadku „Lewego” i Probierza, bo patrząc na to, jaka atmosfera panowała za poprzedników aktualnego selekcjonera… Delikatnie mówiąc, reprezentacja była jak rodzina, tyle że patologiczna. (śmiech) Od awantury do awantury. Weźmy reprezentację Polski poprzednika Probierza – Fernando Santosa. Ona wyglądała dokładnie jak on: smutna, skrzywiona, zgorzkniała, bez odrobiny entuzjazmu i optymizmu. Coś jak usta po wypiciu szklanki czystego spirytusu.
DOBOSZ: Jest pan optymistycznie nastawiony do meczu z Estonią?
KAŁUŻNY: Niestety, trudno mi go z siebie wykrzesać. Bo kiedy nasza kadra zagrała świetny, a nawet choćby bardzo dobry mecz? Taki od pierwszej do ostatniej minuty? Co nie znaczy, że nie wspieram Michała Probierza i właśnie wybranych przez niego reprezentantów. Wierzę, że uporamy się z Estonią, ale nie należę do tych, którzy myślami wybiegają już do finału barażu. Przypomnę, że zupełnie niedawno zaksięgowaliśmy sześć punktów w dwumeczu z Mołdawią, a skończyło się na jednym. Z Wyspami Owczymi na własnym boisku też się długo mordowaliśmy. Raków Częstochowa eliminacje do Ligi Mistrzów zaczynał od starcia z estońskim klubem i pamiętam dobrze, że w pierwszym meczu na swoim boisku musiał się napocić, by wydrzeć 1:0.
DOBOSZ: Niedawno po mediach przetoczyła się dyskusja o zawodzie piłkarza, choć byli piłkarze, jak Michał Kucharczyk, wskazywali raczej na cienie tej profesji. Choćby to, że w weekend, kiedy zazwyczaj odbywają się uroczystości – chrzciny, wesela – piłkarze nie mogą brać w nich udziału ze względu na obowiązki, czyli mecze.
KAŁUŻNY: Nigdy nie zamieniłbym zawodu piłkarza na inny. Uważam, że jest najpiękniejszy na świecie. Próbowałem wielu dyscyplin – kolarstwa, pływania, ale dopiero w piłkę wkręciłem się na amen. Dała mi fajne, ciekawe życie na wysokim poziomie. Udało mi się dotrzeć na jako taki poziom. Zostać mistrzem Polski, zagrać w reprezentacji, wziąć udział w mistrzostwach świata, reprezentować kluby Bundesligi, powąchać Ligę Mistrzów. Uważam jednak, że na takim poziomie piłka jest frajdą. Udawało mi się pokonywać kolejne szczeble i to mnie napędzało. Nie wyobrażam sobie, bym miał frajdę w graniu na wyłącznie niskim poziomie. Gdzieś w czwartej lidze albo niżej. Zniechęciłbym się.
DOBOSZ: Choćby dla zdrowia nie chciałby pan
pokopać?
KAŁUŻNY: Zdrowia?! (śmiech) Niech pan nie żartuje. W niższych ligach najgorsi i niebezpieczni są niespełnieni piłkarze. Chcą udowodnić, że ktoś kiedyś się pomylił w ich temacie i z zaciśniętymi zębami, często brutalnie próbują udowodnić, jacy z nich grajkowie. A nawet niechcący przez brak koordynacji potrafią zrobić krzywdę, powiedzmy uszkodzić komuś więzadła. Dziękuję za takie granie dla zdrowia. Na początku człowiek w ogóle nie myślał o kasie, a o tym, by tylko… grać. W Zagłębiu Lubin, jak każdy wychowanek, miałem najgorzej.