PARASOL OCHRONNY MUSI MIEĆ JAKIŚ OGRANICZONY ROZMIAR
Czytelnicy „Przeglądu Sportowego”, czytając ten felieton, zapewne znają już listę piłkarzy powołanych do reprezentacji Polski na baraże o awans do mistrzostw Europy. Ja zaś piszę te słowa jeszcze przed oficjalnym ogłoszeniem, ale zakładam, że doniesienia prasowe co do niektórych nazwisk się sprawdziły. I nie ukrywam, że budzą one moje wątpliwości. Michał Probierz nie jest pierwszym, który próbuje wtłoczyć do drużyny narodowej trochę świeżej krwi i trzeba podkreślić, że nie robi tego po raz pierwszy. Każdy trener ma swoją wizję i koncepcję. Poklask za swoje pomysły dostaje dopiero wtedy, gdy ta wizja okazuje się skuteczna. Adam Nawałka, czyli selekcjoner, który w XXI wieku miał najlepsze wyniki z drużyną narodową (awans do dwóch turniejów, ćwierćfinał EURO 2016), też zaczynał od pewnych eksperymentów. Przypomnijmy choćby Rafała Kosznika, który wystąpił w meczu towarzyskim (przegrana 0:2 ze Słowacją w selekcjonerskim debiucie Nawałki) i jeśli chodzi o kadrę, to na tym meczu licznik byłego zawodnika Górnika Zabrze się zatrzymał. Ale już takie nazwiska jak Krzysztof Mączyński czy Arkadiusz Milik to piłkarze, który wówczas nie byli oczywistymi wyborami, a jednak stali się ważnymi elementami kadry. Przede wszystkim jednak Adam Nawałka potrafił tak ułożyć grę drużyny, że uwolnił potencjał Roberta Lewandowskiego. Zresztą nie tylko „Lewy”, ale i inni piłkarze urośli w tym zespole, a jednocześnie rósł też zespół, przynajmniej do pewnego momentu.
Michał Probierz na razie nie ma się czym chwalić – nic wielkiego pod jego okiem nie pokazali ci zawodnicy, których uznajemy za wybory oczywiste, ani też nie można powiedzieć, że któryś z jego nowych kadrowiczów okazał się odkryciem. Przypomnę tylko eksperyment z Patrykiem Pedą, który wystąpił od pierwszej minuty w spotkaniu z Wyspami Owczymi. Na tym meczu skończyły się zachwyty nad zawodnikiem trzecioligowej włoskiej ekipy SPAL, bo w kolejnym spotkaniu – z Mołdawią (1:1), delikatnie mówiąc, tak dobrze już nie było. Mecz z Czechami to było jedno wielkie nieporozumienie, bo jak inaczej nazwać sytuację, gdy zawodnik wchodzi na boisko jako rezerwowy i zostaje zmieniony jeszcze przed ostatnim gwizdkiem. Miejmy nadzieję, że kariera 21-latka wkrótce nabierze prędkości, ale występy w kadrze na razie możemy określić terminem: „niezbyt fortunny epizod”. Jak na razie na jego talencie wciąż jakoś nie poznają się także trenerzy drużyn z Serie A ani nawet Serie B. Przypominam tę sytuację dlatego, że przed nami najpierw rywalizacja z zespołem tylko nieco lepszym od Wysp Owczych, czyli Estonią. Ryzyko, że któryś z nowo powołanych zawodników w jakiś spektakularny sposób się pokaże albo zawali ten mecz, nie jest duże. Schody zaczną się potem, gdy będziemy grać z Finlandią albo Walią. Też nie będzie to zbyt wysoko zawieszona poprzeczka, ale mówimy tu już o drużynach z podobnym potencjałem do naszego. Czy wtedy selekcjoner odważy się polegać na piłkarzach bez doświadczenia? Śmiem wątpić. Czy to są zawodnicy, którzy mogą (w przypadku awansu) dać nam zastrzyk animuszu na EURO 2024? Chciałbym się mylić… Generalnie jeśli chodzi o reprezentację, jestem zdecydowanym zwolennikiem zasady, że mają w niej grać najlepsi zawodnicy, których mamy do dyspozycji w tej chwili. Czy Michał Probierz widzi więcej, tak jak mogliśmy to powiedzieć o Adamie Nawałce? Nie jestem do tego ani trochę przekonany. Ale życzę mu, by przekonał do siebie niedowiarków, bo życzę dobrze tej reprezentacji.
I jak większość kibiców bardzo chciałbym oglądać tę drużynę podczas czerwcowego turnieju w Niemczech.
Chodzą słuchy, że nawet w przypadku braku awansu selekcjonerowi nie grozi dymisja. No chyba że zawali baraże w spektakularny sposób. Trzeba więc ustalić, co to znaczy „spektakularna porażka”. Czy minimalna przegrana z Estonią ma być traktowana jako katastrofa czy tylko drobna wpadka? Ot, wypadek przy pracy w trakcie budowy potęgi tej drużyny? Ja nie mam wątpliwości: to byłaby kompromitacja. I nie ma dla mnie znaczenia, czy będzie to przegrana po słabym spotkaniu czy pechowe
0:1 w meczu, w którym dominowaliśmy przez 90 minut, ale rywal wyszedł z kontrą i w doliczonym czasie zdobył zwycięską bramkę, jak również to, czy polegliśmy w rzutach karnych. Poniżej pewnego poziomu przyzwoitości po prostu nie możemy zejść, choć już teraz wydaje się, że tak źle jak w kończących eliminacje spotkaniach z Wyspami Owczymi, Mołdawią i Czechami nie było od dawna. Co, jeśli przegrany dopiero w drugim spotkaniu z Finlandią i Walią? Jeśli oczekujemy, że ta drużyna ma zrobić jakiś postęp, to trzeba napisać, że są to zespoły o mniejszym potencjale od naszego. Tylko trzeba ten potencjał wydobyć.
Mam nadzieję, że są to tylko rozważania teoretyczne, ale też piszę o tym, bo dla mnie mocnym sygnałem ostrzegawczym był już remis na własnym boisku z Mołdawią, który pogrzebał nasze szanse na bezpośredni awans do tegorocznego turnieju. Selekcjoner zrzucił winę na swojego poprzednika i najwyraźniej znalazł zrozumienie u szefa, czyli prezesa PZPN Cezarego Kuleszy, ale parasol ochronny powinien mieć jakiś określony rozmiar.