KADROWY PARALIŻ I KADROWA RUTYNA

Za tydzień o tej porze reprezentacja będzie już po pierwszym meczu barażowym z Estonią. Będzie właśnie szykowała się do decydującego o awansie do mistrzostw Europy spotkania z Walią lub Finlandią albo piłkarze ze wstydem zaczną się rozjeżdżać do swoich klubów. W tę drugą możliwość nie chce się wierzyć, nawet po tak fatalnych wynikach w eliminacjach. Wszystko zależy jednak od tego, w jakiej dyspozycji przyjadą nasi piłkarze na krótkie zgrupowanie kadry.

Na razie oceniać ich formę możemy tylko na podstawie występów w drużynach klubowych. A to wcale nie jest miarodajna opinia. Nie mam pojęcia, skąd się to bierze, ale jest jakoś tak ostatnio, że ci reprezentanci, którzy w jakimś okresie błyszczą w swoich klubach, nie potrafią potwierdzić tej dobrej formy w meczach kadry lub tracą ją tuż przed przyjazdem do Polski. Długo takim bijącym po oczach przykładem był Piotr Zieliński. Zachwycano się nim w Napoli, regularnie zawodził w reprezentacji. Teraz nawet nie wiadomo, czego się po nim spodziewać, bo gdy ogłosił odejście z Neapolu, stracił miejsce w zespole. Ale spójrzmy z kolei na Roberta Lewandowskiego. W swoim pierwszym sezonie w Barcelonie podbił Hiszpanię – wygrał ligę i Superpuchar, został królem strzelców Laligi, zdobywał bramki we wszystkich rozgrywkach. A w kadrze strzelił tylko dwa gole w mistrzostwach świata, ani jednego w kraju. Sebastian Szymański robił furorę w Turcji, lista klubów, które chcą go kupić, robi wielkie wrażenie. Dwanaście bramek i czternaście asyst – jak na pomocnika to imponujące. Ale zbliżają się mecze reprezentacji i forma Szymańskiego znika w zastraszającym tempie – od połowy stycznia to już trzynaście meczów bez liczb, w ostatnim spotkaniu zagrał minutę... Turcy mogą sobie pluć w brodę, że nie sprzedali go zimą. Ale co to nas obchodzi, my potrzebujemy go w formie z końcówki zeszłego roku, a nie z początków obecnego. W Turcji odrodził się także Krzysztof Piątek, w pięciu kolejkach ligowych na początku roku strzelił sześć goli. Ale już dopadł go kadrowy paraliż – trzy mecze z pustym przebiegiem. Aż strach pomyśleć, czy po przyjeździe na zgrupowanie podobna niemoc nie spotka Jakuba Kiwiora, który doskonale spisuje się ostatnio w Arsenalu walczącym o mistrzostwo Anglii. To odwieczny dylemat wszystkich selekcjonerów: kierować się aktualną formą piłkarzy i powoływać tych, którzy się wyróżniają w obecnej chwili, czy stawiać na sprawdzonych, dobrze się rozumiejących i zgranych, bo na wprowadzanie nowych do drużyny nie wystarczy ledwie tylko kilka tych dni przygotowań. Postawić na wybijające się indywidualności czy mieć zgraną drużynę? Wydaje się, że zwolennikiem tego drugiego rozwiązania jest kapitan reprezentacji. Kilka dni temu Lewandowski powiedział, że chciałby, aby w kadrze na mecze barażowe znalazł się Kamil Grosicki, z którym w drużynie narodowej występuje już od kilkunastu lat.

Ma to sens. W końcu Estonia, Walia czy Finlandia to nie są piłkarskie potęgi. Do ich pokonania może wystarczyć wzajemne zaufanie i rutyna, kilka dobrze sprawdzonych w przeszłości akcji, zagrań na pamięć, wiedza o tym, czego można się spodziewać po partnerze i na co go stać. A eksperymenty, szukanie nowych rozwiązań i połączeń, budowanie zespołu na przyszłość zostawić na okres po zakończeniu rozgrywek klubowych, gdy będzie o wiele więcej czasu na pracę z reprezentantami przed mistrzostwami Europy. Oczywiście, jeśli wygra się te dwa barażowe mecze.

A jeśli któryś z nich się przegra, to i tak już nie będzie wyboru. Trzeba wszystko zaorać i posiać na nowo.