LISTA DEZERTERÓW
I zawodowcy – nie dotyczy to tylko tenisistów, lecz również pędzących z meczu na mecz koszykarzy czy zaliczających galę po gali bokserów – instytucji kierowanej aktualnie przez pana Thomasa Bacha potrzebują do szczęścia coraz mniej. Coraz mniej albo wręcz w ogóle! Chcą odpocząć, coś nie pasuje im do grafika, szykują się do rzeczy zdecydowanie dla nich istotniejszych. Shelton powiedział o tym wyraźnie. MKOL nie daje do tego zarabiać tak jak w innych miejscach. My jako kibice lubimy mówić o wartościach, a tymczasem młodzi sportowcy wartościami się nie najedzą. Jeden z trenerów przekazał mi, że na topie jest aktualnie powiedzenie „money talks”. Czyli, w wolnym tłumaczeniu: decydują pieniądze, wszystko zależy od kasy. No i potem ta generacja dobrze opłacanych najemników nie kieruje się już jakimiś absurdalnymi z ich punktu miazmatami, a swoim prywatnym dobrostanem. Jest coraz więcej dowodów na to, że igrzyska to dla takiego nastawionego na komercję profi „zaduch” czy wręcz „chorobotwórcze wyziewy”. W przenośni oczywiście. Żebyśmy się dobrze zrozumieli…
S★★★
port nie jest dziś jednolity. Więcej – on w wielu miejscach w ogóle już się ze sobą nie klei! No bo jaki jest wspólny interes grającego codziennie milionera z NBA z anonimowym zapaśnikiem czy szermierzem, który czeka z drżeniem serca na tę jedną jedyną imprezę w sezonie? Żaden. Praktycznie żaden. Ten pierwszy latem chce, by dali mu wreszcie święty spokój, drugi wtedy kumuluje energię. Ale tak samo jest na przykład w rolnictwie czy wokół niego. Branża pojemna jak cały sport. Tyle że inaczej na sytuację patrzy ktoś uprawiający 100 hektarów pszenicy, a inaczej ktoś przywożący do skupu cysterny mleka. Niektórzy chcą rynek chronić, bo ziarna ewidentnie za dużo. Inni boją się, że jak się go zarygluje, to w rewanżu druga strona nie wpuści na przykład jogurtu. Wszystko zależy od tego, gdzie i z kim się handluje. Czy zboże wyceniamy u siebie, czy serki wyprawiamy w zagraniczną podróż. I nie oceniam, kto w konkretnych sprawach ma rację. Bardziej dostrzegam różne, często sprzeczne spojrzenia. W ramach teoretycznie jednej grupy zawodowej.
I★★★
grzyska nie są po to, by zadowolić wszystkich. Święto sportu koncentruje się na dyscyplinach mniej na co dzień marketingowych i medialnych. Same w sobie nie są one tak interesujące dla szerokiej publiczności, ale zsumowane raz na cztery lata gigantycznie zyskują na znaczeniu. Tenis nie – w takich momentach traci i ginie w tłumie. I to też ułatwia podjęcie decyzji, że jednak tutaj podziękujemy. No bo co znaczy dla takiego Sheltona i zapewne kolejki innych graczy, którzy zgodnie z tradycją się wkrótce objawią, ewentualny letni występ na ziemi we Francji? Po pierwsze – stratę paru dolarów i opóźnione turnieje na hardzie. Po drugie – gorsze przygotowanie do US Open. I to wszystko przy założeniu, że szanse na medal w Paryżu są minimalne. Dochodzi jeszcze ryzyko kontuzji, bo potem trzeba zmieniać kontynenty i dostosowywać się do nowych kortów.
Dlatego Amerykanin zgrabnie się już z całego przedsięwzięcia wypisał. Biorąc pod uwagę, że jego daty 27.07–4.08 nakładają się na turnieje w Atlancie i Waszyngtonie, a pośrednio także na Masters 1000 w Kanadzie, u mężczyzn możemy się spodziewać wysokiej fali olimpijskich rezygnacji. Panie pewnie nie będą gorsze. Nas cieszy jednak fakt, że przynajmniej Iga podchodzi jeszcze do igrzysk staromodnie. Jeśli trzeba, to coś skasuje, ale na przełomie lipca i sierpnia na Garrosie na pewno da z siebie maksa. I mamy nadzieję, że spod wieży Eiffla przywiezie upragnione złoto!