EURO, CZYLI WSZYSTKO ALBO NIC Droga przez mękę i upokorzenia, jakimi były eliminacje, może mieć szczęśliwe zakończenie. Triumf nad Walią zapewni Polsce piąty z rzędu udział w ME.
ubimy sytuacje, kiedy jesteśmy postawieni pod ścianą, wtedy mobilizacja i koncentracja są na najwyższym poziomie. Musimy patrzeć przede wszystkim na siebie – w listopadzie graliśmy nieźle, lepiej niż wcześniej, brakowało kropki nad i, czyli goli. Może przyjdzie to w marcu i zaczniemy w końcu wykorzystywać kreowane okazje. Liczę, że spotkanie z Estonią będzie tylko przygrywką i zbuduje nas na finał – te zdania kapitan reprezentacji Polski Robert Lewandowski wypowiedział miesiąc przed barażami. Na razie jego słowa, przynajmniej te dotyczące pierwszego rywala, sprawdziły się co do literki. Estonia okazała się słabym, by nie napisać wprost – beznadziejnym sportowo, przeciwnikiem. Polska to wykorzystała (5:1). Eliminacyjni rywale Biało-czerwonych – Mołdawia oraz Wyspy Owcze – byli zespołami podobnej klasy, a jednak drużyna Michała Probierza z tymi pierwszymi tylko zremisowała 1:1. Z Estonią obowiązek zwycięstwa został spełniony – było lekko, łatwo i przyjemnie. Teraz naszych czeka druga, trudniejsza część zadania. We wtorkowy wieczór na Cardiff City Stadium zapowiada się mecz, w którym zespół Probierza może cierpieć. A o awansie mogą decydować karne, jeśli wynik będzie nierozstrzygnięty po 90 minutach oraz dogrywce. Zwycięzca musi być wyłoniony: stawką jest EURO. – Emocji powinno być dużo, zamiast filiżanki kawy na pobudzenie, radziłbym kibicom przygotować sobie kubek melisy – mówił nam Marcin Żewłakow, były reprezentant Polski, dziś ekspert TVP Sport.
Remis ze wskazaniem na Walię?
Już raz Polska dostała się na wielki turniej okrężną drogą, czyli przez baraże. 29 marca 2022 roku wygrana ze Szwecją 2:0 zapewniła awans do mistrzostw świata w Katarze. Tamto starcie nie miało faworyta – nasi byli wtedy na 22. miejscu w rankingu FIFA, rywale ledwie o pozycję niżej. Teraz sytuacja jest niemal identyczna – gospodarze wtorkowej potyczki zajmują 29. lokatę we wspomnianym rankingu, zespół Michała Probierza 30. Choć kadrę Walii portal Transfermarkt wycenia na niecałe 176 mln euro, a Polski na 228 mln.
Półtora roku temu, kiedy zespół Czesława Michniewicza wkraczał na światowe salony, Walijczycy również bili się o mundial w barażach. W półfinale play-off pokonali Austrię 2:1, a spotkanie poprowadził Szymon Marciniak. Na finałowe starcie z Ukrainą
– ze względu na wojnę, która ledwo co wybuchła – musieli poczekać do czerwca. I też je wygrali – 1:0. O ile teraz naszych ma ponieść do awansu przekonujące i łatwe zwycięstwo z Estonią (5:1), o tyle przecież Walijczycy – także w miniony czwartek – rozbili silniejszych Finów 4:1 i również nie stracili zbyt wielu sił.
Jeśli więc chodzi o najnowszą historię wygrywania baraży o awans do imprezy rangi mistrzowskiej, jest remis. Chyba z minimalnym wskazaniem Walijczyków, którzy tak w 2022 roku, jak i teraz wszystkie spotkania play-off rozgrywali na wypełnionym po brzegi (mieści ponad 32 tysiące ludzi) Cardiff Stadium.
Dziś chwalą się, że na tym obiekcie nie przegrali 17 z 20 ostatnich meczów. – Mając wsparcie Czerwonej Ściany kibiców, możemy grać u siebie z każdym. Z Polską pójdziemy
na całość – zapowiedział szkoleniowiec Walii Robert Page. Żeby jednak – z polskiej perspektywy – nie wyglądało to dramatycznie słabo i aby kibic znad Wisły nie miał poczucia, że Lewandowski i spółka lecą do Cardiff jak na ścięcie, dodajmy, że jedną z trzech wspomnianych porażek u siebie Walijczycy ponieśli z Polską. We wrześniu 2022 roku Biało-czerwoni zwyciężyli na Wyspach 1:0. Teraz tamto spotkanie nie ma żadnego znaczenia, ale warto o nim pamiętać, ponieważ od dawna wiadomo, że jeśli Polacy nie stracą gola, to z przodu mają piłkarzy o wybitnych umiejętnościach, którzy jednym zagraniem potrafią rozstrzygnąć losy starcia.
Wybitny Reprezentant Szczęsny
Wtedy w Cardiff tak właśnie było. Lewandowski kapitalnie zgrał piłkę do Karola Świderskiego, a ten trafił do siatki. Zdobywca bramki nie będzie witany w Cardiff chlebem i solą – także jego trafienie w czerwcu 2022 roku zapewniło Polsce trzy punkty w spotkaniu z Walią we Wrocławiu (2:1). Konsekwencją tamtych zwycięstw i goli Świderskiego było utrzymanie Biało-czerwonych w dywizji A Ligi Narodów.
Bohaterem poprzedniego starcia w Walii zasłużenie okrzyknięto Szczęsnego. „Fantastycznie interweniował przy strzale Johnsona, miał bardzo dobre interwencje przy uderzeniach z bliska Jamesa oraz Bale’a z ostrego kąta. Bardzo pewny punkt, świetna gra na przedpolu, wyprzedzał i wyczuwał zachowania rywali. Długo czekaliśmy na taki mecz Wojtka, żeby był wartością dodaną do naszej drużyny” – tak oceniliśmy piłkarza Juventusu. Podobnie było w barażu ze Szwecją o awans do MŚ. Szczęsny nie popełnił błędu. – Zgadzam się z opinią, że mecz mógł potrwać jeszcze godzinę dłużej, a rywal i tak nie trafiłby do naszej siatki, ale absolutnie nie dlatego, że to ja byłem w bramce, tylko mieliśmy pozytywną energię w zespole – opowiadał później Szczęsny w wywiadzie dla „PS”. – Mam wrażenie, że od lat nasza gra defensywna nie do końca zależy tylko od taktyki, ustawienia formacji czy składu personalnego, bo są mecze, w których po 30 minutach wiem, że nie stracimy gola. Czuje się wtedy jakąś energię płynącą wewnątrz grupy – żaden system ani wykonanie nakreślonych zadań, tylko ta pozytywna moc nas nakręca. Tak było ze Szwecją. Coś tam musiałem obronić, ale nic wyjątkowego. Wiedziałem, że jeśli sami nie popełnimy poważnego błędu indywidualnego, to nie zrobią nam krzywdy. Już nie mam wrażenia, że któryś mecz jest ważniejszy i bardziej wyjątkowy od innego. Ten ze Szwecją rzeczywiście był specjalny, ale tylko ze względu na stawkę. Grałem o udział w swoim ostatnim mundialu w życiu. Pierwszy, ten w Rosji,
był dla nas nieudany i nawet gdyby ten drugi, też miał się nie udać, to mimo wszystko lepiej mieć w CV dwa mundiale – dodawał wtedy bramkarz. Występy przeciwko Szwecji oraz w Walii były 2 z 33, w których Szczęsny nie został pokonany w kadrze. Z Estonią zagrał po raz 80. i trafił do klubu Wybitnego Reprezentanta Polski. Jest czwartym po Józefie Młynarczyku, Jerzym Dudku i Janie Tomaszewskim bramkarzem w tym elitarnym gronie. Żaden nie rozegrał tylu meczów, ile on (wcześniej obowiązywał limit 60 występów). – Wiem, jacy bramkarze grali w reprezentacji przede mną i jaką wykonali robotę. Ale najważniejsza jest jakość, a nie ilość – podkreślał jakiś czas temu piłkarz.
Niech jeszcze czekają...
Jeśli chodzi o jakość poszczególnych piłkarzy, to jeśli ktoś chce znaleźć gwiazdy światowego formatu, powinien zerknąć w skład naszych. Gdyby chciał oceniać różnicę dzielącą umiejętności najsilniejszego i najsłabszego ogniwa obu drużyn, zdecydowanie mniejsza przepaść dzieli Walijczyków. Tam jeden za drugiego wskoczy w ogień, siłą jest kolektyw i – po przechwycie piłki – błyskawiczne przenoszenie akcji pod pole karne rywala. „Jesteśmy stabilni w obronie, mamy dużą siłę ognia w ataku” – napisał o zespole trenera Page’a „The Telegraph”. Uwypuklając swoje zalety, Wyspiarze podkreślają, że w eliminacjach EURO 2024 zdobyli cztery punkty w meczach z Chorwacją (trzecia drużyna mundialu w Katarze), ale temu, że w tych samych eliminacjach przegrali u siebie (2:4) i zremisowali na wyjeździe (1:1) z Armenią, nie poświęcają już tyle uwagi. Jedni i drudzy wiedzą, czego się po sobie spodziewać. U gospodarzy wszyscy grają na Wyspach. – Będą momenty, w których piłka będzie fruwała nad głowami, liczę jednak, że wszystko rozstrzygnie się na ziemi. Zagrają agresywnie, fizycznie, ale umiejętności są chyba po naszej stronie – uśmiechał się w czwartek Piotr Zieliński. Jeśli Świderskiego z powodu goli strzelonych temu zespołowi można nazwać „mister Walia”, to rozgrywający Napoli (od nowego sezonu Interu Mediolan) jest zdecydowanie „mister baraż”. Zieliński strzelił gola Szwedom, a teraz Estonii. – Zaczekajmy do meczu w Cardiff, porozmawiamy o tym, jeśli zdobędę bramkę i awansujemy do EURO – stwierdził 29-latek. 28 marca 1973 roku Walia jeden jedyny raz wygrała mecz z Polską (2:0) – w eliminacjach MŚ 74, ale później na turniej w RFN pojechali Biało-czerwoni. Nietrudno policzyć, że na kolejne zwycięstwo czekają prawie 51 lat. Nic nie szkodzi, jeśli jeszcze trochę poczekają...