33 PROCENT SZANS NA AWANS? NA SZCZĘŚCIE TO TYLKO LICZBY
Gdyby wierzyć wyłącznie liczbom, trudno by było o optymizm przed wyjazdowym meczem Biało-czerwonych w Cardiff. Polacy nie mają dobrych barażowych doświadczeń. Coś drgnęło za czasów Czesława Michniewicza, ale nadal w tych zestawieniach jesteśmy na dużym minusie. Bardzo pocieszające jest to, że Michał Probierz zawsze wyglądał na człowieka, który potrafi, a może nawet lubi iść pod prąd. No i ta stolica Walii. Polski kibic uśmiecha się, gdy sobie pomyśli, ile dobrego to miasto znaczy dla polskiego futbolu.
W★★★
róćmy jednak do nieprzyjemnych baraży, a uśmiechnięte Cardiff zostawmy na deser. Do tej pory sześć razy reprezentacja Polski do finałów mistrzostw świata bądź Europy próbowała przebijać się przez baraże (rozumiane szerzej – jako gra w systemie pucharowym lub de facto w dwuzespołowej „grupie”). Z tych sześciu prób pomyślnie zakończyły się tylko dwie. Odwołując się do historycznych wyników, musielibyśmy więc przyznać, że mamy
33 procent szans na awans. Z grubsza pokrywa się to z prognozami wielu ekspertów. Często przecież słychać, że więcej argumentów ma Walia, bo i konieczność rozgrywania meczu na wyjeździe, który od razu o wszystkim decyduje, ma znaczenie. Nawet Michał Probierz jako faworyta wskazuje gospodarzy i wygląda to na rzetelną ocenę, a nie przebiegłą próbę zdejmowania presji ze swojej drużyny. Po prawdzie tu nie ma co zdejmować, bo jest jasne jak słońce, że musimy wygrać niezależnie od tego, komu się daje większe szanse na zwycięstwo. A jeżeli przegramy, rozczarowani będziemy wszyscy, bynajmniej nie tylko selekcjoner, jego piłkarze i szefowie PZPN. Przed drugą wojną światową w el. MŚ nie daliśmy rady (w 1933 roku) w dwumeczu z Czechosłowacją. To znaczy w jednym meczu, bo po porażce 1:2 w Warszawie władze państwowe nie zgodziły się na wyjazd polskiej drużyny na rewanż z powodu konfliktu o Zaolzie. Stosunki między obydwoma krajami były tak napięte, że miały zagrażać bezpieczeństwu naszej drużyny. Za kulisami jednak decydenci puszczali oko – gdyby Polacy ten pierwszy mecz wygrali, dostaliby szansę na wyjazd. Skoro jednak dali się pokonać u siebie, rzeczywiście w tamtej zaognionej sytuacji wyprawa nie miała większego sensu. Cztery lata później nie było już takich rozterek nie tylko dlatego, że nie trafiliśmy na Czechosłowację. W pierwszym meczu rozbiliśmy Jugosławię 4:0 i nasi z podniesionymi głowami pojechali skutecznie bronić zaliczki w Belgradzie (0:1). Kto by pomyślał, że na następny zwycięski dwumecz, którego stawką jest awans do wielkiego turnieju, będziemy czekać 84 lata, aż do czasów Czesława Michniewicza.
Bo w latach 60. minionego wieku na podobnych przeszkodach wykładaliśmy się regularnie – byliśmy gorsi od Hiszpanii (el. ME 1960, zwane wtedy Pucharem Europy Narodów), Jugosławii (el. MŚ 1962, zwycięzca musiał potem jeszcze zagrać z Koreą Płd.) oraz Irlandii Płn. (el. ME 1964). I właśnie tę wpadkę (dwa razy po 0:2) warto teraz potraktować ku przestrodze, bo skala wyzwania z twardo grającą wyspiarską drużyną będzie porównywalna.
Potem baraże nas omijały, aż do kwalifikacji przed Katarem, i trzeba przyznać, że za sprawą drużyny pana Czesława zaczęły się wreszcie kojarzyć przyjemnie, bo mecz ze Szwecją na Stadionie Śląskim (2:0) to najlepszy i najważniejszy występ Biało-czerwonych ostatnich lat. Nasz zespół pokazał charakter, pomysł na grę i na koniec skuteczność. Wiadomo, Polak potrafi. Czyli jednak. Nic, tylko teraz to powtórzyć.
Problem w tym, że ze Szwecją graliśmy u siebie, a z Walią mecz będzie na wyjeździe. Kiedyś przegrał tam Kazimierz Górski, ale potem wygrywały zbierające ważne punkty zespoły Jerzego Engela, Pawła Janasa i uparcie powracającego w tym tekście Czesława Michniewicza w walce o pozostanie w najwyższej kategorii Ligi Narodów. Obecnie stopień trudności jest większy. Jeden błąd może okazać się nie do naprawienia. Nasi piłkarze napakowali się zwycięstwem nad Estonią (5:1), lecz i Walijczycy po wygranej z Finlandią (4:1) nie narzekają na złe samopoczucie. Będą w swoim domu, nakręceni entuzjazmem i przeświadczeniem, że są od Polaków lepsi.
N★★★
a szczęście nie musi to mieć decydującego znaczenia, trzymajmy się tezy, że Michał Probierz natchnął piłkarzy do walki o zwycięstwo. Miejsce niby-gorące i nieprzyjazne, a jednak wydaje się, że całkiem odpowiednie, by świętować EURO. Całkiem podobnie jak w kwietniu 2007 roku, kiedy właśnie w Cardiff dokonano wyboru Polski i Ukrainy na gospodarzy mistrzostw Europy 2012. W tamtym momencie nie mieliśmy jeszcze gwarancji, że z Leo Beenhakkerem awansujemy do EURO 2008. Kwalifikacje trwały, więc tym bardziej było to wydarzenie historyczne
– po raz pierwszy zyskaliśmy pewność, że wystartujemy w turnieju finałowym. Wtedy Cardiff było polskie, w ramiona wpadali sobie prezes PZPN Michał Listkiewicz oraz minister sportu Tomasz Lipiec, mimo że ten niewiele wcześniej piłkarskie władze zawieszał i ustanawiał kuratora. Wielkie wydarzenia łączą nawet ogień z wodą, bratają wrogów, a przynajmniej na chwilę pozwalają zakopać wojenne topory. I we wtorek takie cuda też mogą być możliwe, niech no tylko Polska znowu triumfuje w Cardiff.