ESTONIA NIE JEST WYZNACZNIKIEM
To, że we wtorek zmierzymy się ze zdecydowanie mocniejszym przeciwnikiem niż w czwartek, jest pewne. Umiejętności zawodników Estonii i Walii nie można w żaden sposób porównać. Czy wylosowanie tak słabego rywala na półfinał było czymś idealnym? Nie wiem, ale fortuna zdecydowanie nam sprzyjała. I zrobiliśmy to, co do nas należało. Piłkarze Michała Probierza wpakowali pięć bramek na Stadionie Narodowym. Do negatywów dopiszemy utratę gola, bo Estończycy w całym spotkaniu oddali tylko jeden celny strzał i to on został zamieniony na gola. To nie napawa optymizmem przed rywalizacją w Cardiff. Na tym właściwie mógłbym zakończyć komentarz dotyczący meczu czwartkowego, bo spotkania z Estonią nie można w żaden sposób przełożyć na starcie z Walią. Niby jest pewność siebie, ale nie wiem, czy ona należy do kadrowiczów, czy to po prostu taka powinność, by wygrać. My zwyciężyliśmy wysoko i to największy plus. Bo gdybyśmy mieli rozkładać spotkanie na czynniki pierwsze, to już tak kolorowo nie było. Około 80 procent ataków rozwijanych było lewą stroną przez Nicolę Zalewskiego. Gdybym miał na siłę szukać pozytywów, jednym z nich jest Kuba Piotrowski. To chyba nasz jedyny piłkarz, który dysponuje mocnym uderzeniem i nie boi się na nie zdecydować. Widzieliśmy kilka razy reakcję Michała Probierza, który zwracał uwagę na to, żeby strzelać z daleka. Miejmy nadzieję, że tak będzie z Walijczykami.
Ale Walia też chce awansować. Ona analizuje każdą naszą akcję i mocne strony. A tych w czwartek zaprezentowaliśmy dosyć mało. To na Estończyków zdecydowanie wystarczyło – Zalewski mógł hasać po skrzydle, a nasi kadrowicze notować kolejne gole. Ale to zdecydowanie za mało na Walię. Jeżeli w czwartek działało nam tylko jedno skrzydło, to rywal może je bardzo łatwo wyeliminować. Nie widziałem błysku u Piotra Zielińskiego i Roberta Lewandowskiego. Poziom Piotrka i Roberta musi być zdecydowanie wyższy. Nie lubimy rywalizować z tym przeciwnikiem – gra bardzo intensywnie, szybko i dobrze z kontrataku. Nie jesteśmy mocni w ataku pozycyjnym, więc na to musimy być przygotowani.
Miło wspominam moje spotkania przeciwko Walii w el. MŚ w 2006 roku za kadencji Pawła Janasa. To nie były łatwe starcia, wręcz przeciwnie – były zdecydowanie na styku, ale potrafiliśmy je wygrać. To były jednak inne czasy, inni piłkarze. Gdy dziś popatrzymy na kadrę naszych wtorkowych rywali, zanotujemy naprawdę ciekawe nazwiska zawodników grających w świetnych klubach. W kadrze Walijczycy mają piłkarzy z Premier League lub takich, którzy biją się o awans do elity, jak Joe Rodon z Leeds United. Ben Davies i Brennan Johnson reprezentują barwy Tottenhamu. Trzon kadry charakteryzuje się grą z dużą intensywnością, a na ten temat mógłby wypowiedzieć się Jan Bednarek, który generalnie nie miał nic do roboty w ostatnim meczu, podobnie jak Paweł Dawidowicz i Jakub Kiwior, a jednak gola straciliśmy po błędzie. Jestem przekonany, że Walia nie podchodzi do tego finału z huraoptymizmem i ma świadomość, że potrafimy zrobić krzywdę i grać w piłkę. Mecz będzie taktyczny, ale Walia nie odda nam go w żadnym elemencie. Nie ma Garetha Bale’a, ale jest na ławce Robert Page – człowiek bardzo głodny sukcesu. Czterdziestodziewięcioletni selekcjoner wie, że ma odpowiednich piłkarzy do tego, by osiągnąć sukces. W ofensywie są młodym zespołem, chcą się pokazać i coś fajnego zrobić dla swojego kraju – będą więc zmotywowani. Być może to jest nasza szansa, bo niewykluczone, że gospodarze będą przemotywowani i trzeba będzie zagrać spokojnie, pragmatycznie, pod kartki. Jestem ciekaw, jaki plan na mecz obmyśli Michał Probierz. My Walii bać się nie musimy, ale jeżeli w jakimś elemencie będziemy od niej słabsi lub ją zlekceważymy, przegramy. Zagrajmy na sto procent swoich możliwości, wtedy będzie dobrze.