LISTA HAŃBY WCALE NIE JEST KRÓTKA

Tam przy wsparciu środków dopingowych zostaną oficjalnie przeprowadzone próby pobicia legendarnych rekordów świata, również tych Amerykanki Florence Griffith-joyner (10.49 w biegu na 100 m i 21.34 na 200 m). W takiej imprezie Karaś będzie mile widzianym uczestnikiem.

A★★★

przy okazji warto przypomnieć, że pierwszą aferę dopingową Polaków mieliśmy w 1970 roku, gdy podczas mistrzostw świata sztangistów w Columbus cała grupa naszych reprezentantów wpadła na stosowaniu sterydów anabolicznych. W 1976 roku w Montrealu pierwszą osobą zdyskwalifikowaną za doping sterydowy w igrzyskach olimpijskich okazała się polska dyskobolka Danuta Rosani, która odpadła w eliminacjach, a zaraz po niej z powodu dopingu sterydowego odebrano złoty medal sztangiście Zbigniewowi Kaczmarkowi. W 1988 roku na zimowych igrzyskach olimpijskich w Calgary kolejnym sterydowiczem okazał się nasz hokeista Jarosław Morawiecki, a na tym polska galeria hańby bynajmniej się nie skończyła… Trudno zapomnieć o skandalu, jaki w 2010 roku w zimowych igrzyskach w Vancouver wywołała biegaczka narciarska Kornelia Marek (potem Kubińska). W jej organizmie wykryto EPO. Potem w trakcie letnich igrzysk 2016 w Rio de Janeiro dwaj sztangiści, bracia Adrian i Tomasz Zielińscy, trafili również na listę hańby, gdy przyłapano ich na wspomaganiu się nandrolonem. Lista ta w naszym wypadku nie jest wbrew pozorom krótka. Na szczęście skuteczne działania krajowej komisji antydopingowej uniemożliwiają gwałtowny wzrost liczby koksiarzy – jak to się dzieje w Rosji, Kenii i Indiach.

Gwoli ścisłości należy dodać, że w stosowaniu sztucznego dopingu w sporcie nie jesteśmy ani pionierami, ani mistrzami.

W 2015 roku pogadałem sobie w Pekinie przy koniaczku z Ollanem Cassellem, który w 1964 roku w Tokio został złotym medalistą sztafety 4×400 m w teamie USA. No i Cassell wyznał z rozbrajającą szczerością, że cała ekipa amerykańska startowała na dopingu sterydowym, którego „wy jeszcze nie znaliście” – zaznaczył. Cassell osobiście robił zastrzyki sterydowe koledze z pokoju hotelowego, Mike’owi Larrabee. Nic dziwnego więc, że z Mikiem musiał przegrać nasz Andrzej Badeński, który zdobył tylko brązowy medal… Uważany wtedy za przykład atlety nadczłowieka złoty medalista stumetrówki i sztafety 4×100 m Bob Hayes był również wzmocniony sterydami. Dlatego w sztafetowym finiszu nie mógł mu sprostać Marian Dudziak i na osłodę pozostał nam srebrny medal. Wtedy jednak nie było jeszcze kontroli antydopingowej i kto chciał, ten mógł się wspomagać dowolnymi środkami farmakologicznymi do woli.

W★★★

iele lat później świat odkrył największego dopingowicza w historii – amerykańskiego kolarza Lance’a Armstronga, który na koksie wygrał aż siedem wyścigów Tour de France. Armstrong był jednym z nielicznych sportowców z najwyższej półki ukaranych za doping. W 2009 roku na ciężkim dopingu przyłapano kolejnego Amerykanina, mistrza olimpijskiego w biegu na 400 m Lashawna Merritta. Przed międzynarodowym trybunałem sportowym w Lozannie tłumaczył się on tym, że nie wiedział, iż niedozwolone substancje znajdują się w preparacie, który zażywał na… przedłużenie członka. O dziwo, trybunał uwierzył w tę bajeczkę i zamiast dwóch lat dyskwalifikacji wlepił mu tylko rok i dziewięć miesięcy, umożliwiając występ w mistrzostwach świata, co skomentowałem wówczas słowami: dłuższy członek, krótsza dyskwalifikacja…