NIE CZAS NA ŚWIĘTOWANIE
Jeśli zdobędziemy dwa najważniejsze trofea, przygotuję coś specjalnego – mówi Tomasz Fornal.
KATARZYNA PAW: Długo świętowaliście awans do finału Ligi Mistrzów?
TOMASZ FORNAL (PRZYJMUJĄCY
JASTRZĘBSKIEGO WĘGLA): Nie jakoś bardzo długo. Po prostu w miejscu, gdzie jedliśmy kolację, wypiliśmy kilka drinków. Awans jest dużym sukcesem dla klubu i dla polskiej siatkówki, ale tak naprawdę nie ma jeszcze czego świętować, bo niczego nie wygraliśmy. Przed nami ostatni krok, czyli finał Ligi Mistrzów i na nim będziemy się skupiać. Nie ma za bardzo czasu na świętowanie, rozpamiętywanie i życie tym, co było. Liga pędzi jak szalona, jesteśmy już po meczu w Suwałkach.
W rewanżu z Ziraatem Bank Ankara zrealizowaliście cel w postaci wygrania dwóch setów, które dały wam przepustkę do finału Ligi Mistrzów. Łatwo jednak nie było, bo obie partie zakończyły się grą na przewagi. Czy przeszło panu przez myśl, że awans może wam się wyślizgnąć z rąk?
Nie. Zresztą żaden zawodnik podczas meczu o takich rzeczach nie myśli. Graliśmy na tyle, na ile mogliśmy i to przyniosło skutek w postaci dwóch wygranych setów, z czego się cieszymy. Po pierwszej partii pojawiły się myśli, że do zrobienia został już jeden krok i naprawdę jesteśmy blisko. Wiedzieliśmy jednak, że to jest sport i wszystko się może zdarzyć. Dlatego pozostawaliśmy skupieni i dopóki nie zdobyliśmy ostatniego punktu w drugim secie, nie otwieraliśmy szampanów i nie świętowaliśmy.
Do finału Ligi Mistrzów awansowaliście po raz drugi z rzędu. Wasza droga w pewnym stopniu przypominała tę z poprzedniej edycji, bo również w teorii mieliście łatwą grupę i znów uzyskanie przepustki do finału wiodło przez Ankarę. Który awans dał wam większą satysfakcję?
Nie powiedziałbym, że w Lidze Mistrzów cokolwiek jest łatwe. To rozgrywki, w których grają najlepsze europejskie drużyny. SVG Lüneburg wystąpił w finale Pucharu CEV (spadł do niego po fazie grupowej Champions League – przyp. red.), Guaguas Las Palmas o mały włos nie wyeliminował Ziraatu w ćwierćfinale Ligi Mistrzów. W play-off pokonaliśmy pełną gwiazd drużynę z Piacenzy – wystarczy wspomnieć Ricardo Lucarellego, Yoandy Leala, Robertlandy
Simona, Yuriego Romano czy Antoine’a Brizarda. W półfinale spotkaliśmy się z Ziraatem, który też utarł nosa niejednej mocnej drużynie. Jeśli mamy porównywać obecny sezon z poprzednim, to powiedziałbym, że tym razem nasza droga była dużo bardziej wymagająca.
Po ubiegłorocznym finale Ligi Mistrzów Jakub Popiwczak stwierdził, że widać tendencję wzrostową, bo w każdej kolejnej edycji Jastrzębski Węgiel zachodzi dalej. Czyli tym razem czas na triumf. Udźwigniecie rolę faworytów i przejmiecie pałeczkę po Grupie Azoty ZAKS-IE Kędzierzyn-koźle? Nie wiem, czy to my jesteśmy faworytami i prawdę mówiąc, nie skupiam się na tym. Weźmy pod uwagę, że Itas Trentino to też klasowy zespół, który niejednokrotnie występował w finale Ligi Mistrzów i również poznał smak zwycięstwa (sięgnął po złoto w latach 2009–11 – przyp. red.). Wydaje mi się, że obie drużyny grają na podobnym poziomie.
Czy pokonanie Itasu w finale w Antalyi będzie łatwiejszym zadaniem niż walka z ZAKS-Ą w ubiegłorocznym finale Champions League? Nie skupiam się na tym i tak tego nie porównuję. Dla nas jest to po prostu finał z Trentino, o którym na razie nie myślimy. Pozostaje jeszcze do niego sporo czasu, na razie skupiamy się na Pluslidze. Chcemy utrzymać pierwsze miejsce po rundzie zasadniczej, a faza play-off będzie bardzo wymagająca.
Przyznał pan niedawno, że porażka z ZAKS-Ą 2:3 w ubiegłorocznym finale Champions League zabolała pana najbardziej ze wszystkich porażek w karierze. Jak zatem nie dopuścić do powtórki?
Nie wypijemy żadnego magicznego eliksiru, który zawiesi nam złote medale na szyjach. Musimy zaprezentować dobrą siatkówkę. Jeśli zagramy tak jak w naszych najlepszych meczach, to jesteśmy w stanie pokonać Itas. Wszystko jest w naszych rękach i zrobimy, co w naszej mocy, aby sytuacja sprzed roku się nie powtórzyła. To jest jednak sport i trzeba być gotowym na każdą ewentualność.
Walczycie o obronę tytułu mistrza Polski. Wciąż możliwe jest, że w ćwierćfinale traficie na ZAKS-Ę. Czy w obliczu jej ogromnych problemów w tym sezonie to najlepszy czy najgorszy z możliwych scenariuszy?
Nie ma to dla mnie znaczenia, czy w ćwierćfinale zmierzymy się z Indykpolem AZS Olsztyn, PSG Stalą Nysa czy ZAKS-Ą. Jesteśmy najrówniej grającą drużyną w tym sezonie, co widać w tabeli. Znamy swoją wartość, nie musimy się nikogo obawiać. System rozgrywek jest o tyle trudny, że przypomina ten pucharowy z Ligi Mistrzów (mecz, rewanż i ewentualnie złoty set w ćwierćfinale i półfinale – przyp. red.). Najważniejsze jest jednak to, jak my będziemy grali.
Co jest jeszcze siłą Jastrzębskiego Węgla w tym sezonie?
Wydaje mi się, że zespołowość. Bardzo dobrze dogadujemy się również poza boiskiem, tworzymy świetną drużynę, a atmosfera jest w niej super. To są nasze główne atuty.
Wielu pana kolegów z reprezentacji Polski dotykały większe bądź mniejsze problemy zdrowotne. Pan na nie jednak nie narzeka i nadal utrzymuje wysoką dyspozycję. Jak pan to robi?
Sam się nad tym zastanawiam. Lubię grać w meczach, ale najbardziej wymagające są podróże. Zajmują najwięcej czasu, mają wpływ na zmęczenie i zdrowie zawodników. Mam tu na myśli nie tylko wyjazdy autokarem, którym z Jastrzębia-zdroju do Suwałk jechaliśmy osiem godzin, ale także loty do Turcji, Włoch czy na Wyspy Kanaryjskie. Odpukać, żeby nic się nie zmieniło i problemy zdrowotne nie zaczęły mi doskwierać. Mam nadzieję, że jak najdłużej się ich ustrzegę.
W barwach ekipy z Jastrzębia rozegrał pan już ponad 200 spotkań i na tym nie koniec, bo przedłużył pan kontrakt z klubem na kolejny, już szósty sezon. Dlaczego nie chciał pan spróbować swoich sił za granicą?
Dobrze czuję się w Jastrzębiu, dobrze mi się tutaj gra i trenuje. Robię progres pod kątem sportowym i z miesiąca na miesiąc staję się w tym klubie lepszym zawodnikiem. Zawsze wychodziłem z założenia, że jeżeli gdzieś jest mi dobrze, szanują mnie i jestem doceniany, to nie widzę powodu, żeby zmieniać klub. Zarobki mogłyby mnie przekonać, ale nie zawsze są one najważniejsze. Nie ma też co narzekać na finanse w Polsce, bo uważam, że kontrakty w tym roku poszły do góry.
Jakie konkurencyjne oferty leżały na stole?
Z Turcji, Włoch oraz z tego co mówił mój menedżer, jeszcze z Japonii. Ten kierunek już
Mna początku nie był mi po drodze, bo chciałem grać w jednej z najlepszych lig na świecie. Jest pan jednym z najlepiej prezentujących się polskich przyjmujących. Ten fakt zwiększa pańskie szanse na wyjazd na igrzyska w Paryżu?
To pytanie do trenera Nikoli Grbicia, choć wątpię, że na nie odpowie. Staram się prezentować poziom gry, na jaki mnie stać i chcę pokazać trenerowi, że zasługuję na miejsce w składzie. Dobrze się czuję w tym sezonie i dobrze mi się gra, ale decyzja należy do szkoleniowca. Ma plan w głowie, którym będzie się kierował. Przed trzema laty przyznawał pan, że nie dawał sobie większych szans na wyjazd na igrzyska w Tokio. Co od tego czasu się zmieniło? Dużo rzeczy. Zmienił się trener i skład kadry.
Wydaje się, że jest to krótki okres, a jednak w życiu sportowca dużo może się zmienić. Trzy lata temu moje przewidywania się sprawdziły. Od początku będąc z Norbertem Huberem w Takasaki, wiedzieliśmy, jaka jest nasza rola, dlatego nie zakładaliśmy, że znajdziemy się w wiosce olimpijskiej. W tym roku jednak wszystko jest otwarte, karty leżą na stole, a trener musi tylko sobie tę talię do Paryża skompletować. Mam nadzieję, że moja się w niej znajdzie. Każdy z chłopaków ufa trenerowi i wie, że wybierze najlepszy możliwy skład, aby spróbować zdobyć złoty medal igrzysk olimpijskich.
Po paśmie sukcesów w minionym sezonie reprezentacyjnym apetyty wzrosły.
One zawsze rosną, a potem na igrzyskach trochę
przygasają. Mam nadzieję, że zbudowani sukcesami z poprzedniego roku oraz sprzed dwóch lat przełamiemy tę passę niepowodzeń, bo można byłoby już powiedzieć: ile można? Rzeczywiście igrzyska nie idą po naszej myśli, ale sądzę, że nasza reprezentacja ma duże możliwości, a karty są po naszej stronie, aby w końcu zdobyć ten upragniony medal.
Kontaktował się już z panem trener Grbić? Rozmawialiście na temat kadry?
Nie, jeszcze nie odbyliśmy żadnych rozmów. Rozmawialiśmy kilka razy na meczach, ale bez większych szczegółów.
Przed finałem mistrzostw Polski w 2022 roku zdecydował się pan na zmianę koloru włosów. Ma już pan pomysł, na jaki kolor je przefarbuje po zdobyciu dwóch ostatnich trofeów w tym sezonie? A może na tę okoliczność przybędzie panu kolejny tatuaż? Raczej nie tatuuję sobie swoich sukcesów i nie jestem typem człowieka, który uwiecznia swoje trofea. Ale jak je zdobędę, wymyślę coś specjalnego. (śmiech)
Miałem oferty z Turcji, Włoch oraz z Japonii. Ten kierunek już na samym początku nie był mi po drodze, bo chciałem grać w jednej z najlepszych lig na świecie.