EURO chce się oglądać!
MARCIN DOBOSZ: „Probierz king”?
RADOSŁAW KAŁUŻNY (BYŁY REPREZENTANT POLSKI, KOMENTATOR „PRZEGLĄDU SPORTOWEGO”):
Zdecydowanie. Odgruzował reprezentację po Fernando Santosie i stworzył zespół, który awansował do mistrzostw Europy. EURO z Polakami aż chce się oglądać.
DOBOSZ: A co pan na pewne pretensje, że reprezentacja Probierza mogła zapewnić sobie awans z grupy, a nie dopiero po barażu? Po tym, jak zastąpił Santosa, wystarczyło ograć Mołdawię oraz Czechy i pojechać na mistrzostwa „normalnie”, a nie wślizgnąć się po barażach.
KAŁUŻNY: Probierz ogarnął bajzel po Portugalczyku. Musiał szybko znaleźć swój sposób na rozbabraną reprezentację, odbudować atmosferę, co mu się udało, a podkreślił to choćby Robert Lewandowski. Znalazł i wykreował nowych graczy. I udowodnił, że
„Polak potrafi”. To znaczy „polski trener potrafi”. Wiadomo, że nasi szkoleniowcy nie są rozchwytywanym towarem, świat o nich nie zabiega, ale są też tacy, których nie mamy prawa się wstydzić. Zupełnie niedawno Czesław Michniewicz pokonał w barażu Szwedów i pojechaliśmy na mistrzostwa świata, teraz do dużego turnieju również wprowadził nas rodak. Ja oczywiście z sentymentem wspominam współpracę z cenionym przeze mnie Jerzym Engelem, z którym awansowaliśmy do mistrzostw świata w Korei. I to bez barażu! Byłem żołnierzem Engela i bez słowa przesady wskoczyłbym za nim w ogień. Swoje trzeba oddać Cezaremu Kuleszy, bo przy nominacjach Michniewicza czy Probierza nos go nie zawiódł. A przecież i z jednym, i z drugim nie zawsze było mu po drodze w czasach współpracy w Jagiellonii. Fakt, że zatrudnienie Santosa obciąża konto prezesa PZPN, lecz błąd naprawił.
DOBOSZ: Portugalczyk ma podobno otrzymać premię za awans.
KAŁUŻNY: No nie róbmy cyrku z pogrzebu. Wiadomo, że umowy trzeba respektować, ale
Santos ma tyle wspólnego z awansem, co ja i pan. A my nawet ciut więcej od niego, bo w naszych rozmowach podsuwaliśmy rozwiązania dla kadry znacznie sensowniejsze od koszmarnych wyborów starszego pana z Portugalii.
DOBOSZ: Wspomniał pan o wykreowaniu przez selekcjonera nowych piłkarzy.
KAŁUŻNY: Miałem na myśli na przykład Jakuba Piotrowskiego. I gdybym miał wskazać żołnierza Probierza, to byłby właśnie ten pomocnik. Ale w Cardiff wyszedł do walki cały oddział do zadań specjalnych. Widać było ogień w tej ekipie. Probierz wyraźnie dotarł do tych chłopaków. Ich podejście i zaangażowanie było skrajnie różne od tego, które widzieliśmy za kadencji Santosa.
DOBOSZ: Ale nie oddaliśmy strzału na
bramkę.
KAŁUŻNY: Lecz stworzyliśmy sytuacje bramkowe. A przede wszystkiem naszym przeciwnikiem nie był zespół pieśni i tańca, a bardzo niewygodni Walijczycy, w dodatku grający przed własną publicznością. Mentalnie mamy zupełnie inną reprezentację od tej sprzed kilku miesięcy. I będę powtarzać, że pod względem piłkarskim w Cardiff zaprezentowała się, jak należy. Nie było walenia na pałę.
DOBOSZ: Przed decydującym barażem ktoś wspomniał, że w Walii powinniśmy ujrzeć zespół z charakterem Radosława Kałużnego.
KAŁUŻNY: To jeszcze ktoś go pamięta? To prawda, że piłkarsko mogłem nie dojeżdżać, ale zaangażowania nikt nie mógł mi odmówić. A na takie starcia jak z przeciwnikiem typu Walią czekałem z niecierpliwością. Dla mnie tytuł profesora uniwersytetu w Cardiff zdobył Przemysław Frankowski. Ależ on się naharował na tym wahadle! Zagrał swój najlepszy mecz w reprezentacji i zdecydowanie mnie zachwycił. Narzekaliśmy często, iż żaden z selekcjonerów nie potrafi znaleźć dla niego miejsca na boisku, że w kadrze brakuje Przemkowi tego błysku z ligi francuskiej. W Walii nie zatrzymywał się. Przechwycił kilka bardzo ważnych piłek, w defensywie nie pomylił się chyba ani razu. I non stop starał się zasuwać do przodu. Ciekaw jestem, jak czują się ci kibice Jagiellonii, którzy szydzili, a nawet wyzywali go, kiedy był piłkarzem Jagi. Napsuli krwi chłopakowi. W ogóle nie kojarzę piłkarza, z którym tak surowo obchodziliby się kibice klubu, w którym gra. Dobra, zostawmy to. Frankowski, Piotrowski i Bartosz Slisz byli tymi najbardziej „nabieganymi” w spotkaniu, lecz w tej wyliczance nie sposób pominąć Nicoli Zalewskiego, który orał na lewej stronie. Jemu jednak brakowało ostatniego podania. Brak awansu byłby kłopotem na wielu poziomach. PZPN mocno straciłby finansowo, reprezentacja pospadałaby w rankingach, dlatego trzeba było ten awans wyszarpać. Bez względu na styl. Uważam jednak, że kadra Probierza wyglądała bardzo solidnie, a przede wszystkim była drużyną. Zaimponowała mi. Mam pewną satysfakcję, że wyszło Probierzowi, bo byłem zwolennikiem zatrudnienia go. A to, że w EURO mamy trudną grupę? No i fajnie. Lepiej nie jechać na turniej? Po to się trenuje, by mierzyć się z najlepszymi. Chyba nikt nie liczył, że znajdziemy się w grupie z Gibraltarem i… już chciałem dodać Mołdawią, ale ona akurat nam średnio leży… W EURO dostaniemy zapewne lekcję piłki, jednak nie mam z tym problemu. Trzeźwo oceniajmy swój potencjał. Nie pozwala on na to, byśmy liczyli na medal, lecz by pokusić się o niespodziankę – na pewno. I w tym głowa Probierza, by wymyślić coś zaskakującego. Wierzę, że to uczyni. Wcale się nie zdziwię, jak od pierwszej minuty każe ruszyć na Francuzów. (śmiech)
DOBOSZ: „Jedyną radość mógłby sprawić awans do mistrzostw Europy w Niemczech, ale słabo to widzę. Nie chcę znęcać się nad kadrą Michała Probierza, lecz na dziś daję jej jakieś 7 procent na to, że weźmie ona udział w EURO. Przecież na ten moment mamy rozbabraną reprezentację, którą trzeba poskładać do kupy. Przeprowadzić generalny remont. Wydaje mi się, że skromnie pokonamy Estonię, pewnie 1:0, lecz w ostatecznej rozgrywce nie damy rady Walii lub Finlandii. Więcej gry, więcej minut na boisku naszych reprezentantów – to podstawa do tego, by kadra zaczęła lepiej funkcjonować. Zadaniem Michała Probierza, choć nie sądzę, by wyrobił się przed barażami, jest wykreowanie, odkrycie nowych twarzy. Coś, co uczynił Probierz z Jakubem Piotrowskim. Postawił na niego, a ten dał nadzieję, że reprezentacja będzie miała z niego pożytek” – to pańska wypowiedź z lutego.
KAŁUŻNY: Nie bardzo wierzyłem w awans naszej reprezentacji, ale wierzyłem w Probierza. A pan jest najlepszym świadkiem, bo wielokrotnie to podkreślałem.