Tańcowały dwa kanały
Tańcowały dwa kanały – jeden duży, drugi... również duży, kilkadziesiąt mniejszych i setki malutkich. Publicystyka w internecie jest dziś nieodłącznym elementem najważniejszych sportowych wydarzeń.
Jeszcze nie tak dawno publiczność ekscytowała się walką na ramówki dużych stacji telewizyjnych (np. które gwiazdy zatańczą i zaśpiewają w kolejnych edycjach popularnych programów rozrywkowych). Tymczasem na początku 2024 roku tematem „numero uno” w świecie polskich mediów była rywalizacja dwóch kanałów na Youtubie. To właśnie ta platforma stała się głównym polem dla publicystyki w mediach społecznościowych.
„One Man Show” i wielkie kanały
Jednym z ojców chrzestnych wykorzystywania form wideo w publicystyce był Paweł Zarzeczny i jego „One Man Show” (2015– 2017), czyli przegląd prasy okraszony masą anegdot i niepodrabialnym stylem. Krzywo ustawiona kamera w domu vlogera Zarzecznego i czasami słaby dźwięk nie przeszkadzały w odbiorze ciekawej treści. I tak zostało do dzisiaj – liczy się osobowość, a reszta (np. aranżacja studia, jakość obrazu) ma mniejsze znaczenie.
W 2020 roku wystartował Kanał Sportowy i można powiedzieć, że był to kamień milowy nowej publicystyki (jak się później okazało, nie tylko sportowej). Jego twórcami były cztery znane osobowości: dwie kojarzone z telewizją, dwie z mediami internetowymi i prasą. Po raz pierwszy mieliśmy do czynienia z milionowymi odsłonami „gadających głów”. Ważny był czas. Kanał Sportowy oficjalnie ruszył niecałe dwa tygodnie przed pierwszym lockdownem. Kiedy w mediach głównego nurtu pojawiały się te same wiadomości nacechowane strachem, ludzie szukali zdecydowanie luźniejszych treści. A te dawał im właśnie Kanał Sportowy.
Program „Hejt Park” z udziałem Mateusza Borka, Krzysztofa Stanowskiego i Marcina Najmana zgromadził do tej pory ponad 12 mln odtworzeń. Minęły cztery lata, a ten konkretny film wciąż zarabia na reklamach emitowanych w trakcie audycji. Dla porównania – ok. 12 mln widzów śledziło transmisje z pielgrzymek Jana Pawła II do Polski. Marcin Najman sam siebie nazywa „Cesarzem”, więc z przymrużeniem oka można go również tytułować „Papieżem Youtube’a”. Przy okazji drobna uwaga dla purystów marketingowych – zdaję sobie sprawę, że metoda pomiaru oglądalności telewizyjnej różni się od tej stosowanej na Youtubie, ale chcę pokazać skalę zjawiska. Kanał Sportowy po medialnym zamieszaniu związanym z odejściem Stanowskiego wraca do korzeni i zgodnie z nazwą będzie skupiał się na sporcie. Kanał Zero ma inną strategię – zamiast koncentrować się na jednej dziedzinie, rozszerza pole działania, a mimo tego gromadzi bardzo wysoką widownię. Główna siła Kanału Zero to ciekawi prowadzący i goście – eksperci, którzy bez cenzury, w merytoryczny i przystępny sposób opowiadają m.in. o nauce, ekonomii, kulturze, prawie, medycynie, historii, wojskowości i również o sporcie. Z grona programów „na gorąco” po meczu Walia – Polska to właśnie Kanał Zero zebrał największą widownię – 393 tys. wyświetleń (dane z czwartku, godz. 10). Wynik konkurencyjnej audycji Kanału Sportowego to 250 tys. odtworzeń. Swój program na żywo prowadziły też Meczyki.pl, które zanotowały 80 tys. wyświetleń. Po spotkaniach z Estonią i Walią „cały Internet wrzał” i padało pytanie: „W którym programie jest Kowal?”. Nie ukrywam, że sam byłem w tym gronie. Wojciech Kowalczyk jest bezwzględny w swoich ocenach i nigdy nie można przewidzieć, jak odpowie na pytanie. Udział równie barwnych osobowości to duża wartość dodana dla każdego programu.
Rozkwit sportowej publicystyki
Obecnie zamiast jednego kanału są dwa duże, które czują na plecach oddech konkurencji. TVP Sport „slowly but surely” zebrał imponującą liczbę subskrybentów na Youtubie – 636 tys. Kanał wyróżnia się na tle konkurencji, ponieważ posiada prawa do pokazywania fragmentów wydarzeń sportowych. Może to być dobrym uzupełnieniem publicystyki telewizyjnej już w sposób nieformalny, bez ograniczeń czasowych i z wykorzystaniem interaktywności.
Dużą społeczność zbudował też „Przegląd Sportowy” Onet. Jego flagowy format to „Misja Futbol” – film z kompilacją najlepszych anegdot ma prawie 2 mln wyświetleń! Obecnie w programie spotykają się rozpoznawalne nazwiska z różnych mediów: Dariusz Szpakowski, Mateusz Święcicki, Łukasz Wiśniowski czy znani z „Przeglądu Sportowego” Łukasz Olkowicz, Jarosław Koliński i Radosław Majdan. Ten ostatni dwa miesiące temu ruszył z autorskim podcastem „Cały ten Majdan”. Podobny format prowadzi także Łukasz Kadziewicz („W cieniu sportu”). Obaj po zakończeniu karier zaliczyli płynne przejście do świata mediów. A że znają sport od podszewki, często zadają pytania, na które zawodowy dziennikarz prawdopodobnie nigdy by nie wpadł.
Gdy w 2011 Sebastian Felkner kupował Meczyki.pl, zapewne nikt nie przypuszczał, że portal przejdzie drogę od podpowiadania, gdzie oglądać streamy z meczów piłkarskich, do jednego z najbardziej wpływowych mediów sportowych w Polsce. Wystarczy wspomnieć głośny wywiad Mateusza Święcickiego z Robertem Lewandowskim (1,5 mln odtworzeń) czy współpracę ze słynnym piłkarskim dziennikarzem Fabrizio Romano.
W podobnym kierunku co Meczyki.pl zmierza także Goal.pl. W 2018 roku jego właścicielem została duńska grupa medialna Better Collective A/S, a trzy lata później portal założył kanał na Youtubie. W gronie moich znajomych jest sporo osób, dla których seans kolejnego odcinka „Tetryków” Leszka Milewskiego i Jakuba Olkiewicza to pozycja obowiązkowa. Przemysław Langier podczas mundialu w Katarze przygotował wiele vlogów – według mnie były to najbardziej interesujące treści spośród wszystkich relacjonowanych przez polskich dziennikarzy z mistrzostw świata. Osobną grupę stanowią dziennikarze sportowi, którzy prowadzą swoje kanały w pojedynkę – to m.in. Tomasz Ćwiąkała, Roman Kołtoń i Maja Strzelczyk. Ciekawe sportowe treści można znaleźć też na youtubowych kanałach, na których zapewne by się ich państwo nie spodziewali – np. „W moim stylu” Magdy Mołek (232 tys. subskrypcji). W ubiegłym tygodniu dziennikarka w sympatycznej rozmowie z Igą Świątek poruszyła ważne tematy np. radzenie sobie z presją, rola wsparcia najbliższego otoczenia, a nawet… złośliwe memy nawiązujące do Roberta Lewandowskiego. Odchodząc na moment od Youtube’a, lecz pozostając w temacie sportowej publicystyki, polecam w sobotnie wieczory włączyć nowy (od lutego 2024 roku) program „Sportowy weekend” na antenie Polskiego Radia 24. Ostatnią audycję prowadził doświadczony dziennikarz Tomasz Kowalczyk.
Trzeba być wytrwałym
Prowadzenie kanału internetowego tylko pozornie wydaje się proste – i mówię to z własnego doświadczenia. Przy okazji spotkań reprezentacji Polski w eliminacjach mundialu w Rosji zorganizowałem i prowadziłem wielogodzinne programy na żywo. Zbudowaliśmy studio na najwyższym piętrze jednego z budynków w Warszawie, do którego zapraszaliśmy dziennikarzy, sportowców oraz popularnych polityków. Naszymi gośćmi byli m.in. Janusz Korwin-mikke, Janusz Piechociński, Andrzej Halicki, Radosław Majdan, Arkadiusz Onyszko i Robert Podoliński. Organizując programy, współpracowałem z Samuelem Szczygielskim (dziś Meczyki.pl), Wojciechem Pielą (Kanał Sportowy, Viaplay) i Mateuszem Kaniowskim, jedną z najbardziej rozpoznawalnych osobowości medialnych w polskim MMA.
W 2020 roku wraz z Kanałem Sportowym przeprowadziliśmy transmisję z gali rankingu 50 Najbardziej Wpływowych Ludzi w Polskim Sporcie, który Pentagon Research współorganizuje z magazynem „Forbes”. Tamto wydarzenie nazywaliśmy roboczo „hybrydowym”, bo z powodu covidowych obostrzeń musieliśmy ograniczyć liczbę uczestników na żywo. Połączyliśmy się jednak zdalnie m.in. z Robertem Lewandowskim, Krzysztofem Hołowczycem, Martinem Lewandowskim i Czesławem Langiem. Chyba zgodzą się państwo, że zebraliśmy doborowe towarzystwo. Podsumowując, prowadzenie kanału internetowego to ciężki kawałek chleba, dlatego jestem pełen uznania dla twórców, którzy robią to systematycznie. Cytując pewnego działacza sportowego (nie piłkarskiego): „Nie sztuka wypić, sztuka utrzymać”.