PRZEGRAŁ Z DEMONAMI Kiedy stawał na najwyższym stopniu podium żużlowych mistrzostw świata juniorów wydawało się, że przed nim wielka kariera. Robert Dados toczył jednak walkę nie tylko z rywalami na torze, ale także z demonami, które zagnieździły się w je

WPiotrowicach Wielkich nie ma zbyt wielu atrakcji. Kaplica, zabytkowy wiatrak i to by było na tyle. Nieco głośniej o tej niewielkiej wsi zrobiło się w pierwszej połowie lat 90. XX wieku. Wtedy na stadionie Motoru coraz częściej kibice zadawali sobie pytanie: kto to jest ten Dados? Urodzony 15 lutego 1977 roku żużlowiec pochodził właśnie ze wspomnianej wioski pod Lublinem.

Tuż po zmianach ustrojowych – ponad 30 lat temu – Motor liczył się w walce o krajowe mistrzostwo, a w 1991 roku lublinianie zdobyli srebro drużynowych MP. Kiedy jednak utalentowany zawodnik, który licencję zdobył na nieistniejącym już torze w Machowej, dołączył do zespołu, klub zaczął popadać w przeciętność. Młodzian wyróżniał się na tle kolegów i szybko skradł serca lubelskich fanów, którzy powoli oswajali się z myślą, że zespół czeka degradacja, do której rzeczywiście doszło po sezonie 1995. 18 września tamtego roku Dados po raz ostatni przywdział plastron z koziołkiem w meczu ligowym. W spotkaniu z Polonią Bydgoszcz 18-latek zdobył dwanaście punktów, tyle samo, ile łącznie wywalczyli drugi i trzeci najlepszy zawodnik w jego drużynie.

Nic więc dziwnego, że z niemal każdego zakątka Polski spływały propozycje dla nastoletniego żużlowca, który zdążył już zaakcentować swoją obecność na krajowej arenie. Ostatecznie batalię o zawodnika wygrał klub z Grudziądza.

To nie była jedyna zmiana, jaka zaszła u Dadosa. Zdecydował się również przesiąść z motocykla GM na Jawę. Co chwilę przytrafiały mu się kontuzje, z powodu których nie był w stanie ustabilizować formy. Pojawiły się też problemy z… prawem jazdy, które przed sezonem zostało mu odebrane za jazdę pod wpływem alkoholu. Z czasem zdołał jednak na tyle ustabilizować dyspozycję, że zaliczano go do czołowych zawodników ligi. Wiek młodzieżowca zakończył spektakularnym sukcesem. W 1998 roku w Pile sięgnął po tytuł indywidualnego mistrza świata juniorów. W pokonanym polu zostali choćby Duńczyk Nicki Pedersen czy Szwed Andreas Jonsson. W nagrodę czekał na Dadosa udział w prestiżowym cyklu Grand Prix.

– Rano się obudzę, spojrzę w lustro i powiem, że stoi tu mistrz świata. Oczywiście juniorów. To nie to samo co mistrz wśród seniorów. Różnica jest duża. Piotr Protasiewicz jako mistrz świata juniorów miał duże problemy w Grand Prix.

Wiem, że nie będzie mi łatwo – zauważał Dados w rozmowie z „Tygodnikiem Żużlowym”.

Szybko pakował się do busa Faktycznie – w elicie łatwo nie było. Zwykle po dwóch wyścigach, zgodnie z ówcześnie obowiązującym formatem, pakował sprzęt do busa. GP 1999 ukończył na 21. miejscu. Jednak to rok 2000 stał się swego rodzaju cezurą w jego życiu. 2 maja uległ groźnemu wypadkowi motocyklowemu. Zrządzeniem losu pierwszej pomocy udzielił mu przejeżdżający obok miejsca wypadku lekarz klubowy. Liczne obrażenia wewnętrzne sprawiły, że jego stan był bardzo ciężki. Udało się go uratować i kilkanaście tygodni później wrócił na tor.

Ale właśnie od tego feralnego wypadku zaczęto dostrzegać u żużlowca niepokojące zachowania, które lekceważono. Tymczasem w styczniu 2003 roku Dados podciął sobie żyły. Klub z Wrocławia, z którym wówczas związany był zawodnik, tłumaczył jego nieobecność na obozie w Cetniewie zranioną podczas zajęć domowych ręką. I być może nikt by się nie dowiedział o tym, jak było naprawdę, gdyby nie ponowna próba odebrania sobie życia, którą były czempion globu U21 podjął zaledwie miesiąc później. Tym razem uratowała go żona…

Terapia za pomocą sportu Coraz częściej te wydarzenia wiązano ze wspomnianym wypadkiem motocyklowym. Nie brakowało opinii, że wszystkiemu winny jest alkohol.

– Problem to za wielkie słowo. Nie nadużywał, ale gdy już siadał z kolegami do stołu, to zazwyczaj wstawał jako ostatni – mówił „Przeglądowi Sportowemu” prezes GKM Przemysław Sierakowski krótko po pierwszej próbie samobójczej Dadosa.

– Z perspektywy czasu mogę powiedzieć, iż popełniliśmy błąd, bo chcieliśmy go leczyć sportem. A Robert powinien znaleźć się w szpitalu pod opieką specjalistów – wspominał po latach Marek Cieślak, jego trener we wrocławskim klubie.

O depresji nie mówiło się wówczas tak otwarcie jak obecnie. A Dados miał coraz większe problemy. W 2003 roku, bezpośrednio po turnieju Grand Prix, udał się do Szwecji, gdzie… zaginął na dwa dni. Szukała go policja, zaś o całej sprawie została powiadomiona ambasada. Kiedy się już odnalazł, to tłumaczył, że rozładowała mu się bateria w telefonie komórkowym. Trudno jednak było mu wytłumaczyć ucieczkę ze stacji benzynowej w Zielonej Górze bez uiszczenia opłaty za paliwo. Ucieczkę na motocyklu szosowym, na którym zgodnie z warunkiem kontraktu nie miał prawa jeździć.

Sezon 2004 miał spędzić w domu – w Lublinie. Tam chciał się odbudować. Nie zdążył. Dopadły go demony. W marcu podjął kolejną próbę samobójczą. Tym razem nie udało się go uratować. Zmarł w lubelskim szpitalu 30 marca 2004 roku.

Kibice do tej pory go wspominają. Chociażby wydarzenie, kiedy po wygranym (kuriozalnym skądinąd) wyścigu podczas Grand Prix w Kopenhadze Dados przez kilka okrążeń nie chciał zjechać z toru, machając szachownicą. Jakby nie chciał opuszczać tego szczególnego miejsca…