MATURA KRÓLA
Zanim trafił do Lecha, kilka sezonów spędził w górnośląskich klubach i miał już koronę ligowych snajperów jako gracz Szombierek Bytom. Do drużyny prowadzonej przez Huberta Kostkę trafił z Grunwaldu Halemba, a Ruda Śląska jest jego rodzinnym miastem. Tu kształtował się przyszły król strzelców, choć gdy zaczynał klasę maturalną, ba, jeszcze po studniówce, za piłką biegał co najwyżej „na wuefie” albo na podwórku.
– Zbliżała się matura i ona mnie chyba nastroiła do działania. To jednak ważny moment w życiu, coś się kończy, coś zaczyna. Podjąłem decyzję. Do stadionu Wawelu Wirek miałem sto metrów, kiedyś w tym klubie grał mój ojciec. Pomyślałem: co mi zależy, pójdę, zapytam, czy mógłbym trenować. Zgodzą się, to fajnie. Nie zgodzą, też żaden problem – opowiada Grzegorz Kapica.
Nigdy nie grał w juniorach Znacznie łatwiej było mu przejść przez wstępną rozmowę kwalifikacyjną po tym, jak trener Grzegorz Dubiel zadał dwa proste pytania. „Jak się nazywasz? A twój tata to Roman?”. Syn potwierdził i szkoleniowiec już wiedział, że temu kandydatowi należy dać szansę. Kiedyś z Romanem Kapicą grał w jednej drużynie i uznał, że jeżeli syn pokaże podobny talent, będzie niezłym zawodnikiem. Okazał się znacznie lepszym. – Najpierw trenowałem z juniorami, ale nie mogłem występować w oficjalnych rozgrywkach, bo trwał sezon, a ja wcześniej z oczywistych powodów nie mogłem być zgłoszony. W czerwcu pojechałem jeszcze na obóz z juniorami, a po powrocie trener pierwszej drużyny powiedział, że przydałbym się w jego zespole – relacjonuje. W ten sposób Grzegorz Kapica zaczął grać w seniorach, nie zaliczając wcześniej w swoim życiu ani jednego meczu w jakiejkolwiek drużynie juniorów, co też jest ewenementem.
W Wawelu grał w sezonie 1978/79, po czym przeniósł się do Grunwaldu Halemba za sprawą Teodora Wawocznego – najważniejszego trenera i działacza w historii klubu. Nowy nabytek szybko stał się ważnym piłkarzem trzecioligowej drużyny, strzelał gole. Trafił na radary Szombierek Bytom.
Zasada fikcyjnych etatów
– Szombierki zaczynały sezon, w którym zdobyły mistrzostwo Polski, ale zaczynały źle, bo od porażki z Wisłą Kraków 0:4. Trener Kostka potrzebował więc w środku tygodnia sparingu, w którym jego zespół mógłby się podbudować. Wybrali Halembę, bo mieli blisko. Przyjechali i przegrali 0:2, a ja strzeliłem obydwa gole – informuje piłkarz.
Od tego momentu był przez ludzi z Szombierek starannie obserwowany, ale do transferu doszło dopiero półtora roku później. – To był czas Solidarności, związkowcy nie godzili się, by piłkarze nadal byli zatrudniani w kopalniach na fikcyjnych etatach. Dostaliśmy jednoznaczną informację: jeżeli chcecie nadal pobierać pensję z kopalni, proszę bardzo, ale musicie faktycznie pracować. Niespecjalnie uśmiechała mi się szychta pod ziemią i dopiero w wolnym czasie granie w piłkę. Tak się dla mnie szczęśliwie złożyło, że dostałem propozycję z Szombierek. A tam nadal obowiązywała zasada fikcyjnych etatów na kopalniach. Na to związkowcy się godzili, bo w końcu chodziło o klub ekstraklasy, na dodatek o mistrza Polski – tłumaczy piłkarz.
Gole na Widzewie
Wiosną 1981 roku debiutował w Pucharze Polski z Lechią Gdańsk (2:0) i w ekstraklasie ze Stalą Mielec (1:1). W obu spotkaniach strzelał gole, a w ligowych rozgrywkach do końca sezonu uzbierał siedem trafień. Popisał się przede wszystkim na boisku Widzewa, który został wtedy mistrzem Polski. Szombierki wygrały w Łodzi 2:0 po trafieniach Kapicy. Była to jedyna domowa porażka widzewiaków w całych rozgrywkach.
W następnym sezonie był już królem strzelców. W 29 meczach strzelił 15 goli. – A gdybym był egzekutorem rzutów karnych, wynik pewnie byłby lepszy. Dla mnie to wielka sprawa. Minęły przecież raptem cztery lata, odkąd zgłosiłem się do pierwszego w życiu klubu. Pokazałem, że to nie musi być żadną przeszkodą, aby zaistnieć na poziomie ekstraklasy. Zgodzę się natomiast, że gdybym wcześniej zaczął trenować i grać, pewnie byłbym bardziej odporny na kontuzje, bo one niestety mnie nie omijały – przyznaje. Status króla strzelców nie oznaczał dla niego przepustki do reprezentacji, a był to czas, kiedy Antoni Piechniczek montował kadrę na mundial w Hiszpanii. – Byłem w gronie 40 wstępnie wybranych piłkarzy, ale do mundialowej ekipy się nie załapałem, ani do żadnej innej. Selekcjoner miał spośród kogo wybierać. Nie udało się, ale zupełnie się tym nie przejmowałem – podkreśla.
Uroda Poznania
Latem 1982 roku z Szombierkami rozstał się najlepszy piłkarz Roman Ogaza i był to już nieodwołalny znak, że dla drużyny przychodzą gorsze czasy. W następnym sezonie Kapica strzelił dziewięć goli, lecz Szombierki wylądowały w dolnej połówce tabeli, na dziewiątym miejscu. Mistrzem został Lech i to właśnie on postanowił ściągnąć do siebie Kapicę. – Czyli znowu trafiłem do drużyny, która broniła mistrzowskiego tytułu. Był jednak inny powód, dla którego bardzo chciałem grać w Lechu. Miasto bardzo mi się podobało! Z tym rynkiem, z całą zabudową, przestrzenią, ze stadionem, z klimatem. Ten wybór był rewelacyjny pod każdym względem – zapewnia. Wcześniej w Szombierkach nie dostał mieszkania, bo przecież mieszkał w pobliskiej Rudzie Śląskiej, więc najwyraźniej uznano, że nie ma takiej potrzeby. Nie dostał też talonu na samochód, zatem na treningi jeździł tramwajem. – Zawsze z dużymi nerwami, bo „dziewiątka” miała na trasie miejsca, gdzie był tylko jeden tor, więc często musiała czekać na tak zwaną mijankę z tramwajem jadącym z przeciwnej strony. A jak na tym jednym torze tramwaj się zepsuł, to już w ogóle dramat
Mistrz Polski 1984, 1989, zdobywca Pucharu Polski 1984
* uwzględnione są mecze i gole tylko w najwyższej klasie rozgrywkowej w danym kraju
Nikogo nie obchodziło, jak sobie radzę, to było moje zmartwienie – wspomina.
Maluch z kina
Wreszcie stał się szczęśliwym posiadaczem fiata 126 p. – Klub nie miał z tym nic wspólnego. Po prostu wylosowałem go na jednej z publicznych loterii, które wtedy były organizowane. Losowanie odbyło się w kinie „Górnik” w Wirku, w moim imieniu na widowni była mama, bo ja miałem trening. Piękny wiśniowy maluch. Co za radość! Oczywiście musiałem za niego zapłacić – uściśla. Okazało się, że w Szombierkach grał bez kontraktu. Miał etat na kopalni i tyle. – Być może to wszystko mógłbym dostać, tylko
że ja nie mam w zwyczaju o coś dla siebie prosić. To jest moja dewiza życiowa. Przyjmowałem to, co mi proponowano. Żadnego domagania się o mieszkanie, talon, kontrakt. Ja chciałem grać w piłkę i to się liczyło. Nie byłem w piłce po to, żeby w niej zarabiać – deklaruje.
Najważniejszy był Mirosław
Lech był mistrzem i obronił mistrzostwo, dorzucając Puchar Polski. W drużynie Wojciecha Łazarka panowała ustalona hierarchia, dużo do powiedzenia miał Mirosław Okoński, największa gwiazda zespołu. Kapica w nowej drużynie nie był piłkarzem pierwszego wyboru, ale też dawał radę. – Nie zamierzałem udawać kogoś innego, na siłę dopasowywać się do grupy. Wiadomo, że rządził Okoński i to jest rzecz bezdyskusyjna ze względu na jego umiejętności. Nie było jednak również tak, że to, co powiedział Mirosław, ja musiałem w każdych okolicznościach bezwarunkowo akceptować. To nie w moim stylu. Być może traciłem na tym sportowo, bo w związku z tym Mirosław wolał grać z kimś innym, ale trudno, zawsze muszę być uczciwy wobec samego siebie. Nie chcesz grać ze mną, OK, mogę usiąść na ławce i wchodząc z ławki, zdobyć bramkę. Hierarchia w drużynie zawsze jakaś jest i ja to szanuję. Trzeba jednak też szanować odrębność każdego człowieka. Najgorsze są dla mnie zachowania stadne – przedstawia swoją filozofię.
– A do tego drugiego mistrzostwa Lecha i tak dołożyłem cegiełkę. Pod koniec sezonu miałem kontuzję, jednak strzeliłem siedem goli, a o tytule przy równej liczbie punktów decydował korzystniejszy bilans bramek z całego sezonu, który mieliśmy lepszy od drugiego w tabeli Widzewa – przypomina.
Wrócił do źródeł
Drugi sezon w Lechu był już gorszy. – Nie było łatwo wrócić do dobrej formy po zerwaniu mięśnia. A po odejściu Łazarka moje notowania spadły. Miałem jeszcze kontrakt na dwa lata, ale chciałem grać, dlatego zmieniłem klub. Wtedy przyszła oferta z Ruchu Chorzów, wielkim orędownikiem tego transferu był prezes Zbigniew Noras – zaznacza. Z Niebieskimi ma mistrzostwo Polski z 1989 roku, kiedy przerwali czteroletnią hegemonię Górnika Zabrze, ale zagrał wtedy tylko w dwóch spotkaniach. – Niczego nie wniosłem do tego mistrzostwa, więc nigdy nie powiem, że z Ruchem zdobyłem tytuł. Owszem, byłem w drużynie, ale praktycznie nie grałem i to pewnie z wielu powodów – zauważa.
Po tym sezonie wyjechał z Polski. Przez cztery lata grał we Francji i Belgii, ale na koniec był jeszcze w mniejszych śląskich klubach. – To była dobra kariera, bo pamiętam, z jakiego punktu startowałem i w jakim czasie. Spotykałem na mojej drodze wspaniałych ludzi, czasem złych. Jak to w życiu. Wszystko warto mieć w pamięci, ale trzeba patrzeć do przodu – podsumowuje Grzegorz Kapica. Teraz wrócił do źródeł – jest trenerem Grunwaldu Ruda Śląska, u prezesa Teodora Wawocznego.