KONIEC Z OSTATNIĄ ŁAWKĄ. POWALCZMY O ŚWIADECTWO Z PASKIEM

Nadkładając trochę drogi, bo przez baraże, nie oszczędzając nerwów kibiców – bo po rzutach karnych, ostatecznie awansowaliśmy do turnieju finałowego mistrzostw Europy. Dziś emocje trochę opadły, więc na wtorkowy mecz z Walią można spojrzeć nieco chłodniejszym okiem, już bez różowych okularów.

Co dobrego było w grze naszej drużyny? Zacznijmy od pochwał dla głównego bohatera tego spotkania, czyli Wojciecha Szczęsnego. Dwie świetne interwencje w trakcie gry i obroniony rzut karny – los w końcu oddał Wojtkowi to, co zabierał mu w przeszłości w innych ważnych momentach. Mam tu na myśli czerwoną kartkę w inauguracyjnym spotkaniu z Grecją podczas EURO 2012 czy kontuzję już w pierwszym spotkaniu (z Irlandią Północną) podczas EURO 2016. Z punktu widzenia bramkarza trudno wyobrazić sobie bardziej filmowe zakończenie tego kluczowego spotkania niż to, którego byliśmy świadkami – obroniony rzut karny w ostatniej serii. Dobrze, że tak się stało, bo Wojciech Szczęsny na to zasłużył. Jego kariera klubowa była do tej pory zdecydowanie bardziej efektowna od tej reprezentacyjnej. Miejmy nadzieję, że zakończy ją mocnym akcentem podczas turnieju w Niemczech.

Jakiś czas temu bramkarz Juventusu zadeklarował, że EURO 2024 będzie końcem jego reprezentacyjnej kariery. Pytany o to po meczu z Walią, będąc wciąż pod wpływem euforii po sukcesie, mimo wszystko potwierdził swoje zamiary. Szkoda, ale nie ma też co rozdzierać szat – jeśli piłkarz podejmuje taką decyzję, to raczej jest ona przemyślana i pewnie ostateczna.

Mecz z Walią rozpoczęliśmy w takim samym składzie jak rozegrany kilka dni wcześniej w Warszawie półfinał play-off z Estonią (5:1). To pierwsza taka sytuacja od prawie ośmiu lat. A jak wiadomo, jeśli chodzi o drużynę – czy to klubową, czy tym bardziej reprezentacyjną – istotne są wzajemne zrozumienie na boisku i zaufanie. Na wypracowanie tego podczas zgrupowania jest niewiele czasu, więc minuty spędzone razem w meczu są bezcenne. Jeśli zespół wygrywa i nikt specjalnie nie wyróżnia się na minus, to trenerzy kierują się zasadą, że zwycięskiego składu się nie zmienia. Przed spotkaniem z Walią zastanawiałem się, czy Michał Probierz postawi na Jana Bednarka, który był winny utraty gola z Estonią, czy zdecyduje się na kogoś innego. Wyszedł Bednarek, który w Cardiff także wyglądał na najsłabsze ogniwo bloku defensywnego. Bartosz Salamon, który go zastąpił, prezentował się solidniej, wprowadził więcej spokoju. Generalnie w obu meczach solidność i determinacja były na poziomie, którego trzeba wymagać od tej drużyny. Na plus selekcjonerowi zapisuję postawienie w środku boiska na dwóch piłkarzy: Bartosza Slisza i Jakuba Piotrowskiego. Były to bowiem nieoczywiste wybory.

Co mamy do poprawy? Każdy kibic chyba widział, że nawet mając większy potencjał ofensywny od rywali, nie mieliśmy niczego do zaoferowania z przodu. Właściwie nie zagroziliśmy poważnie bramce Walijczyków. Tak naprawdę tylko raz kibice poderwali się z siedzeń, gdy Karolowi Świderskiemu zabrakło kilku centymetrów, by znaleźć się w wybornej sytuacji do strzelenia gola. To zdecydowanie za mało, gdy weźmie się pod uwagę, że mamy w składzie jednego z czołowych rozgrywających Serie A Piotra Zielińskiego

i jednego z najlepszych napastników świata – Roberta Lewandowskiego. Możemy więc chwalić zespół za solidność w grze defensywnej, ale jeśli chodzi o kreatywność, próby przejmowania inicjatywy i stwarzanie jakiegoś zagrożenia, to niestety wyglądało to słabo. Nie mamy specjalnie innego pomysłu niż próby ataku skrzydłami, tak jak to było w meczu z Estonią, kiedy to Nicola Zalewski nękał rywali rajdami. W spotkaniu z Walią też był jednym z najbardziej wyróżniających się graczy ofensywnych.

Wiadomo, że w barażach liczy się skuteczność, końcowy wynik, a nie styl i piękno gry. Teraz mamy przed sobą mistrzostwa Europy, dlatego w najbliższych meczach towarzyskich (z Ukrainą oraz Turcją) trzeba popracować nad tym, żeby podczas rywalizacji z Holendrami i Francuzami podnieść poziom gry ofensywnej na miarę naszych, niemałych przecież, możliwości. Nie chciałbym powtórki z mundialu w Katarze, kiedy w meczach fazy grupowej od patrzenia na grę naszej drużyny bolały zęby... Jestem zdania, że na turnieje mistrzowskie jedzie się nie tylko po wynik, lecz także po to, żeby pokazać na tych wielkich scenach piłkarski kunszt. Nie chcę już więcej słyszeć, że walczymy przede wszystkim o wyjście z grupy i cel uświęca środki. Przed nami impreza, podczas której każdy z uczestników będzie chciał zaprezentować to, co ma najlepsze. Oczekuję, że nasza drużyna nie będzie zachowywała się jak uczniowie, którzy siadają w ostatnich ławkach i chowają się za plecami kolegów. Jedziemy tam po to, by udowodnić, że w tej klasie nie tylko nie znaleźliśmy się przypadkowo, lecz także mamy ambicje powalczyć o świadectwo z paskiem.