NO I PROSZĘ, ZNOWU O PREMIACH
Premie to u nas niebezpieczny temat, zwłaszcza po ostatnich mistrzostwach świata przypomina pole minowe – niejednego już wysadził w powietrze. Wydawało się więc, że PZPN będzie unikać tego tematu jak ognia, tymczasem jeszcze przed meczem z Walią Łukasz Wachowski, sekretarz generalny związku, śmiało o nich mówił. Były przewidziane i dzięki awansowi piłkarzy zostaną wypłacone.
Idea nagradzania za osiągnięcia jest słuszna. Można się spierać, czy powinna ograniczać się do nagród honorowych – ordery, medale, dyplomy, oficjalne uroczystości itd., czy też obejmować wypłaty pieniężne, bo takie premie dla wielu zawodników bywają symboliczne, w klubach zarabiają o wiele więcej. Niektórych to kłuje w oczy, mnie nie, jest sensowne, jeśli premię wypłaca się z konkretnego zysku osiągniętego dzięki wynikom. Zarobiliśmy dla firmy 40 mln złotych (to na początek, za sam awans do mistrzostw Europy), to podzielcie się, dajcie nam 25 procent, a może zarobimy dla dyscypliny jeszcze więcej. Ale gdy człowiek zacznie się zagłębiać w szczegóły, to jednak nabiera wątpliwości.
Po pierwsze – te 10 mln piłkarze i sztab szkoleniowy mają dostać za wywalczenie awansu. Jak się będzie dzielić pieniądze, zadecydują zawodnicy. Po awansie do mistrzostw świata w Katarze wyceniali udział każdego w zależności od tego, ile grał, w ilu meczach meczach wyszedł w pierwszym składzie, w ilu był rezerwowym, w ilu siedział tylko na ławce. Całą pulę podzielono w stosunku 70 (mecze eliminacyjne) do 30 procent (barażowe). Teraz podobno ma być tak samo. W porządku, to ich pieniądze, niech dzielą, jak chcą. Ale zapytam złośliwie, czy udział w porażkach z Czechami czy Albanią rzeczywiście będzie wyceniany wyżej? Ile dostaną „bohaterowie” meczu w Kiszyniowie i ile się należy za remis z Mołdawią w Warszawie? Jednak wygrane z europejskim kopciuszkiem Wyspami Owczymi
byłyby kilkakrotnie lepiej opłacone niż decydujący mecz z Walią. A tak w ogóle: to przecież eliminacje zostały sromotnie przegrane w przeciwieństwie do barażów.
I tu dochodzimy do kolejnych absurdów. Premię ma dostać także Fernando Santos, a więc nieudacznik, który te eliminacje rozpoczął katastrofalnie i którego w ich trakcie zwolniono. Udało się dzięki negocjacjom obniżyć jego premię zapisaną w kontrakcie z 750 tys. euro do 180 tys., ale i tak nóż się w kieszeni otwiera, że trzeba mu będzie coś zapłacić. Ucieszy to tylko urzędy podatkowe w Portugalii, którym jest winien kupę kasy za oszustwa.
To nie koniec. Według regulaminu rozgrywek awans do mistrzostw wywalczały tylko dwie drużyny z każdej grupy. Nam, jako trzecim, się nie należał. Ale do barażów dopuszczono najlepsze zespoły z każdej dywizji Ligi Narodów z 2022 roku, które nie zakwalifikowały się bezpośrednio. To był nasz przypadek. A więc od razu nasuwa się pytanie: czy udział w premiach należy się ówczesnemu selekcjonerowi Czesławowi Michniewiczowi i piłkarzom grającym wtedy w tych rozgrywkach, a których w obecnej kadrze już nie ma? Według mnie jak najbardziej, bo przecież tylko z powodu osiągniętych przez nich wyników reprezentacja Michała Probierza mogła przystąpić do baraży! Niby jest sukces, a tu znowu te premie mogą się odbić czkawką i spowodować u niektórych zawiść i poczucie krzywdy.
Pewnie się czepiam i ci, co tak uważają, mają rację, bo to jest najmniej ważne po awansie i przed występem w mistrzostwach Europy. Ale do nich daleko i z kadrą, przynajmniej widzianą na boisku, rozstajemy się do czerwca. A potem spotkania z najlepszymi drużynami Europy: z Francją, Holandią i Austrią (na EURO) oraz Portugalią, Chorwacją i Szkocją (w Lidze Narodów). Wtedy o premie będzie naprawdę trudno. Raczej ten kłopot będziemy mieli z głowy.