ABY SŁOWA PODOLSKIEGO NIE STAŁY SIĘ KLĄTWĄ

WGórniku Zabrze od dawna jest gorąco, ale teraz już zawrzało. Podwyższonej temperaturze sprzyjał tygiel samorządowej kampanii wyborczej, ale oczywiście to niejedyny powód. Nie da się dłużej utrzymywać klubu na wysokim sportowym poziomie, jeśli nawet Jan Urban miałby się okazać największym trenerskim geniuszem.

★★★

Człowiekiem, który zręcznie podgrzewa temat, jest Lukas Podolski, ale trudno go nazwać medialnym podpalaczem. On tylko – trzymajmy się jednak terminologii piłkarskiej – przytomnie wykorzystuje okazje. W końcu jest mistrzem świata, więc jeżeli ktoś mu wystawia piłkę „na pustaka”, byłby skończonym durniem, gdyby nie przyłożył nogi w odpowiednim miejscu i czasie. A teraz właśnie czas jest dobry do wytykania największych bolączek, a porażka z Legią (1:3) jeszcze wzmocniła przekaz, który sprowadza się do przestrogi: jeżeli nie zostaną radykalnie poprawione zarządzanie i organizacja w Górniku, takie wyniki jak w ostatnim spotkaniu będą codziennością. Nie można oczekiwać, że zespół będzie walczył o przepustkę do europejskich pucharów, bo nawet miejsce w górnej połowie tabeli jest zdecydowanie ponad stan w porównaniu z poziomem funkcjonowania klubu. A przy Roosevelta od dłuższego czasu nie zatrudniają ani prezesa, ani dyrektora sportowego, bo choć obaj mieli kompetencje, to w następstwie sporów, konfliktów i różnicy zdań (nazywajmy to, jak chcemy) musieli odejść.

Teraz sportową siłą Górnika jest charyzmatyczny Podolski w szatni i na boisku, a jeszcze bardziej trener Urban, który w arcytrudnych warunkach zdołał zbudować zespół i natchnąć go swoim pomysłem. Podolski głośno mówi o zaległościach płacowych wobec piłkarzy, co jeszcze bardziej uwydatnia rolę trenera, który mimo wszystko potrafi nad kiepskimi nastrojami zawodników zapanować i na koniec skutecznie przekonywać ich, by skupiali się na grze. O braku realnego projektu, który powinien powstawać w gabinetach działaczy i właściciela, nawet nie ma co wspominać, bo do tej pory najwyraźniej mieliśmy co najwyżej zagadywanie rzeczywistości.

★★★

Jedyne, co Górnikowi w tej sferze się udaje, to wreszcie zmierzająca do końca budowa czwartej trybuny. Wkrótce Górnik, oczywiście także z uwagi na kibiców, będzie dysponował jedną z najbardziej energetycznych i spektakularnych piłkarskich aren w tej części Europy, ale to tutaj nie ma

zależności przyczynowo-skutkowej. To oczywiście okoliczność bardzo wspierająca powstawanie mocnej drużyny, lecz niczego jeszcze nie gwarantująca. Trzeba wykonać ogromną pracę, także inwestycyjną, ale też koncepcyjną, wiedzieć, jak zapełniać te 30-tysięczne trybuny i loże sponsorskie. Miasto Zabrze w ratowaniu Górnika przed upadkiem odegrało kolosalną rolę, lecz to miało być tylko wsparcie doraźne, jako bezcenny rozruch przed pojawieniem się wiarygodnego inwestora.

★★★

Okres przejściowy jest irytująco przedłużany. Zawodowy piłkarski klub stał się niebezpiecznym balastem dla miejskiego budżetu, lecz także magistrat jest ograniczeniem dla klubu w staraniach o wejście na wyższy sportowy poziom. Te starania są zwyczajnie nieudolne i wynikają z braku odpowiednich narzędzi i kompetencji, bo nikogo o celowe szkodliwe działanie nie posądzamy. Układ, w którym średniej wielkości polskie miasto ma de facto utrzymywać komercyjną futbolową drużynę, w naszych warunkach na dłuższą metę się nie sprawdza.

Gdy z klubem rozstawał się prezes Adam Matysek – też krytykowany, ale to on zdołał namówić do powrotu Jana Urbana, lekkomyślnie zwolnionego przez poprzednika – zupełnie otwarcie opowiedział o toksycznych relacjach między ludźmi zarządzającymi Górnikiem. Ktoś mógł mimo wszystko zakładać, że skoro nie będzie Matyska, rozwiną skrzydła ludzie, którzy nie byli w stanie się z nim dogadać. Nic z tego. Jest jeszcze gorzej, co mocno zaakcentował Lukas Podolski. I jeżeli wnioski i przestrogi zostaną zignorowane, jego słowa siłą rzeczy już niebawem mogą zamienić się w klątwę. Obciąży ona ludzi, którzy dzisiaj i w przyszłości wezmą na siebie odpowiedzialność za losy 14-krotnego mistrza Polski.