Lechowi brakuje spokoju i równowagi
Zmiany w strategii trenera Rumaka działają na niekorzyść drużyny, bo w konsekwencji brakuje jej wypracowanych automatyzmów – podkreśla Marek Marciniak, trener UEFA A i analityk, który współpracował m.in. z reprezentacją Belgii podczas MŚ 2018, przygotowywał analizy m.in. dla Realu Madryt i Interu Miami. Za nim także praca w Lechu Poznań w roli trenera akademii oraz analityka pierwszego zespołu.
CEZARY KOLASA: Rozmawialiśmy ponad miesiąc temu, gdy Mariusz Rumak był m.in. po zwycięstwie w Białymstoku. W ciągu pięciu tygodni doszło do sromotnej weryfikacji? MAREK MARCINIAK: Dziś mamy większe pole do bardziej rzetelnego spojrzenia na to, jak funkcjonuje Lech trenera Rumaka. Przede wszystkim szkoleniowiec dokonuje bardzo dużej liczby zmian. Warto spojrzeć chociażby na strategie defensywne. Ponad miesiąc temu mówiłem na łamach „PS”, że formacja środkowa w fazie defensywnej meczu przeciwko Pogoni na połowie przeciwnika poruszała się tak, by środkowi pomocnicy zakładali pressing w bocznym sektorze rywala. W meczu z Wartą, jedynym zwycięstwie Kolejorza w ostatnich pięciu spotkaniach, koncepcja była inna. Lech też bronił 4-3-3, ale bardziej był to układ 4-3-2-1, czyli popularna choinka, gdzie ofensywni pomocnicy – Filip Marchwiński i Ali Gholizadeh – funkcjonowali wyżej niż skrzydłowi: Kristoffer Velde i Adriel Ba Loua. Ci ostatni wspierali jedyną szóstkę, jaką był Radosław Murawski. Kolejną rzeczą, która rzuca się w oczy, jest to, że Lech przede wszystkim zdobywa bramki z kontrataku. To o tyle zaskakujące, że w DNA Kolejorza jest rozgrywanie piłki w ataku pozycyjnym. Moim zdaniem zmiany w strategii trenera Rumaka działają na niekorzyść drużyny, bo w konsekwencji brakuje jej wypracowanych automatyzmów.
W Mielcu Rumak na ławce rezerwowych miał do dyspozycji jedynie pięciu zawodników z pola. Dlaczego pana zdaniem nie zabrał ze sobą dodatkowych młodzieżowców?
To bardzo istotny problem. Trener Rumak przed rozpoczęciem rundy powiedział, że kadra jest wyjątkowa i może walczyć o dublet. To było ryzykowne stwierdzenie, bo Kolejorz po podwójną koronę sięgnął tylko raz w swojej historii – 40 lat temu. Przyjście do drużyny, która jest w dołku, i mówienie o tym, że wykręcimy drugi najlepszy wynik w historii klubu? To trochę niespójne z sytuacją, w jakiej drużyna znalazła się w grudniu. Bo gdyby wszystko w Lechu funkcjonowało bez skaz, klub nie zmieniałby trenera. Uważam, że Lech powinien trochę inaczej zagospodarować dużą grupę wychowanków. Klub oczywiście wprowadza zawodników z akademii do pierwszego zespołu, w drużynie są m.in. Michał Gurgul, Filip Szymczak czy Filip Marchwiński. Natomiast piłkarzy, którzy zwiększyliby rywalizację, mogło być więcej.
Mowa o tych, którzy są obecnie w strukturach klubu, czy także o piłkarzach wypożyczonych?
Mam na myśli m.in. Filipa Wilaka, który został wypożyczony do Ruchu Chorzów, a jesienią już grał w Lechu i dawał obiecujące zmiany jak na zawodnika dopiero wchodzącego do ekstraklasowej piłki. Kolejorz dysponuje jednak innymi piłkarzami, którzy zostali wypożyczeni nieco wcześniej, jak np. Antoni Kozubal, który w I lidze jest jednym z najlepszych środkowych pomocników, a tak naprawdę w Poznaniu nigdy nie otrzymał poważnej szansy. Podobna sytuacja jest z Filipem Borowskim – zadziornym bocznym obrońcą, usposobionym bardzo ofensywnie. W obliczu słabszej formy Joela Pereiry Borowski mógłby go zastąpić lub Portugalczyk – czując większą konkurencję – bardziej przykładałby się do boiskowej decyzyjności. Odpowiadając kiedyś na pytanie o słynną Class of '92, sir Alex Ferguson stwierdził, że bez dzieciaków niczego się nie wygra. Ta młoda krew z akademii mogła jeszcze bardziej zasilić pierwszy zespół, co wyszłoby z korzyścią dla wszystkich. Przypomnijmy sobie moment, gdy Kristoffer Velde został następcą Jakuba Kamińskiego. Norweg był przygotowywany do tego, że po odejściu skrzydłowego do Wolfsburga wejdzie do podstawowego składu Lecha. Ten sam manewr klub mógł zastosować z Wilakiem, bo coraz częściej mówi się o tym, że Velde po sezonie może się z Poznania wyprowadzić. Dziś trudno wskazać w składzie Kolejorza zawodnika, który wejdzie w buty Norwega po jego odejściu. Wydawało się, że Lech przygotowywał do tego Wilaka, jednak teraz Filip w barwach Ruchu u Janusza Niedźwiedzia funkcjonuje w innym systemie gry. Podobna sytuacja ma się z Borowskim. W klubie dzieje się bardzo dużo i w zespole brakuje niezbędnej do osiągania sukcesów równowagi.
Jakby tego było mało, w niedzielę poznaniacy zmierzą się przy Bułgarskiej z Pogonią. Portowcy mają pomysł na Lecha – nie przegrali ani jednego z czterech ostatnich spotkań przeciwko Kolejorzowi, w tym wyeliminowali go z Pucharu Polski. Dlaczego Lech nie potrafi wygrywać z Pogonią?
Popatrzmy na to z innej perspektywy – mistrz kontra pretendent. Gdy pracowałem w Lechu, rywalizacja z Pogonią była zawsze bardzo zażarta. Sam tego doświadczyłem, gdy pojechałem z rocznikiem 2003 na turniej Szczecin Cup, gdzie w barwach Portowców zagrali mi.in. Kacper Kozłowski, Mateusz Łęgowski i Hubert Turski. To była ciekawa grupa. My ich wtedy pokonaliśmy, mogłem skorzystać z usług m.in. spomnianych wcześniej Wilaka, Borowskiego czy Maksymiliana Pingota. Wiedzieliśmy, że Pogoń postawi nam bardzo trudne warunki i że szczeciński zespół będzie niezwykle agresywny. Musieliśmy się temu przeciwstawić. Moim zdaniem na takiej samej zasadzie toczy się rywalizacja pomiędzy oboma klubami na poziomie seniorskim. Pogoń może czuć się trochę niedoceniana w hierarchii polskiego futbolu. Lech kilka tytułów mistrzowskich już ma, Pogoń – ani jednego. Szczecinianie do rywalizacji z Kolejorzem podchodzą bardzo ambicjonalnie i chcą mu udowodnić, że wcale nie są od niego gorsi.
Jak obie drużyny zagrają teraz?
Wiele pokazał nam ćwierćfinałowy mecz Fortuna Pucharu Polski, zakończony zwycięstwem Pogoni w doliczonym czasie gry. To była wymiana ciosów. Wymiar gatunkowy będzie teraz podobny. W lutym przegrany odpadał z pucharu. W niedzielę ten, kto polegnie, znacząco utrudni sobie sytuację w walce o mistrzostwo kraju. Podnieść się z tego dołka będzie trudniej niż zwykle. Pogoń po fantastycznym początku roku też parę punktów straciła, nawet na własnym boisku. Bardzo wiele będzie zależeć od strategii nakreślonej przez Jensa Gustafssona. Bo Lech będzie miał jasny plan. Drużyna Mariusza Rumaka pozwala oddawać przeciwnikom średnio około 15 strzałów na mecz. Jest to dużo więcej niż za kadencji Johna van den Broma – w jego ostatnich siedmiu spotkaniach jako trenera Lecha drużyna pozwalała oddawać rywalom około 10 strzałów na mecz. Jest to połączone z filozofią gry w fazie bronienia. Za kadencji trenera Rumaka wskaźnik intensywności pressingu, czyli PPDA (z ang. Passes Per Defensive Action – przyp. red.), wynosi powyżej 9. To znaczy, że Lech pozwala przeciwnikom na wykonanie około dziewięciu podań w momencie wdrażania fali pressingowej. Wcześniej, za czasów Johna van den Broma, było to niecałe 6. Lech grał wyżej, szybciej zakładał pressing – przez to nie dopuszczał rywali do oddawania takiej liczby strzałów. Oczywiście w zespole poprawiła się obrona pola karnego i zagęszczenie światła bramki, ale jednocześnie Lech na dużo więcej pozwala przeciwnikom. W ośmiu spotkaniach za kadencji trenera Rumaka drużyna z Poznania pozwoliła przeciwnikom oddać prawie 120 strzałów. To bardzo dużo. A liczba uderzeń zablokowanych wielokrotnie przewyższa ostatnie spotkania trenera van den Broma.
Czyli dojdzie do ponownej wymiany ciosów?
Tak sądzę. Pogoń wejdzie w rolę pretendenta – bo to Pogoń może, a Lech musi. Kolejorz ma presję własnych trybun, co widzimy po reakcjach fanów. Myślę, że Pogoń będzie chciała w jakiś sposób Lecha zaskoczyć. Gdyby trener Gustafsson zastosował te same rozwiązania co w meczu pucharowym, to spotkanie ligowe byłoby wyrównane i o wyniku mogłaby zdecydować jedna bramka, a dla Pogoni byłoby to bardzo duże ryzyko. Portowcy w tym starciu teoretycznie faworytami nie są, choć mogłoby się wydawać inaczej za sprawą formy na starcie ligowej wiosny. To jednak Lech przyjmuje Pogoń u siebie. W hierarchii Lech plasuje się wyżej. Dlatego goście będą chcieli gospodarzy zaskoczyć. Myślę, że wiele w tym meczu będzie zależało od dyspozycji Marchwińskiego, który za swoją grę jest ostatnio krytykowany, według mnie zupełnie niesłusznie. „Marchewa” czuje klimat ważnych meczów, strzelał już decydujące gole na Bułgarskiej chociażby Legii i myślę, że jest w stanie być graczem robiącym różnicę w meczu przeciwko Portowcom.