Bohaterowie z drugiego planu
Rafał Kurzawa, Leo Borges i Adrian Przyborek wyrastają na ważne postacie Pogoni Szczecin.
Pogoń Szczecin zagra w finale Pucharu Polski nie tylko dzięki oczywistym liderom, jak Kamil Grosicki, który kończył mecz z Jagiellonią Białystok (2:1) z asystą i asystą drugiego stopnia. Albo zdobywca pierwszej bramki Efthymios Koulouris, od środy już wspólnie z „Grosikiem” najskuteczniejszy Portowiec w tym sezonie, licząc wszystkie rozgrywki (po 14 goli). Lub autor zwycięskiego trafienia Fredrik Ulvestad, kiedyś lider mistrzowskiego Djurgården, a w ostatnich miesiącach ważna postać drugiej linii ekipy ze stolicy Pomorza Zachodniego.
Pogoń Szczecin zagra w finale Pucharu Polski także dzięki bohaterom z drugiego planu, którzy jeszcze jesienią w najlepszym wypadku byli rezerwowymi bez wyraźniejszych widoków na grę w podstawowym składzie, a w najgorszym byli obrażani przez... swoich kibiców.
Rafał Kurzawa
– Kurzawa, wyp...dalaj z tego boiska! Ile można na ciebie patrzeć, k...a?! – ktoś na sektorze gości w Lubinie nie wytrzymał. Pogoń chwilę wcześniej przegrała z miejscowym Zagłębiem (0:1) i tym samym poniosła czwartą porażkę z rzędu. Kibice byli wściekli, a złość skupili na Kurzawie, który tego dnia był rezerwowym.
– Wyp...dalaj! Wyp...dalaj! – zaśpiewano momencik po wulgarnym okrzyku skierowanym do pomocnika.
Kurzawa dołączył do zespołu ze Szczecina w lutym 2021 roku i z miejsca potwierdził, że nie należy do najgłośniejszych piłkarzy w lidze. Dosłownie. Przed laty, jeszcze jako zawodnik Górnika Zabrze, w rywalizacji z Granatowo-bordowymi przypadkowo przyczynił się do poważnej kontuzji Huberta Matyni, z którym teraz zaczął dzielić szatnię. Lewy obrońca na powitanie zażartował, że może należą mu się przeprosiny, ale pomocnik tylko na niego popatrzył i nie zareagował. Cisza. Drużyna się przebrała, zeszła z szatni i podreptała na górne boiska. Dopiero tam Kurzawa podszedł do Matyni i nawiązał do tamtej sytuacji.
Taki jest i zawsze był. Spokojny, cichy, skryty. Nieujawniający emocji, niemachający językiem na prawo i lewo, niedziałający pochopnie. Oczywiście, z czasem się otwiera, w zespole ma mnóstwo kumpli, spotykają się rodzinami poza klubem, ale generalnie niezmiennie trudno poznać, co w nim siedzi. I tamtego wrześniowego dnia w Lubinie Kurzawa po prostu się odwrócił i wracał do szatni, a wściekły Grosicki rzucił bidonem w boisko, w ten sposób okazując złość. Sekundę później zespół solidarnie poszedł za kumplem.
To był najtrudniejszy okres Kurzawy w Pogoni, a może w całej karierze. Przez pierwsze półtora roku za Kosty Runjaicia jako jeden z ofensywnych pomocników był przeciętny. Ani specjalnie dobry, ani wyjątkowo słaby. Ale kiedy Jens Gustafsson cofnął go bliżej formacji obronnej, wszystkie wady pomocnika – czyli przede wszystkim słaba motoryka – zaczęły razić po oczach. W sezonie 2022/2023 najlepszy sprint Kurzawy (31,41 km/h) był 149. rezultatem w zespole z Pomorza Zachodniego (dane z oficjalnej strony organizatora rozgrywek). Wydawało się, że po prostu nie będzie w stanie spełnić oczekiwań Gustafssona.
Aż nagle w następnym meczu po Zagłębiu – z Koroną Kielce (3:1) – zanotował asystę i ruszyło. Ze spotkania na spotkanie prezentował się lepiej, a ostatnie dwa występy na pozycji defensywnego pomocnika były wręcz podręcznikowe. Wiara Gustafssona w Kurzawę się opłaciła.
Leo Borges
– Leo przyszedł do Pogoni jako dzieciak. Był leniwy, nie pracował ciężko, trochę oszukiwał, nie wysypiał się, a myślał, że jest najlepszy na świecie. Dziewięć miesięcy temu zaczął być profesjonalistą, poprawił się na treningach, dobrze jadł, spał, czytał książki, zakochał się i dziś to już mężczyzna – w ten sposób Gustafsson mówił o Leo Borgesie po jego znakomitym meczu przeciwko Legii w Warszawie (1:1), w którym Brazylijczyk teoretycznie najlepiej czujący się jako lewy obrońca sprawdził się jako stoper. Teoretycznie, bo gdy weźmie się pod uwagę notoryczne kłopoty zdrowotne Benedikta Zecha i Danijela Lončara oraz nieprzeciętne umiejętności Leonardo Koutrisa, nastąpiła transformacja 23-latka w centralnego defensora. Borges trafił do Portowców w lipcu 2022 roku. Trochę z konieczności, bo nie był pierwszym czy drugim wyborem, ale piłkarze będący na liście życzeń szefostwa klubu przed nim wybierali innych pracodawców. Zjawił się w Polsce w złej formie fizycznej – ostatni mecz w rezerwach FC Porto rozegrał 18 maja, potem ćwiczył w Brazylii, trochę indywidualnie, trochę z zespołem U-17. A do tego wszystkiego – jak przyznał sam Gustafsson – miał przeświadczenie, że wszystko z nim w porządku i jest najlepszy na świecie.
Co prawda we wrześniu zaczął grać, ale tylko dlatego, że nie było innego lewego obrońcy, a po transferze Koutrisa przed rundą wiosenną 2022 rozsiadł się w rezerwie. W tym sezonie jesienią raz wystąpił w wyjściowej jedenastce, za to ośmiokrotnie nie pojawił się na murawie. Przełom nastąpił w tym roku. I choć po kapitalnym spotkaniu z Legią wrócił na ławkę, to po bardzo solidnym występie przeciw Cracovii już zachował miejsce w składzie, mimo że Zech wyzdrowiał. W starciu z Jagiellonią nie był bezbłędny, ale jednocześnie zanotował mnóstwo dobrych zagrań i nie pękł mimo dwóch czy trzech błędów na początku rywalizacji. Obecnie to on jest numerem dwa w hierarchii środkowych obrońców po Mariuszu Malcu.
Adrian Przyborek
Na jednym z jesiennych treningów Adrian Przyborek prezentował się fatalnie i dodatkowo irytował wszystkich swoją mową ciała. Starszyzna gotowała się w środku, ale Gustafsson załatwił sprawę w białych rękawiczkach, bez awantury. Porozmawiał z juniorem w cztery oczy, wysłuchał i dał kilka dni wolnego, by ten pojechał do domu rodzinnego, za którym tęsknił. Po powrocie do Szczecina pomocnik popisał się genialnym golem w Iii-ligowych rezerwach Pogoni w starciu z Unią Swarzędz (3:1), o którym pisały media w całym kraju.
Kilka miesięcy później to Przyborek – już 17-letni, bo świętował urodziny w styczniu – popisał się asystą przy golu na 1:0 Koulourisa. To o tyle nieoczywisty bohater, że jesienią Gustafsson w związku ze sprzedażą Mateusza Łęgowskiego i kontuzją Marcela Wędrychowskiego wolał grać bez młodzieżowca i ryzykować karę finansową niż stawiać na Przyborka czy Mariusza Fornalczyka (już w Koronie). Ale po rozmowie z władzami w trwającej rundzie szwedzki szkoleniowiec już musi znaleźć miejsce dla zawodnika spełniającego te kryteria i to Przyborek stał się numerem jeden, przed Wędrychowskim. Konsekwentne, stopniowe i spokojne budowanie juniora się opłaciło. Bez jego świetnej asysty Pogoń pewnie nie zdołałaby pokonać Jagiellonii.