KIEDY GWIAZDA STAJE SIĘ PROBLEMEM DRUŻYNY

To znana piłkarska przypadłość spotykana w wielu klubach – w pewnym momencie najlepszy zawodnik zaczyna stawać się problemem dla drużyny, gdyż jego ego staje się coraz większe i większe, i większe. A jak kiedyś powiedział sir Alex Ferguson: „Żaden zawodnik nie może być większy niż klub”. Wiele wskazuje na to, że takim problemem stał się dla Legii Josue. O tym, że Portugalczyk niekoniecznie jest dobrym kapitanem, a przede wszystkim dzieli szatnię w warszawskim klubie, sporo już było opisane w „Przeglądzie Sportowym”, między innymi dzięki reportażom Łukasza Olkowicza. Ostatnio temat stał się znowu aktualny zarówno ze względu na słowa wypowiedziane przez tego piłkarza po meczu z Górnikiem Zabrze („niektórzy w klubie nie doceniają tego, co robię”), jak i z uwagi na niepewną jego przyszłość w warszawskiej drużynie. W tym przypadku wydaje się, że jedno mocno wiąże się z drugim. Portugalczyk wypowiedział te gorzkie słowa przed kamerami stacji Canal+ w odpowiedzi na pytanie, czy w przyszłym sezonie wciąż będzie zawodnikiem Legii. Jego kontrakt wygasa wraz z końcem tegorocznych rozgrywek i można przypuszczać, że jeśli trwają jakieś rozmowy, to układają się one nie po myśli kapitana warszawskiej drużyny. Między wierszami swojej wypowiedzi Josue dał do zrozumienia, że chciałby zostać, ale to nie zależy od niego.

Można się domyślać, że spory wpływ na jego przyszłość w klubie z Łazienkowkiej będzie miała pozycja Legii na koniec sezonu. Gdyby drużynie Kosty Runjaica udało się zdobyć mistrzowski tytuł, to sprawy mogłyby przybrać inny kierunek. W tej kwestii sporo może się wyjaśnić po najbliższym spotkaniu ligowym – do Warszawy przyjeżdża bowiem lider, czyli Jagiellonia. Ewentualna przegrana gospodarzy sprawi, że obudzone po wygranej w Zabrzu marzenia trzeba będzie odłożyć na kolejny sezon. A to prawdopodobnie oznacza sporo zmian zarówno w składzie drużyny (czyli pożegnanie z Josue), jak i w sztabie szkoleniowym. Kolejny sezon bez mistrzostwa świadczyć będzie o tym, że praca Kosty Runjaicia nie przyniosła spodziewanych efektów i nadeszła pora, by spróbować innej opcji.

Przy okazji trzeba też podkreślić, że to pod rządami tego trenera ego Josue rozkwitło do takich rozmiarów. To Runjaić zdecydował, by przekazać temu zawodnikowi opaskę kapitańską, i wiadomo, że bardzo liczy się z jego zdaniem. Niestety, niekoniecznie przynosi to dobre efekty dla całej drużyny. Portugalczyk dostał legitymację do tego, by stać się w klubie najważniejszą postacią, co z kolei doprowadziło do tego, że jego arogancja i egoizm urosły do niekontrolowanych rozmiarów. Dlatego uważam, że najlepszy zawodnik nie musi z automatu być kapitanem drużyny. Portugalczykowi przydałby się w szatni ktoś, kto potrafiłby lekko go przytemperować. Ale mleko się już wylało. Szkoda będzie jeśli klub i Ekstraklasa straci zawodnika z takimi umiejętnościami, bowiem wciąż jest to jedna z najwyraźniejszych postaci naszej ligi. Trzeba jednak spojrzeć na fakt, że proporcje między korzyściami na boisku a problemami, które zawodnik stwarza, zaczęły przybierać niepokojące rozmiary i coraz więcej mówi się o jego negatywnym wpływie w szatni.

★★★

Warto przypomnieć w tym miejscu Vadisa Odjidję-ofoe, czyli poprzedniego piłkarza Legii, który zachwycał kibiców nie tylko warszawskiej drużyny, lecz także był postrachem całej ligi. Belg pokazywał niezwykły kunszt na boisku, ale charakterologicznie był zupełnym przeciwieństwem Portugalczyka

– cichy, skromny, kulturalny. I doskonale wpisał się w zespół, w którym prym medialny wiedli inni zawodnicy, na przykład Miroslav Radović czy Aleksandar Prijović.

★★★

Szefowie Legii, z dyrektorem sportowym Jackiem Zielińskim na czele, mają dość twardy orzech do zgryzienia. To na niego spadnie też odpowiedzialność, jeśli Legia zakończy sezon z pustymi rękami. Wydaje się, że klamka zapadła, poszukiwania następców Josue i Runjaicia już podobno trwają (czemu wcale się nie dziwię), aczkolwiek scenariusz może zostać zmieniony przez wyniki.

Jestem niezwykle ciekawy niedzielnego spotkania nie tylko dlatego, że może mieć ono kluczowy wpływ na końcowe rozstrzygnięcia w Ekstraklasie, ale również dla porównania bezpośredniej rywalizacji wyróżniających się piłkarzy obu drużyn. Z jednej strony mamy wspomnianego wyżej Josue, który uważa się za najjaśniej świecącą gwiazdę ligi, z drugiej tych, którzy robią wokół siebie mniej szumu medialnego, ale doprowadzili Jagielllonię na czoło ligowej tabeli. Mam tu na myśli Afimico Pululu, rodaka Josue – Nene, Tarasa Romanczuka oraz Jesusa Imaza. Dość niespodziewanie ekipa z Białegostoku, która w przewidywaniach przedsezonowych skazywana była na miejsce raczej w drugiej części tabeli, imponuje nie tylko skutecznością, lecz także niezwykle atrakcyjnym ofensywnym stylem gry. I dzieje się to pod okiem do niedawna anonimowego trenera Adriana Siemieńca.

Przed obiema drużynami zatem spora rywalizacja, o której często mówi się „mecz prawdy”. Zwrot ten jest nadużywany, nawet trochę wyświechtany, ale akurat w tym momencie pasuje idealnie.