UZNANY ZA WINNEGO
Biedny ten Kacper Bieszczad. Musiał go frustrować fakt, że od niemal półtora roku tylko raz wystąpił w ekstraklasowym meczu, a gdy nagle stanął w bramce Rakowa, korzystając z kontuzji Vladana Kovacˇevicia, szansy nie wykorzystał. Przyłożył się do kolejnej wpadki mistrza Polski i przy nawet maksymalnej sympatii dla młodego golkipera trudno mu wróżyć dobrą przyszłość akurat w tym klubie. Gdy sezon 2022/23 zaczynał jako podstawowy bramkarz Zagłębia Lubin, ogłosił, że za każdy ligowy występ, w którym zachowa czyste konto, będzie wpłacał tysiąc złotych na cele charytatywne. Specjalnie się nie wykosztował, bo miał raptem trzy takie spotkania. To był bardzo zły czas dla Miedziowych. Zespół Piotra Stokowca wpadł w spiralę nieudanych meczów i jeszcze przed końcem jesieni trener stracił pracę. Nowy szkoleniowiec Waldemar Fornalik wolał stawiać na sprowadzonego Greka Sokratisa Dioudisa, bardziej cenił też Jasmina Buricia. A Bieszczad do końca sezonu bronił co najwyżej w drugoligowych rezerwach i nawet tam zdarzył mu się tylko jeden występ na zero z tyłu.
Przed obecnymi rozgrywkami został wypożyczony do Rakowa i była to informacja zaskakująca. Częstochowianie poszukiwali wartościowych młodzieżowców, bo ciągle zależy im na wypłacaniu jak najniższych „mandatów” za niewypełnianie regulaminowego limitu, lecz zasadne stało się pytanie, czy akurat Bieszczad jest odpowiednim kandydatem. Z jednej strony chodziło o bramkarza z kadry narodowej U-21, ale z drugiej nie dało się pomijać faktu, że w Zagłębiu stracił miejsce w składzie. Znaczy, w Lubinie uznali, że na poziom Ekstraklasy potrzebują kogoś lepszego. Tymczasem Raków zdobył mistrzostwo Polski, musiał się więc szykować nie tylko do obrony tytułu, ale też do gry w Europie. No i na odległość było widać, że choć biorą Bieszczada, to nie mają do niego specjalnego zaufania, bo zarazem zatrudnili Antoniosa Tsiftsisa. Grek co prawda już zimą został odesłany do domu, lecz w jego miejsce pojawił się Muhamed Šahinović. A więc przed wznowieniem rozgrywek w lutym w klubie wcale nie było myślenia, że teraz więcej szans zacznie dostawać Bieszczad.
Wiosną Šahinović dwa razy pojawił się na boisku – w meczach Iii-ligowych rezerw – a miła odmiana dla Bieszczada była taka, że to on zaczął przesiadywać na ławce rezerwowych, będąc bezpośrednim zmiennikiem Kovacˇevicia. I gdy Bośniak musiał wypaść ze składu, młody Polak doczekał się występu. Na pewno nie zakładał, że na gorącym boisku w Radomiu będzie miał łatwo, ale i tak rzeczywistość brutalnie go zaskoczyła. Nie dość, że Raków przegrał (1:2), to on do porażki dorzucił ciężką cegłę. Stwierdzenie, że mistrzowie Polski sami sobie strzelali gole, nie jest publicystyczną złośliwością. O ile pierwszorzędny „swojak” nie obciąża Bieszczada, o tyle gol numer dwa całkowicie idzie na jego konto. Nie tylko wtedy Kacper – mimo że w kilku sytuacjach stawał na wysokości zadania – reagował nerwowo, na granicy ryzyka, źle grał nogami. W sytuacji, w której niefortunnie interweniował, nie ma dla niego usprawiedliwienia. Brakowało mu spokoju, czucia piłki, cotygodniowego otrzaskania na ligowym poziomie. W efekcie ten mecz mu kompletnie nie wyszedł. Dodajmy, że na początku sierpnia, w spotkaniu trzeciej kolejki zagrał z Wartą Poznań (2:2) i przy obu straconych golach mógł, a nawet powinien był zachować się lepiej. Teraz zawiódł po raz drugi i trudno się spodziewać, że w Rakowie machną na to ręką i wystąpi w następnym meczu, bo jeśli nawet Kovacˇević nie byłby gotowy do gry, bezpieczniej jej postawić na Šahinovicia. Rzecz jasna Bieszczad nie jest ani największym, ani trochę mniejszym problemem Rakowa. Warto jednak zauważyć, że taki transferowy wybór wskazywał, iż w pewnym momencie sezonu mogą pojawić się dodatkowe kłopoty – właśnie wtedy, gdy między słupkami stanie bramkarz, dla którego wcześniej nie było miejsca w przeciętnym ligowym zespole. On potrzebował jeszcze regularnego grania w drużynie o mniejszych ambicjach, niż w ostatnim czasie ma Raków, choćby miał to być pierwszoligowy Chrobry Głogów. Do tego klubu swego czasu został wypożyczony i wszyscy byli zadowoleni, począwszy od samego bramkarza, który zbierał bardzo dobre recenzje.
Na obecnym etapie gra w Rakowie to dla niego poprzeczka zawieszona zbyt wysoko. Spróbował i boleśnie się sparzył. Co innego, gdyby zespół Dawida Szwargi grał tak jak przed rokiem ekipa Marka Papszuna. Wypracowała wtedy wyraźną przewagę punktową, a w końcówce, kiedy mistrzostwo było przesądzone, można było budować młodego bramkarza, który nie miałby na swoich barkach takiego balastu. Ten dzisiejszy Raków jest inny – rozregulowany i nieobliczalny w złym znaczeniu. A gdy już wydaje się, że powolutku zacznie odbudowywać pewność i wracać do swojego grania (takie wrażenie było po zwycięstwach nad Lechem i Koroną), nagle następuje brutalne zderzenie z faktami. Raków coraz częściej pokazuje bezsilność, a nerwowe interwencje Kacpra Bieszczada tylko obrazują chorobę, na którą zapadł znany do niedawna z imponującej solidności zespół.