Polski orzeł wśród Orlątek
Bartosz Żelazowski, 18-letni bramkarz, był na testach w Cagliari i Napoli, zakotwiczył w Nicei i wypatruje debiutu w Ligue 1.
W2011 roku Bartosz Żelazowski przyszedł na nabór do nowo powstałej Barca Academy w Warszawie. Sześciolatek był jedynym chłopcem ubranym w strój bramkarski. Od zawsze wiedział, że chce stać między słupkami – jak tata Cezary, który w przeszłości pełnił rolę golkipera Czarnych Węgrów. – Gdy obserwuję aktualne treningi bramkarskie oraz postawę mojego syna, stwierdzam, że ja co najwyżej byłem łapaczem, a nie bramkarzem – śmieje się tata zawodnika Nicei. Po chwili dopowiada: – Z pewnością łatwiej było mi przekazać synowi pewne elementy bramkarskie, niż gdyby chciał grać w polu. Bartosz miał ochotę się uczyć i spędzać ze mną czas, więc z pewnością miałem na niego jakiś wpływ, ale to przede wszystkim on chciał zostać golkiperem. Po naborach zapytałem jednego z trenerów, jak ocenia mojego syna, ten z uśmiechem odparł: „Świetnie, tylko szkoda, że chce zostać bramkarzem”. Również to go nie zniechęciło.
Nie stał w kolejce
Trenerzy w Barca Academy starali się przekonać Żelazowskiego, aby spróbował swoich sił na innych pozycjach, lecz młody chłopak nie dał się przekonać, aby nawet na moment wyjść z wymarzonej roli. Gdy większość sześciolatków marzyła o karierze Cristiano Ronaldo czy Lionela Messiego, musieli ustawić się w kolejce, aby oddać strzał. Syn byłego golkipera Czarnych tego problemu nie miał, bo na bramce mało kto chciał stać. A dodatkowo, jak wspomina golkiper Nicei, bardzo nie lubił… biegać. W 2012 roku powstała akademia Escola Varsovia, gdzie dołączali starsi chłopcy z Barca Academy. Żelazowski reprezentował jej barwy do końca 2021 roku. Trenował z wieloma zawodnikami, którzy dziś grają w seniorskim futbolu, jak m.in. Dawid Drachal (Raków Częstochowa) czy Artemijus Tutyškinas (ŁKS). Dodatkowo niejednokrotnie przeciął się z Marcinem Bułką, lecz nie spodziewał się, że parę lat później razem będą reprezentować barwy klubu na Lazurowym Wybrzeżu.
– Gdy miałem dziewięć lat, kilkakrotnie trenowałem z Marcinem. Wtedy nie patrzyłem na niego jak na bramkarza, który z czasem będzie reprezentantem Polski. Już wtedy był wielki, wyróżniał go wzrost – śmieje się Żelazowski.
Przysiadł mentalnie
W wieku 14 lat bramkarzem zainteresował się Piast Gliwice. Żelazowski był na testach, lecz sam wspomina, warunki oraz poziom zawodników były gorsze niż w Escoli i został w Warszawie. Dwa lata później, gdyż tuż po 16. urodzinach wyjechał do Włoch, na testy zaprosiło go Cagliari. Żelazowski na Półwysep Apeniński nie pojechał jedynie po to, aby przez tydzień nabierać doświadczenia, miał ochotę zostać na dłużej. – Bartosz z buta wszedł do Cagliari. Obawiałem się, czy nie spali się mentalnie, czy udźwignie to emocjonalnie. Po nim od pierwszej minuty na treningu było widać, dlaczego tam trafił. Kiedy mój syn ma jakiś cel, pojawia się u niego ogromna motywacja, aby go osiągnąć. Klub chciał go praktycznie od zaraz – stwierdza tata 18-latka, który towarzyszył mu w podróży. W tamtym momencie pojawił się problem. Cagliari nie wiedziało, że Żelazowski przed wyjazdem do Włoch miał już podpisany z Escolą młodociany kontrakt. Wedle prawa włoskiego ta umowa postrzegana była jako zawodowa, dlatego Sardyńczycy musieliby zapłacić za Polaka konkretne pieniądze, a na to nie było ich stać.
– Wtedy widziałem, jak nieco przysiadł mentalnie. Bardzo się nastawił, chciał wyjechać, mi również się tam spodobało. W Cagliari zobaczyliśmy świetną bursę, dobre wrażenie robił opiekun chłopaków, panowała tam rodzinna atmosfera. Chciałem, aby syn trafił w bezpieczne miejsce, gdyż wówczas był w drugiej klasie liceum – opowiada tata 18-latka.
Nieoczywisty kierunek
Kilka miesięcy później młodym bramkarzem zainteresowało się Napoli. Żelazowski pojechał na czterodniowe testy. Azzurri mogli zapłacić za golkipera, ale kwota nie była zadowalająca dla Escoli. Dodatkowo na miejscu nie wszystko wyglądało tak dobrze jak w Cagliari. Bursa młodych zawodników znajduje się na obrzeżach Neapolu, od bazy treningowej dzieli ją kilkanaście kilometrów.
– Napoli nie zrobiło na mnie wrażenia, bo akademię na wyższym poziomie miało Cagliari. Cieszyłem się, że mogłem pojawić się na testach, ale zawsze trzeba patrzeć przyszłościowo, pod względem szans przebicia się do pierwszej drużyny. Nie dostrzegałem tam tak dobrych warunków na rozwój – opowiada 18-latek. I dodaje: – W Neapolu nie miałem większych problemów. Włosi rzadko porozumiewają się po angielsku, ale ja już dobrze rozumiałem trenerów. Gdy temat przenosin do Cagliari był zaawansowany, zacząłem uczyć się języka włoskiego. Niespełna miesiąc po powrocie Żelazowskiego do Warszawy na testy zaprosiła go Nicea. To kierunek o tyle nieoczywisty, że młodzi Polacy znacznie częściej wyjeżdżają do Włoch, Niemiec czy Anglii, a dodatkowo wcześniej barwy Les Aiglons (Orlątka) reprezentowało tylko dwóch naszych rodaków: Andrzej Kubica w sezonie 1996/97 i od 2021 roku Bułka. Gdy utalentowany bramkarz dowiedział się o zainteresowaniu francuskiego klubu, był pewny, że chce spróbować. Potem długo przekonywał mamę, aby podpisać umowę, gdyż jego rodzice mieli pewne wątpliwości. – Bardzo się obawiałem. Nicea wcześniej kojarzyła mi się z Lazurowym Wybrzeżem, więc wypoczynkiem. Dodatkowo ze stadionem, na którym reprezentacja Polski grała z Irlandią Północną podczas EURO 2016, ale mniej z klubem piłkarskim – stwierdza tata bramkarza. Po chwili dodaje: – Co więcej, język francuski uważam za trudny, a również pod względem kultury Polak może mieć pewne problemy.
Pod skrzydłami reprezentanta
Żelazowski do Nicei oficjalnie dołączył na początku 2022 roku. Podobnie jak w Cagliari, na Francuzach zrobił ogromne wrażenie. Bardzo szybko trafił pod skrzydła byłego reprezentanta Trójkolorowych Lionela Letiziego (bramkarz m.in. PSG), który do dziś go prowadzi. Polak początkowo rozegrał kilka meczów w zespole do lat 17, po czym od razu został przeniesiony do rocznika o dwa lata starszego. Po niespełna roku pojechał z pierwszym zespołem na obóz do hiszpańskiej Marbelli. Wcześniej kilkakrotnie pojawiał się na zajęciach pierwszej drużyny.
– To było świetne doświadczenie, bo siła i precyzja strzałów starszych chłopaków była zupełnie inna, a szczególnie Andy’ego Delorta, który ma bardzo mocne uderzenie. Trenojak wałem z Kasperem Schmeichelem, który przygotowywał się do mundialu w Katarze. Trochę mi podpowiadał, ale jest raczej typem osoby, która bardzo skupia się na sobie. Większą uwagę młodym poświęca Dante. Brazylijczyk robi wszystko, abyś nie „odleciał”. Można powiedzieć, że pokazuje ci miejsce w szeregu. W tamtym momencie w kadrze byli również Ross Barkley czy Aaron Ramsey, ale obecność takich graczy nie stresowała mnie. Trenerzy od początku chcieli, abym krzyczał i podpowiadał, bo bramkarz widzi najwięcej, też tak robiłem – stwierdza Żelazowski.
Pierwszy w „Elite”
Po obozie w Hiszpanii polski bramkarz grał głównie w drugim zespole, a na ważniejsze mecze dołączał do drużyny U-19. Na początku sezonu pierwszy raz był w kadrze na spotkanie Ligue 1 z Lille (1:1), choć ostatecznie na ławce nie usiał. Osiemnastolatek wspomina, że spełnieniem marzeń będzie debiut, a pozycja zmiennika to tylko pewien etap. Teraz regularnie trenuje z seniorami, można powiedzieć, że jest czwartym golkiperem OGC Nice, choć Polak woli określenie pierwszy bramkarz drużyny nazywanej „Elite”.
– W tym roku klub odszedł od tradycyjnych rezerw, a stworzył zespół „Elite”, który jest drugą drużyną. Jeździmy po Europie, aby rywalizować z najlepszymi, a ci przyjeżdżają również do nas. Byliśmy m.in. na Premier League International Cup, co więcej, graliśmy z Realem Madryt, Juventusem czy Manchesterem United. Spotkania gramy minimum dwa razy w miesiącu. Może tych meczów jest mniej, niż gdybyśmy normalnie występowali w lidze francuskiej, ale są to spotkania na wyższym poziomie. Jestem tam podstawowym bramkarzem, a na nieco ważniejsze mecze dołączam do zespołu U-19, aby mu pomóc – podkreśla Żelazowski.
Czas na seniorów?
Zarówno golkiper Nicei, jak również jego tata jako ogromną zaletę gry w piłkę na Lazurowym Wybrzeżu podają pogodę. W Polsce od października do połowy marca młodzi zawodnicy trenują niekiedy na zamrożonych boiskach. Na południu Francji zimą temperatura nie spada poniżej kilku stopni na plusie, a latem jest bardzo ciepło. Choć pan Cezary miał wątpliwości co do transferu, to dziś widzi przede wszystkim pozytywne aspekty przeprowadzki syna do Nicei.
– Czy to był dobry wybór? Okaże się w najbliższym czasie. Najważniejsze, że nikt Bartoszowi nie zabierze języka francuskiego, którego szybko się nauczył i mówi biegle. Dodatkowo jego umiejętności bardzo się rozwinęły. Teraz trzeba czekać, aż uda mu się pójść w stronę seniorskiej piłki – kończy tata 18-latka.