ŻOŁNIERZ TO BRZMI DUMNIE
Już wtedy, gdy Biało-czerwoni tracili resztki nadziei na bezpośredni awans do EURO 2024, Michał Probierz pod presją czasu obmyślał skuteczny plan na baraże. Plan się powiódł, dlatego przed finałami mistrzostw Europy zastosuje tę samą metodę.
★★★
Zostawmy na boku kwestię rozpracowywania rywali, analizę słabych oraz mocnych stron i pod tym kątem przygotowywanie taktyki na każde spotkanie, bo to trenerska jazda obowiązkowa. Tutaj warto się pochylić nad kryteriami dobierania zawodników. Oczywiście kluczem są piłkarskie umiejętności, ale to tylko jeden z kilku koniecznych warunków. Po listopadowym remisie z Czechami (1:1) Probierz utwierdził się w przekonaniu, że w swoim piłkarskim oddziale musi mieć twardych, zdeterminowanych i ufających mu ludzi. Aspekt lojalnościowy zaczął odgrywać bardzo ważną rolę, bo drużyna z jego pieczęcią musi się wyróżniać, jak to się ładnie mówi, cechami wolicjonalnymi. Dlatego zwrócił się do wielu graczy, z którymi kiedyś już współpracował. Nie chodziło nawet o zawodników w stylu Nikoli Zalewskiego, z którym był w kontakcie w kadrze U-21, a o ludzi, na których mógł kiedyś liczyć w klubach. To byli jego dawni żołnierze, którzy na rozkaz dowódcy powyciągali z szaf zakurzone mundury i znowu poszli za nim na pole bitwy. Aż trudno uwierzyć, że historia związków Pawła Dawidowicza z Michałem Probierzem sięga 2013 roku. Wówczas utalentowany defensywny pomocnik Lechii dostał mocne wsparcie od 41-letniego szkoleniowca. Osiemnastoletni Dawidowicz debiutował w pierwszym zespole Lechii już we wcześniejszym sezonie, kiedy drużynę prowadził jeszcze Bogusław Kaczmarek, ale to u Probierza zaczął grać regularnie i to w podstawowym składzie, od pierwszego meczu. Podobał
się młody piłkarz – nie sposób było nie zauważyć piłkarskiej prezencji, niezłej jak na ten wiek techniki, dynamicznego startu do piłki, kiedy na pierwszych dwóch metrach refleksem zaskakiwał niejednego rywala.
W tej samej drużynie dużą szansę dostał też rówieśnik Dawidowicza – Przemysław Frankowski – i także ją wykorzystał. 26 lipca 2013 roku zdarzył się mecz (Ruch Chorzów – Lechia 1:1), w którym w wyjściowym składzie drużyny Probierza wystąpiło trzech osiemnastolatków, bo również Damian Kugiel, ale dla brązowego medalisty ME U-17 z 2012 roku był to jedyny w życiu występ w Ekstraklasie w podstawowej jedenastce. Potem jego piłkarskie losy z różnych powodów potoczyły się znacznie gorzej.
★★★
Wróćmy do Frankowskiego – u Bobo Kaczmarka zebrał trochę więcej minut niż Dawidowicz, ale u Probierza pokazał podobny potencjał. Za rok trafił do Jagiellonii i stało się jasne, że to bezapelacyjnie żołnierz Probierza, który dostał tam pracę kilka miesięcy wcześniej. Przy czym trzeba mieć świadomość, że żołnierska relacja w przypadku tego szkoleniowca to układ nakładający poważne obowiązki na obie strony. Probierz sporo wymaga od swojego podwładnego, ale w zamian oferuje lojalną współpracę. Nie zostawia rannych żołnierzy na placu boju, bo żołnierz musi wiedzieć, że jeżeli sam się poświęca dla wodza, to i wódz bez wahania go wesprze. W pewnym momencie Frankowski potrzebował pomocy i na Probierzu się nie zawiódł. Gdyby trener machnął ręką na młodego piłkarza, bo ten nie miał dobrego wejścia w nowym klubie, jego piłkarskie losy mogłyby się potoczyć zupełnie inaczej.
To przede wszystkim Probierz wierzył w talent Frankowskiego, miał więc duży wpływ na to, że ten potrafił wskoczyć na reprezentacyjny poziom. Po meczu z Estonią (5:1) gracz RC Lens zmagał się z urazem, ale biorąc pod uwagę jego relacje z Probierzem, można było być pewnym, że jeżeli tylko zaistnieje cień szansy na grę w finale baraży, to Frankowski zagra. A gdy przyjdzie konkurs jedenastek, to będzie się wyrywał do strzelania (choć w styczniu zmarnował karnego w ligowym meczu z PSG), żeby pomóc kadrze narodowej, ale też Michałowi Probierzowi. Bo on także mu kiedyś pomagał.
W życiu Karola Świderskiego Probierz również ma zagwarantowaną obecność; to za jego sprawą debiutował w Jagiellonii jako siedemnastolatek i systematycznie poznawał seniorską piłkę. W Jagiellonii Probierz nie zawiódł się na Tarasie Romanczuku, który kiedyś zasilił jego drużynę z Legionovii. Gdy teraz selekcjoner potrzebował doświadczonego i mądrego piłkarza do środka pola, wezwał Tarasa, który w Cardiff stanął na wysokości trudnego zadania.
★★★
Podobnie jak Krzysztof Piątek. Kiedyś był piłkarzem Cracovii, a Probierz mówił wówczas, że jest w stanie grać na poziomie Roberta Lewandowskiego. Aż do takiego pułapu nie doskoczył, lecz trener ciągle w niego wierzy i „El Pistolero” robi, co może, żeby go nie zawieść. W Walii dał dobrą zmianę i – tak jak w przypadku Frankowskiego – nie zadrżała mu ani powieka, ani noga, kiedy trzeba było wykonywać jedenastkę.
I tacy sprawdzeni ludzie będą potrzebni też w czerwcu na niemieckich stadionach. Mogą popełnić jeden czy drugi błąd, może rywal okaże się lepszy, ale Michał Probierz chce mieć pewność, że na boisku jego wierni żołnierze będą zarażać dobrym przykładem. Tak jak w Cardiff.