GEN WSZYSTKO I WSZĘDZIE
Jannik Sinner i Iga Świątek mają wiele cech wspólnych. Urodzili się w 2001 roku i zyskali umiejętność zwyciężania w bardzo różnych warunkach.
DOMINIK LUTOSTAŃSKI: Co wiemy po pierwszej części sezonu na twardej nawierzchni?
MAREK FURJAN: Wiemy, że zachodzą zmiany w czubie męskiego tenisa. Jeżeli po fantastycznej końcówce poprzedniego sezonu zastanawialiśmy się, czy Jannik Sinner kiedykolwiek będzie numerem jeden, to po trzech miesiącach pytanie brzmi już raczej nie czy, a jak szybko. Sinner wygrał w tym roku 22 mecze z 23 rozegranych. Włoch miał również fantastyczne zakończenie poprzedniego sezonu, w którym wygrał z Włochami Puchar Davisa, później pokonywał hurtowo najlepszych na świecie. W bezpośrednim starciu w Australian Open w wielkim stylu wygrał w styczniu z Novakiem Djokoviciem, który z trudem urwał mu jednego seta. Styl, w jakim osiąga kolejne sukcesy, bardzo mi imponuje.
Wiemy również, że nie zmieniła się trójka najlepszych tenisistek. Stanowią ją Iga Świątek, Jelena Rybakina i Aryna Sabalenka. To one dochodzą najdalej w najważniejszych turniejach i biją się o największe tytuły. Najlepiej z nich, uśredniając wszystkie występy, spisuje się Polka. Potwierdza to pierwsza pozycja w rankingu Race, który podsumowuje punkty za trwający sezon. Każda z nich miała jednak swoje problemy: przed turniejem w Miami Sabalenka przeżyła tragedię po śmierci byłego partnera, problemy zdrowotne Rybakiny zmusiły ją do zgłoszenia nieobecności w Indian Wells, a Iga dość szybko odpadła z prestiżowego Australian Open.
Istotne, że Polka wciąż wygrywa wielkie turnieje. Zawodowy kalendarz jest napakowany ważnymi zawodami. Żartobliwie mogę powiedzieć, że mam poczucie, iż od Australii trwa jeden długi „tysięcznik”. Nie sposób przetrwać takiego czasu bez jakichkolwiek problemów. Po trzech miesiącach rywalizacji jest dobry moment na pierwsze rozliczenia i rachunek sumienia. Oczywiście on nie może trwać długo, bo zaraz przechodzimy na korty ziemne, gdzie wartość Igi jeszcze pójdzie do góry. W końcu to jej ulubione środowisko, więc spodziewam się kolejnych świetnych występów.
Moim zdaniem pierwsza część roku w wykonaniu Polki była bardzo dobra. Nie spektakularna, bo Iga na pewno chciałby lepiej wystąpić w wielkoszlemowym turnieju w Melbourne, ale bilans 22 zwycięstw i tylko 3 meczów przegranych musi robić wrażenie. Przegrywała z rywalkami, między którymi można szukać podobieństw. To w większości tenisistki ofensywne, grające agresywnie, narzucające swój styl na korcie.
Która z dwóch wielkich rywalek – Sabalenka czy Rybakina – będzie w stanie zagrozić Idze? I czy w ogóle?
Generalnie Rybakina rysuje się w mojej głowie jako tenisistka, która ma często bardzo dobre pierwsze półrocze. W drugiej części sezonu przygasa. Niestety nie posiadam umiejętności wizjonerskich i sam jestem bardzo ciekaw, jak będzie wyglądał w jej wykonaniu kolejny kwartał. Jeszcze większą zagadką jest dla mnie Aryna Sabalenka, która musi odpowiednio przepracować tragedię, która ją spotkała, czyli śmierć byłego partnera. W Miami pojawiła się na korcie. Nie wypada mi wchodzić w jej skórę i zastanawiać się, jak postąpiłbym na jej miejscu. Każdy w trudnych momentach reaguje i funkcjonuje inaczej, więc trzeba uszanować jej decyzję. Tenisowe notowania Aryny bardzo mocno spadły, jednak jeszcze przed tym wydarzeniem, już w lutym. Podczas Australian Open dominowała. Wygrała turniej w wielkim stylu, który nie pozostawił absolutnie żadnych wątpliwości i miejsca na sukces dla pozostałych. Po chwili oddechu, którą sobie zaaplikowała, jej bilans bardzo się pogorszył. W sześciu ostatnich meczach przegrała aż trzykrotnie: na Bliskim Wschodzie z Donną Vekić, w Indian Wells z Emmą Navarro, a w Miami z Anheliną Kalininą. Bardzo bym chciał, żeby Sabalenka jak najlepiej przepracowała ten trudny czas, w którym się znalazła. Jej wartość dla rozgrywek kobiecych w ostatnich latach jest niepodważalna i olbrzymią szkodą dla tenisa byłoby, gdyby taka tenisistka obniżyła sportowy poziom na dłuższy czas.
W najbliższych trzech miesiącach tenisistki czeka sporo zmian nawierzchni. Drugi kwartał zamkną igrzyska rozgrywane znów na mączce. W tym czasie Iga Świątek zagra też na hardzie i trawie. To spore wyzwanie.
Na pewno na kortach ziemnych Iga będzie na szczycie hierarchii. Ostatnie lata pokazują, że w tej części roku czuje się znakomicie, jej tenis z racji stylu w takich warunkach zyskuje. To są jej ulubione korty, choć oczywiście różnią się między sobą. Inne są mączka i warunki w Stuttgarcie, inne w Rzymie. Generalnie często mówi się o zmianach nawierzchni i stref czasowych. To nigdy nie pomaga i wiadomo, że każdy chciałby mieć na nie więcej czasu. Natomiast musimy to traktować jako część tej zabawy. Kalendarz najlepszych tenisistów jest w miarę powtarzalny z roku na rok. W tym sezonie dochodzi jeden bardzo istotny start olimpijski.
Często nawet w obrębie tego samego turnieju warunki się zmieniają. Inaczej się gra w sesji wieczornej, a inaczej w ciągu dnia. Są też takie okresy, że tydzień po tygodniu trzeba zmieniać piłki, którymi rozgrywane są mecze. Jest wiele czynników, które w tej codziennej pracy są wyzwaniami.
Budując tegoroczny kalendarz, trzeba było mieć na uwadze te zmieniające się warunki w ciągu krótkiego czasu. Na pewno trudno pogodzić to wszystko, co będzie się działo przed igrzyskami w Paryżu. Jednak nie wyobrażam sobie sytuacji, że któraś tenisistka powie: „Nie dam rady zagrać w Wimbledonie, bo igrzyska są dla mnie ważniejsze” lub na odwrót. Tym bardziej Iga. Co nie zmienia faktu, że kalendarze, nie tylko w tenisie, są przeładowane. Uważam, że zarówno dla graczy, jak i kibiców w zawodowym sporcie jest za dużo meczów.
A wyobraża pan sobie, że ze względu na igrzyska Iga lub inne zawodniczki nieco odpuszczą Wimbledon? W końcu
Polce gra na trawie nie leży, a tak szybko wróci na ukochaną mączkę.
Byłbym zaskoczony, gdyby
Iga tak tworzyła swoje priorytety.
Nie mówię, że to byłoby coś złego, natomiast jesteśmy przyzwyczajeni, że
światowa elita zawsze walczy o pełną pulę. Największe imprezy są dla niek tak samo ważne. Choć logika podpowiada, że nie możesz cały czas funkcjonować na najwyższych obrotach. Natomiast z drugiej strony, jak mówił Novak Djoković w zeszłym roku, po wygraniu trzech z czterech turniejów wielkoszlemowych, ciągle chcesz przesuwać poprzeczkę. Najlepsi zawodnicy świata mają ten gen wygrywania i oni chcą wygrywać wszystko i wszędzie, bez względu na okoliczności. O ewentualną hierarchię pięciu najważniejszych startów trzeba pytać jednak Igę i jej trenerów.
Ja też nie należę do osób, które w przypadku tenisa, specyficznej dyscypliny, olimpijski turniej wyciągają ponad ten wielkoszlemowy. Myślę, że to stoi bardzo blisko siebie. W tym roku po prostu mamy pięć najważniejszych imprez. Cztery jeszcze przed nami. Na pewno tenisistom będzie trudno pogodzić te starty – Roland Garros, Wimbledon, igrzyska i US Open, bo odstęp czasowy będzie niewielki, a kumulacja wysiłku i obciążeń, nie tylko fizycznych, ogromna. Czy po tym kwartale widzi pan że Sinner to człowiek, który wraz z Carlosem Alca
Nie wyobrażam sobie sytuacji, że któraś tenisistka powie: „Nie dam rady zagrać w Wimbledonie, bo igrzyska są dla mnie ważniejsze” lub na odwrót. Tym bardziej Iga.
razem może zamurować tenis i objąć tron tak jak kiedyś zrobili to Roger Federer, Rafael Nadal i Djoković?
W dzisiejszych czasach mamy olbrzymią łatwość przylepiania łatek wielkich mistrzów, zanim zawodnik wygra coś większego, chociaż akurat Sinner już coś konkretnego wygrał. Jego zawodowa kariera jest świadectwem uniwersalności. Mam go za człowieka, który nie musi mieć pustych przebiegów punktowych w tenisowym kalendarzu, bo potrafi być skuteczny, grając na różnych nawierzchniach. Ma umiejętność przystosowywania się do warunków, a dodatkowo mentalność zwycięzcy. Napisał kartę historii reprezentacyjnej w końcówce ubiegłego roku, gdy Włosi sięgnęli po Puchar Davisa po blisko pięćdziesięcioletniej przerwie. W tym roku absolutnie zdominował rozgrywki i wielu rywali z czołówki. Przypomnijmy mecz z Djokoviciem podczas Australian Open. Serb przegrał tam w bolesny sposób. Włoch wygrał później trudny finał z Daniiłem Miedwiediewem, w którym odwrócił losy spotkania. Na pewno nie jest to jeszcze moment, żeby stawiać go jakkolwiek blisko tych mistrzów, którzy przez dwadzieścia lat dominowali na kortach. Jednak jego dyspozycja w ostatnim półroczu budzi ogromny podziw. Jest w niej wszystko – wyniki i styl. Na pewno Alcaraz był i jest dla mnie tenisistą, który może nawiązać do sukcesów wielkiej trójki. Kto wie, może razem stworzą taki duet, który przez lata będzie przewodził w męskim tenisie? Z jednej strony wykorzystali moment, w którym zniknął Federer, ze sceny schodzi pokiereszowany zdrowotnie Nadal, swoje problemy ma Djoković. Te zmiany są nieuniknione, natomiast ci goście pokazują kapitalną jakość tenisową. To nie jest splot szczęśliwych zdarzeń. To tenisiści mający wszystko, aby budować wielkie kariery. Generalnie uciekałbym jednak od narzucania porównań z wielką trójką. Aby dołączyć do nich pod względem liczby wygranych turniejów wielkoszlemowych, trzeba sięgać po co najmniej dwa takie turnieje w roku przez dziesięć lat. To kosmos. Alcaraz i Sinner są na początku tej drogi, ale oglądam ich występy z ogromną przyjemnością. Robią wszystko, żebyśmy zamknęli rozdział dominacji Federera, Nadala i Djokovicia i płynnie przeszli do czasów równie ekscytujących i interesujących.
Na koniec zapytam o Huberta Hurkacza. Moim zdaniem to wciąż tenisista, którego trudno włożyć w jakiekolwiek ramy, a w tym kwartale znów to pokazał. Jakie ma pan wnioski dotyczącego gry Hubiego? Hubert obecnie zajmuje dziesiąte miejsce w rankingu ATP i jest trzynasty w ATP Race. Myślę, że ten przedział miejsc 10–15 jest miarodajnym przedłużeniem tego, co do tej pory pokazał w tym sezonie. Nie ukrywam, że moje oczekiwania były w lutym i marcu dużo większe niż to, co udało się na korcie wygrać. Szczególnie po występie w Australian Open, który rozpalił moje nadzieje i był świetnym turniejem Huberta. Myślałem, że w warunkach halowych, gdzie był rozstawiony nawet z numerem pierwszym, lepiej wykorzysta swoje atuty. Liczyłem później na to, że chociaż jeden z turniejów Sunshine Double będzie w jego wykonaniu spektakularny i przyniesie minimum półfinał. Wyniki Huberta w lutym i marcu były poniżej rankingowej pozycji. Jestem trochę rozczarowany, bo wciąż twierdzę, że to tenisista, który może być wyżej i który może się bić o największe tytuły. Nadal uważam, że wizja Huberta grającego pewnego dnia w finale turnieju wielkoszlemowego jest możliwa do spełnienia. Natomiast jeżeli zapyta mnie pan, czy jest to wizja odległa, bazując na dwóch ostatnich miesiącach, odpowiem, że nie zbliżyliśmy się do takiego wydarzenia. Wkraczamy przecież na mączkę, na której Hubertowi przynajmniej w teorii powinno grać się najtrudniej. Boję się, że za moment może wypaść z czołowej dziesiątki. Wynikowo więc początek sezonu jest czasem, po którym zapewne sam Hubert nie jest zadowolony z tego, co udało się ugrać. Na szczęście sezon jest długi, ale grupę trzymającą rękę na prestiżowych tytułach stworzyli wyraźnie Djoković, Alcaraz, Sinner, Miedwiediew czy nawet Zverev. Ta piątka jest w tym momencie o półkę wyżej od pozostałych.