ELIMINACYJNE FINAŁY I FINAŁOWE ELIMINACJE
Iga Świątek zagra w tenisowej reprezentacji w meczu ze Szwajcarią. To bardzo dobra wiadomość dla kapitana Dawida Celta, ale także dla wszystkich polskich kibiców. Z liderką rankingu w składzie kadra będzie w Biel znacznie silniejsza i nie powinna mieć problemów z wygraną z Helwetkami. A w związku z tym awansuje do finałów Billie Jean King Cup, które na koniec sezonu odbędą się w Sewilli. Problem polega na tym, że tam już Igi (podobnie jak innych gwiazd) zapewne nie zobaczymy. Tak przynajmniej uczy nas najnowsza historia. A historia, sięgnijmy do łaciny, magistra vitae est.
D★★★
rużyna narodowa to na kortach złożony, skomplikowany temat. Gdyby w taki sposób działały pozostałe dyscypliny, w sporcie obserwowalibyśmy pełne absurdów seriale. Zastanówmy się bowiem, jak to wszystko tak naprawdę wygląda. Wyobraźmy sobie taki na przykład scenariusz. Nasze piłkarskie Orły grają eliminacje mistrzostw Europy w najsilniejszym zestawieniu, Robert Lewandowski non stop żądli i pakuje gola za golem. Hipotetycznie, bo kiedyś bywało z tym lepiej niż dziś. Spokojnie dostajemy się do decydującej rozgrywki i… „Lewy” nie rusza na EURO, bo w tym czasie akurat odpoczywa przed kolejnym sezonem ligowym. Koledzy walczą do upadłego, a on opala się na Seszelach. Kibice pana Roberta zjedliby po prostu żywcem. Bierzemy kierunek na królową sportu i sztafetę 4×400. W eliminacjach ważnych zawodów, na przykład MŚ, ściga się Natalia Kaczmarek. Włącza taki silnik, że głowa mała. Ale do czasu. Wówczas, gdy decydują się losy medali, trener wystawia zawodniczkę pokonującą kółko dwie–trzy sekundy wolniej niż ona. Co pomyśli sobie przeciętny obserwator? No ten gość ewidentnie zwariował. To sabotażysta, który radykalnie ogranicza szanse na podium.
Ciekawie byłoby też na wodzie, jeśli o kwalifikację na igrzyska (tu są one dla kraju) przez lata walczyłaby niezrównana Marta Walczykiewicz. Przepustkę w sprincie oczywiście by zdobywała, po czym miejsce w kajaku zajmowałaby zastępczyni znacznie od niej słabsza. Wszystko odbywałoby się zgodnie z prawem, lecz w sprzeczności ze zdrowym rozsądkiem. Takie przykłady można mnożyć, mnożyć i mnożyć.
Z★★★
apytacie pewnie, jak to jest, że Iga startuje w narodowych barwach na tym, a nie innym etapie. Startuje, nie tylko ona zresztą, bo przepisy ITF narzucają określone obowiązki związane z występem olimpijskim. Moim zdaniem, o czym za chwilę, te obligi są chore. No i dochodzi właśnie do takich paradoksów, że w Pucharze Federacji, który – by mu nadać prestiżu – został przyozdobiony nazwiskiem jednej z największych legend touru, wiele mistrzyń bierze udział jedynie w fazie wstępnej. Decydującej batalii, już znacznie mniej pasującej im do kalendarza, nie firmują swoimi nazwiskami. To dlatego ostatnią edycję BJKC pod namiotami w Hiszpanii wygrała Kanada, a jej bohaterką została szerzej nieznana Marina Stakusic. Nikt mnie nie przekona, że Kraj Klonowego Liścia jest obecnie światowym numerem 1. Międzynarodowa Federacja Tenisowa powinna jak najszybciej zrezygnować z tych nieżyciowych standardów. To tak jak gdyby temu czy innemu delikwentowi z NBA narzucać, by obecność w Paryżu zależała od jego wcześniejszych związków z kadrą. Gdzieś tam dla ojczyzny zagrałeś, masz prawo jechać na igrzyska. Nie było cię, to sorry, ale nie możemy cię wpuścić. Reakcja najlepszych koszykarzy byłaby łatwa do przewidzenia. Halo, ziemia. Halo, FIBA. Naprawdę tego chcecie? Naprawdę nas do tego zmuszacie? No to spadajcie, mili państwo, na drzewo.
W tenisie mamy więc teatr, w którym każdy umiejętnie odgrywa swoje role. Wiadomo, że głównym pracodawcą w kobiecej części branży jest nie ITF, a WTA. A więc to tam na razie rozdają karty i szyją terminy. Federacja niedawno zakomunikowała, że turniej mistrzyń w dniach 2–9.11 odbędzie się w Rijadzie. W puli nagród znajdzie się ponad 15 mln dolarów, do Arabii Saudyjskiej po raz pierwszy w karierze trafi Iga oraz wszystkie jej główne konkurentki. Dokładnej listopadowej daty finałów BJKC jeszcze nie znamy, ale można się spodziewać, że zostaną zaplanowane zaraz po widowisku u Saudyjczyków. Oświadczenie, które Świątek poprzednio przygotowała na okoliczność rezygnacji, będzie więc można odświeżyć. Naszej mistrzyni było przykro, że „kibice polscy i nie tylko są w tej sytuacji poszkodowani, podobnie jak drużyna i sztab reprezentacji”. Było w nim także o tym, że „zdrowie musi być priorytetem, jeśli chcę grać przez kolejne lata”. Z tym również nie sposób się nie zgodzić. Podobnie jak z tym, że „mimo trudności logistycznych i intensywnego kalendarza podejmujemy z teamem słuszne decyzje”. I to też przemawia do mnie w stu procentach!
P★★★
odsumowując – rozgrywki reprezentacyjne w takiej formie to fikcja i zaklinanie rzeczywistości. Tak wyregulowane są kulą u nogi, a stanie nad kimś z batem nic tutaj nie zmieni. Znam to uczucie, sam przeżyłem je ostatnio na własnej skórze. Jeśli fakty przeczą teorii, to tym gorzej dla faktów… Dla mnie sprawa jest więc jasna. Kto będzie chciał występować w kadrze z własnej woli i potrzeby serca, zawsze znajdzie siły. Kto nie będzie, a podejrzewam, iż takich tenisistek na świecie mamy sporo, nie przymuszajmy. Żebyśmy nie oglądali potem eliminacyjnych finałów i finałowych eliminacji. Czyli zawodowego sportu odwróconego do góry nogami.