TEN PREZES PRACUJE NAJDŁUŻEJ
Za prezesury Jarosława Mroczka Pogoń w europejskich pucharach już grała za trenera Jensa Gustafssona i wcześniej za Kosty Runjaicia. Ciągle jednak sprawa rozbija się o tę legendarną gablotę, która do siedziby klubu została wniesiona 21 kwietnia 1948 roku i do dzisiaj stoi pusta. Jeżeli nawet dużo w tym złośliwej przesady, faktem jest, że odkąd istnieje Duma Pomorza, nie udało się jej zdobyć żadnego seniorskiego trofeum. Teraz znowu jest bardzo blisko, bo Pogoń w finale Pucharu Polski zagra z pierwszoligową Wisłą Kraków, a w ekstraklasowych rozgrywkach też nic nie jest przekreślone. Choć strata do lidera wyraźna, to miejsce na podium połączone z triumfem na PGE Narodowym oznaczałoby, że Pogoń jest w najlepszym momencie 76-letniej historii. Jasne, że całkowitym spełnieniem byłby tytuł mistrza kraju, zgodnie z tym, co zupełnie otwarcie zapowiadał Kamil Grosicki. On chce mieć złoty medal, po to wrócił do Szczecina i w tytanicznym postanowieniu jest tak zawzięty, że już obiecał, że jak się nie uda w tym sezonie, spróbuje w następnym, zupełnie nie przejmując się PESEL-EM, bo wizja wygrania Ekstraklasy nakręca go do robienia rzeczy wielkich i przesuwania granic długowieczności profesjonalnego piłkarza.
Zostawmy jednak „Grosika”, bo o fascynacji jego formą i cudownym wpływie na Portowców było już sto razy i będzie jeszcze tysiąc, w końcu 35-letni reprezentant kraju nie ma zamiaru się zatrzymywać. W tym miejscu warto docenić innego zawziętego i cierpliwego człowieka tak samo owładniętego wizją wielkiej Pogoni. Jarosław Mroczek prezesem klubu jest od 2011 roku, co musi robić wrażenie. Dopóki na czele Cracovii stał świętej pamięci Janusz Filipiak, w ostatnich latach żaden ekstraklasowy prezes pod względem stażu nie mógł się z nim równać, bo profesor Pasami zarządzał od 2004 roku. Teraz szefem, który najdłużej nieprzerwanie kieruje klubem występującym w najwyższej klasie rozgrywek, jest Mroczek. Prezesem jest od lutego 2011 roku, więc został nim dziewięć miesięcy wcześniej niż Karol Klimczak z Lecha Poznań, tyle że on w tej chwili dzieli się władzą z Piotrem Rutkowskim, co oznacza, że w istocie Kolejorz ma dwóch sterników. W przypadku Mroczka zakres władz jest niepodważalny. To w Pogoni bezdyskusyjnie człowiek numer jeden, ale nie oznacza to, że nie deleguje ważnych zadań współpracownikom. Przede wszystkim zaufaniem obdarzył Dariusza Adamczuka, który zawiaduje pionem sportowym. To trochę podobny układ do tego, jaki obowiązuje w Legii, z tym że ostatnio zaistniały wątpliwości (po zwolnieniu Runjaicia i zatrudnieniu Goncalo Feio), czy Jacek Zieliński podejmuje w stu procentach suwerenne decyzje – po prostu czy w tym jednym przypadku liczyła się wola szefa, a nie zdanie dyrektora. W Pogoni zapewne też ostatnie zdanie należy do prezesa, lecz on już nie raz, nie dwa dawał do zrozumienia, że w kwestiach sportowych nie tylko uznaje, ale też respektuje decyzje Adamczuka. Może się z nimi nie zgadzać, ale nie wydaje się, by to Mroczek ręcznie sterował polityką zatrudniania i rozstawania się z piłkarzami i szkoleniowcami. Zarazem Mroczek jest prezesem szczególnym, ponieważ – a o tym jednak łatwo się zapomina – kierując zarządem Portowców, jest także przedstawicielem organu właścicielskiego. To dlatego w publicznych wypowiedziach uściśla, że owszem, chciałby znaleźć dla Pogoni nowego i majętnego inwestora, co w konsekwencji mogłoby oznaczać, że ustąpi ze stanowiska prezesa, a jednak z klubu tak całkiem się nie wycofa. Że będzie wiernym kibicem, to jasne, ale prawdopodobnie nie pozbędzie się wszystkich udziałów. Pozostawi sobie pakiet akcji, który spowoduje, że będzie miał już nawet nie tyle wpływ, ile wiedzę, co się dzieje w Pogoni.
W tej chwili 90 procent akcji klubu należy do szczecińskiej spółki EPA, której ważnym udziałowcem i prezesem jest Jarosław Mroczek, a akcje Portowców mają również panowie zapamiętani z czasów, gdy klub po dramatycznej zapaści walczył o odrodzenie, czyli Grzegorz Smolny (3,34 proc.) i Artur Kałużny (1,1 proc.). W ubiegłym roku nowym akcjonariuszem piłkarskiej spółki została m.in. Bożena Mroczek. Tak, zbieżność nazwisk nieprzypadkowa: to małżonka pana prezesa. Nabyła 500 akcji po 500 zł (czyli ich łączna wartość to 250 tys. zł), co daje 0,96 proc. udziałów w spółce. W ten sposób Pogoń Szczecin dla państwa Mroczków jeszcze bardziej stała się sprawą rodzinną, a raczej rodzinnym biznesem. I dobrze, bo w rodzinne biznesy – jeżeli jest to zdrowy, uczciwy układ – oprócz chłodnej kalkulacji wkłada się też serce.
Zapewne Jarosławowi Mroczkowi można wytykać pewne błędy w trzynastoletnim zarządzaniu klubem, ale trudno mu zarzucać nielojalność. Trudno uwierzyć, by kiedykolwiek mógł świadomie zaszkodzić Pogoni, a że przez ponad dekadę nauczył się specyficznego, piłkarskiego zarządzania, to obecnie Portowcy należą do krajowej czołówki, z szansami na regularną grę w europejskich pucharach. I w pierwszej kolejności jest to jego sukces.