LECH GRA PO PROSTU BEZNADZIEJNIE
Blamaż Lecha z Puszczą w Krakowie oceniam tak jak poznańscy kibice. To był naprawdę beznadziejny występ. Wiele osób ocenia trenerski warsztat Mariusza Rumaka i czeka na kolejne ruchy ze strony klubu. Według mnie źle byłoby zmieniać trenera w tym momencie, bo skoro Rumak dostał kilka miesięcy, niech się sprawdzi do końca. To właśnie teraz jest najlepszy moment, by się przekonać, jak szkoleniowiec sobie radzi podczas kryzysu. Problem jest inny. Początek rundy był obiecujący, ale żeby w zaledwie dwa miesiące wpakować się w taki kryzys? Trudno to zrozumieć. W przypadku lechitów nie można skrytykować jednego piłkarza czy dwóch, tylko ośmiu albo dziesięciu. Przedmeczowe zapowiedzi były huczne. Trener podkreślał, że ma niemal pełną kadrę, a Mikael Ishak wraca do formy. Rumak dawał do zrozumienia, że ma pomysł, jak pokonać Puszczę i wyeliminuje jej największe zalety – w tym stałe fragmenty i kontrataki. A jaka była rzeczywistość? Pierwsza bramka dla Puszczy padła po kontrataku, druga po stałym fragmencie. Do tego doszła spora kontrowersja – czyli czy powinien być rzut karny po faulu Bartosza Salamona na Jordanie Majchrzaku. Gdyby sędzia podyktował jedenastkę, Lech mógł do przerwy przegrywać 0:3. Blamaż. Kibice jeżdżą za Lechem, zapełniają trybuny, więc chcieliby zobaczyć dobrą piłkę i mecze, w których ich ukochany zespół pokazuje charakter. Tak było w starciu z Pogonią. Lech nie był lepszy, ale ostatecznie potrafił strzelić gola i zapewnić sobie trzy punkty. Przeciwko Puszczy był faworytem, a tu… taki klops.
Trzeba uszanować zwycięzców i zatrzymać się na ich cennej wygranej, która pozwoliła im wyjść ze strefy spadkowej. Puszcza była lepsza. I nie chodzi mi tylko o stałe fragmenty, ale o cały plan na mecz. Słowa uznania dla trenera Tomasza Tułacza i jego piłkarzy, bo przeciwko Kolejorzowi zagrali podobnie jak Raków z Lechem kilka tygodni temu. Jedyna różnica jest taka, że mistrzowie Polski byli bardziej skuteczni (4:0). Ale i tak duże brawa dla Puszczy, wygrała zasłużenie.
Aby jakkolwiek oceniać pracę Goncalo Feio w Legii, trzeba zaczekać przynajmniej do końca sezonu. Na razie nie jest to zespół Portugalczyka, tylko Kosty Runjaicia i tak pewnie będzie do ostatniego spotkania tej kampanii. Do ewentualnych roszad taktycznych oraz personalnych dojdzie, gdy Polacy będą grali na mistrzostwach Europy. Z Rakowem było takie samo ustawienie, praktycznie taki sam skład. Co prawda nie grał Ryoya Morishita, za to wystąpili Patryk Kun i Paweł Wszołek, co było dla mnie zaskoczeniem. Trzy ostatnie mecze Legia zagrała podobnie. W Zabrzu legioniści zwyciężyli Górnika, notując bardzo dobre spotkanie. Później podobnie było z Jagiellonią przy Łazienkowskiej, tyle że lider miał więcej jakości, strzelił gola i obronił remis. Przeciwko Rakowowi było więcej defensywy, mniej ofensywy, Legia biegała i starała się, ale jeśli mówimy o drużynie, która jesienią ograła Aston Villę, to jest to już dawno nieaktualne. Zespół potrzebuje świeżej krwi, dobrych piłkarzy. Odeszli Bartosz Slisz i Ernest Muci, finanse uratowane, ale klub nie sprowadził godnych zastępców.
Pytanie, jaki cel postawiono Feio do końca sezonu? Pewnie awans do eliminacji europejskich pucharów, ale wcale nie musi się to udać, bo Portugalczyk pracuje za krótko – co on może zrobić przez trzy dni? To samo przed kolejnymi spotkaniami. Kalendarz jest przecież dość napięty. Jeśli drużyna pod wodzą Feio uzyska awans do europejskich pucharów, to problem będzie mniejszy, ale jeśli nie, to naprawdę słaby scenariusz dla Legii. Podobnie dla Feio, ale nie będzie to wtedy jego wina. Ja bym Runjaicia zostawił do końca sezonu i postawił cel: „Nie ma pucharów? Żegnamy się”. Klub podjął radykalną, zaskakującą decyzję, ale pewnie przemyślaną. Może jednak Feio zaskoczy?