Iskra szaleństwa gaśnie poza boiskiem
Nim zostałem piłkarzem, bardziej dla obrony własnej niż atakowania trenowałem pięściarstwo – rodzinna tradycja. Zawodowo boksował wujek, amatorsko tata i starszy brat. Teraz może i ja wszedłbym do ringu, ale musiałbym się mocno zastanowić – opowiada Dominik Hładun.
ROBERT BŁOŃSKI: W wywiadzie dla legia.com powiedział pan, że jest osobą spokojną, zrównoważoną i rodzinną. A cierpliwą?
DOMINIK HŁADUN (BRAMKARZ LEGII WARSZAWA): Też. Pokazuje to choćby moja piłkarska droga. W Zagłębiu Lubin, którego jestem wychowankiem, również długo musiałem czekać na szansę. Podobnie jest teraz w Legii. Także czekałem, choć podpisując tutaj kontrakt, spodziewałem się, że raczej nie zadebiutuję w pierwszej kolejce, ponieważ w klubie byli Kacper Tobiasz i Czarek Miszta. Jechałem walczyć i budować swoją pozycję z ambicjami zostania jedynką. Do bramki wszedłem w lutym ubiegłego roku z powodu kontuzji Kacpra. Po kilku meczach, w których pokazałem się z dobrej strony, „Tobi” wrócił do zdrowia, a ja na ławkę. I znowu musiałem być cierpliwy. Pozostało mi trenować i pokazywać szkoleniowcom, że w każdej chwili mogą na mnie liczyć. Doczekałem się. Gdyby nie cierpliwość, pojawiłyby się większe nerwy i pewnie nie byłbym tak gotowy do gry, jak byłem teraz. Stereotypowy bramkarz nie jest cierpliwy. Raczej szalony niż opanowany i wyciszony.
Mam dwa oblicza. W meczach pokazuję iskrę szaleńca. Ona gaśnie niemal równo z ostatnim gwizdkiem sędziego. Poza boiskiem jestem spokojny, odróżniam i oddzielam pracę od życia prywatnego. Tak mnie wychowano, by być spokojnym i cierpliwym, by szanować przełożonych. Mecz to coś innego, wtedy odpalają się demony, pokazuję swoją inną twarz, zależy mi na zwycięstwach.
Kiedy ujawnił się gen szaleństwa?
Nigdy nie straciłem nad sobą kontroli, ale potrafię krzyknąć czy opieprzyć nawet starszego zawodnika. W serialu „Sędziowie na podsłuchu” pokazano sytuację z meczu Zagłębia z Radomiakiem. Doszło do przepychanek, padło parę słów – uczestniczyłem aktywnie. Kiedy trzeba stanąć za kolegą czy drużyną, podpalam się.
Jako bramkarz ma pan rękawice – nie korciło czasem, by ich użyć?
Ha, ha, ha. To nie ta dyscyplina sportu. Poza tym bramkarskie są inne niż bokserskie. I wiem, czym groziłoby użycie ich w innym celu niż złapanie piłki. Nim zostałem piłkarzem, bardziej dla obrony własnej niż atakowania trenowałem pięściarstwo – rodzinna tradycja. Zawodowo boksował wujek, amatorsko tata i starszy brat. Teraz może i wszedłbym do ringu, ale musiałbym się mocno zastanowić.
Boksuje pan jeszcze?
Nie było czasu, ponieważ jesienią graliśmy mecze co trzy dni, ale w tamtym sezonie chodziłem na zajęcia pięściarskie, pozwalały oderwać się od rzeczywistości. Może latem, jak pojadę do Lubina, to pójdziemy z bratem do lasu na jakieś „tarczowanie”. Wszystko trzeba robić z głową, unikam sparingów, wolę zajęcia indywidualne. Jako dziecko chodziłem na treningi z bratem – wszyscy dookoła byli starsi, więc zwykle dostawałem więcej ciosów, niż wyprowadzałem. Mam krzywą przegrodę nosową, dlatego po każdym uderzeniu leciała mi krew. Sparowałem głównie z bratem, który był wyższy o głowę. Szybko się zniechęciłem. Oprócz boksu sporo wolnego czasu spędzałem na boisku – często sam z siebie stawałem w bramce. Wypatrzył mnie trener Zagłębia i zaprosił na treningi. Pojechałem, zdałem testy i dostałem się do szkółki.
Skąd to bronienie?
Lubiłem to. Kiedy jeździliśmy na wieś do dziadków, brałem rękawice ogrodnicze dziadka i broniłem strzały brata. Bramką były drzwi do garażu albo stodoły. Byłem młodszy, więc stawałem w bramce, a brat strzelał albo robił treningi bramkarskie. Lubiłem się rzucać i tarzać. Z czasem nie przeszkadzało mi robić to także na asfalcie.
Bramkarz widzi więcej.
Najwięcej, bo cały czas jest twarzą do boiska i ogarnia wszystko, co dzieje się przed nim. W piłce nożnej, która jest grą zespołową, bronienie to konkurencja indywidualna. Bramkarz odróżnia się strojem, obowiązują go inne zasady. Podstawa to komunikacja i podpowiadanie kolegom, jak się mają ustawić, co się dzieje.
Miał pan moment, żeby rzucić rękawice?
Nie, nawet kiedy byłem pomijany w Zagłębiu. Moja cierpliwość została wystawiona na największą próbę w Lubinie, gdy byłem młody, głodny boiska i chciałem grać. W pewnym momencie kontuzji doznał Konrad Forenc, który był zmiennikiem Martina Polačka. I wtedy do klubu sprowadzono na pół roku 39-letniego Zbigniewa Małkowskiego. Poczułem się kiepsko – nie chciano mnie nawet na ławkę rezerwowych. To podcięło mi skrzydła – ktoś uznał, że nie mam umiejętności na bycie nawet numerem dwa. Ostatecznie podniosłem się i jestem tu, gdzie jestem. Cierpliwość została nagrodzona.
Pamięta pan, kiedy zadebiutował w pierwszym zespole Legii?
W 2023 roku.
Dokładnie 24 lutego. A wie pan, kiedy wszedł do bramki w tym roku?
Niemal równo rok po debiucie.
25 lutego 2024, to też była 22. kolejka.
Zanim zagrałem w tym sezonie, dzień przed na Instagramie wyświetliło mi się zdjęcie, które wrzuciłem 12 miesięcy wcześniej, że minął rok od mojego debiutu w Legii w meczu z Widzewem. Może coś było zapisane w gwiazdach. Jest pan przesądny?
Nie, ale mam przedmeczowe rytuały – najpierw zakładam lewego buta, potem prawego. Najpierw lewą rękawicę, po niej prawą. Wychodząc na boisko, staram się omijać jakiekolwiek znaki, poprzeczki – nigdy nie przechodzę przed lub pod nimi, zawsze obok.
Bramkarz, a nie ma tatuażu.
Dziwne, prawda? W przeszłości miałem zajawki, żeby się „pokolorować”, ale nigdy nie było wystarczającej determinacji ani pomysłu, do którego bym się zapalił i zdecydował, że to jest to. Owszem, pojawiały się koncepcje, ale nikt nie naciskał ani nie czułem, że muszę to zrobić. Jestem wysoki i chudy – uważam, że tatuaż lepiej będzie wyglądał, kiedy nabiorę trochę masy. Ostatnio przytyłem, ważę 84 kilogramy. To przy 190 cm wzrostu i tak nie jest wiele. Wcześniej było poniżej 80 kg. Nawet kiedy więcej jadłem, wszystko spalałem na treningach, mam dobry metabolizm, więc trudno mi przytyć.
Tatuaż pojawi się po karierze?
Nie wiem, czy będę miał zajawkę. Zdaję sobie sprawę, że to nietypowe, przeważnie każdy bramkarz ma tatuaż – kwestia gustu, mnie nie przeszkadza. Nikt nikogo do niczego nie zmusza.
Mówi coś panu data 17 marca 2023?
Nie bardzo.
Legia wygrała z Radomiakiem 2:0.
I?
I od tamtej pory w każdym z 11 ligowych występów puszczał pan gola: Raków (3:1 i 1:1), Miedź i Lech po 2:2, Puszcza, Pogoń i Jagiellonia po 1:1, Korona 3:3, Widzew 0:1, Piast i Górnik po 3:1. Wkurza pana stracony gol?
Każdy bramkarz na świecie chciałby zachowywać czyste konto w każdym spotkaniu. Ale jeszcze bardziej wolałbym, żebyśmy wszystkie spotkania wygrywali po 2:1, niż remisowali 0:0.
W tym sezonie Legii łatwo jest strzelić gola. Jako drużyna popełnia mnóstwo błędów.
Tak jak na czyste konta bramkarza pracuje cała drużyna, ustawiając odpowiedni pressing, blokując strzały, tak stracone gole nie są zasługą wyłącznie bramkarza. Nie zrzucam odpowiedzialności – zawsze chcę jak najlepiej, nieraz się nie da. Umiem przyznawać się do błędów, ale czasem dostaję taką bramkę, że wypada tylko przyklasnąć napastnikowi, bo strzelił nie do obrony. Niestety, w tym sezonie jako zespół myliliśmy się w zbyt prostych sytuacjach.
W poprzednim sezonie nie puścił pan gola w czterech z ośmiu występów. Ten z Lechem 16 kwietnia (2:2) był ostatnim. Bolał powrót na ławkę rezerwowych? Uważam, że pozytywów było sporo i szansę wykorzystałem. Kiedy kilka miesięcy wcześniej zamieniałem Zagłębie na Legię, pojawiały się opinie, że nie nadaję się do warszawskiego klubu, że to za wysokie progi, że sobie nie poradzę itd. Wiosnę 2023 roku wykorzystałem, by pokazać, że to były błędne opinie, że jednak się nadaję i potrafię pomóc Legii. Powrót na ławkę zabolał, bo uważałem, że nie popełniłem błędów, ale zderzyłem się ze ścianą. To była decyzja szkoleniowca. Kacper pokazywał w tamtym sezonie wysoką klasę i umiejętności, bronił dobrze, miał wiele udanych interwencji, zaczynał jako jedynka i nie dał powodów do zmiany. Nie zszedł na ławkę z powodu słabszej formy, tylko kontuzji. Uprzedzono mnie, że kiedy wyzdrowieje – wróci. Trochę to rozumiałem, trochę nie.
Cierpliwy nie znaczy pokorny?
Dokładnie. Potrafię walczyć o swoje. Syna też uczę, by nie odpuszczał. Znam swoją historię, wiem, że nie zawsze jest łatwo i z góry, więc staram się, by umiał walczyć o swoje, był cierpliwy, spokojny, ale nieustępliwy. I żeby łatwo się nie poddawał.
Nauczył się już grać w chińczyka do końca? Niecałe dwa lata temu opowiadał pan, że nudzi się w połowie.
Teraz kończymy, kiedy wszystkie pionki dotrą do bazy. Dużo gramy w planszówki i gry karciane, m.in. Wirus, Lotti Karotti, Emocje, polegające na opowiadaniu o swoich uczuciach. Syn umie wygrywać, ale nauczył się też przegrywać.
Dalej odpoczywa pan przy dziecku? Pięciolatek potrafi dopiec.
Nic się nie zmieniło – po prostu to lubię. Na wakacjach nie umiem położyć się na leżaku i nic nie robić. Z młodym jesteśmy nieustannie w ruchu. Po przyjściu do domu idziemy się bawić albo na plac zabaw. Dla mnie to ważne, kiedy widzę radość syna spędzającego czas ze mną. To przyjemniejsze niż jakiekolwiek leżenie na kanapie.
Ma już rękawice?
Bokserskie czy bramkarskie?
To ja pytam.
Bramkarskie ma, ale nie lubi ich zakładać. Jeśli naśladuje tatę i rzuca się na piłkę, to bez nich. Bokserskich nie ma. Czasem nakłada moje, ja wtedy wkładam żony i wychodzimy na sparing.
Na meczu już był?
Jest na każdym, gdy tylko jest zdrowy. Ostatnio wyprowadzał mnie przy okazji meczu z Piastem. Co to było za przeżycie. Widziałem, jak się cieszy, jak to przeżywa – wcześniej oglądał mnie w telewizji albo z trybun, teraz czekał w tunelu. Dla mnie to też niezapomniane przeżycie – widziałem jego dziecięcą radość, kiedy podchodziłem po wyjściu z szatni. Podskakiwał i machał rękami. Czułem, że ze mną dorasta... Kto pana wyprowadzi na niedzielny mecz ze Śląskiem?
Tym razem to niespodzianka.
Czy z racji miejsca urodzenia to wyjątkowy dla pana rywal?
Tak, jestem rodowitym lubinianinem, więc spotkanie ze Śląskiem to będą moje indywidualne derby. Pamiętam, że meczom z tym zespołem zawsze towarzyszył dodatkowy dreszcz emocji. Mówiliśmy: gramy o sześć punktów. Teraz po raz pierwszy wystąpię przeciwko Śląskowi w koszulce Legii, ale poziom emocji się nie zmieni. Będę chciał wygrać po raz kolejny.
Uda się wreszcie nie puścić gola?
Mam taką nadzieję, ale najważniejsze będą trzy punkty. Ze zwycięstwa 3:2 też będę się cieszył.