Był Ringo, jest Kulu, będzie Królouris?
Efthymios Koulouris już strzelił w Pogoni więcej goli niż w sumie przez poprzednie cztery lata poza Grecją.
Wdzieciństwie mówili na niego „Ringo”, bo strzelał z obu nóg jak bohater westernu z rewolwerów z obu rąk. W Szczecinie mówią na niego „Kulu”, chociaż w lidze niezmiennie ładuje gole z prawej (dziewięć) i lewej (dwie), a czasem dołoży coś głową (jeden). Ale kto wie, czy w najbliższych tygodniach nie zasłuży na nową ksywę – „Królouris”, bo Efthymios Koulouris z Pogoni po hat tricku zdobytym przeciwko Ruchowi Chorzów (5:0) zbliżył się na cztery bramki do najskuteczniejszego w PKO BP Ekstraklasie Erika Exposito ze Śląska Wrocław i włączył się w walkę o tytuł króla strzelców.
Jak w domu
We wszystkich rozgrywkach Koulouris strzelił dla Pogoni 17 goli, czyli już, siedem meczów przed końcem sezonu dla Portowców, zebrał więcej niż w sumie przez cztery lata gry w Anorthosisie na Cyprze, Toulouse we Francji, w LASK w Austrii i Alanyasporze w Turcji, dla których trafiał 14-krotnie. Długo wydawało się, że Grek traci skuteczność za każdym razem, kiedy przestaje zakładać koszulkę Atromitosu (39 bramek w 68 występach) i nazywa domem cokolwiek innego niż Peristeri, przedmieścia Aten, ale wreszcie, za piątą próbą, udaje mu się strzelać regularnie poza ojczyzną.
Co zadecydowało, że w Szczecinie Koulouris nie zawodzi i faktycznie może czuć się w stolicy Pomorza Zachodniego jak w domu?
Po pierwsze, Leonardo Koutris. Jeśli w sobotę 1 lipca 2023 roku ktoś niezorientowany zobaczyłby scenę, która rozegrała się przed wejściem do hotelu Remes w Opalenicy, miałby pełne prawo uznać, że właśnie był świadkiem spotkania po latach dwóch świetnych kumpli, a może nawet przyjaciół. Koutris czekał na Koulourisa na podjeździe, po czym obaj roześmiani od ucha do ucha przytulili się, wymienili kilka zdań i chwilę przyglądali się sobie z bliska, jakby sprawdzali, jak bardzo zmienili się w trakcie lat rozłąki.
Tyle że to tylko pozory. Grecy byli dalekimi znajomymi, którzy poza boiskiem spotkali się okazjonalnie na zgrupowaniu reprezentacji, ale nic więcej. Później nie utrzymywali kontaktów aż do telefonu, który Koulouris wykonał do Koutrisa po otrzymaniu oferty od władz Portowców. Ale w tej scenie zawiera się cała serdeczność obu piłkarzy, którą błyskawicznie zdobyli sympatię kolegów z zespołu.
Lewy obrońca zaopiekował się napastnikiem, stali się dobrymi kumplami (choćby w trakcie ostatniej przerwy na kadrę razem z partnerkami pojechali na wycieczkę do Kopenhagi), na których wyglądali już dziewięć miesięcy wcześniej, przy czym mimochodem przygotował mu grunt pod aklimatyzację swoim zachowaniem. Niektórzy zawodnicy potrzebują czasu, by poczuć się swobodnie – ot, nawet Kamil Grosicki przez pierwsze dwa, może trzy miesiące był cichy, skryty i trzymał się z boku, a Koutris z miejsca wjechał z szerokim uśmiechem i sprawiał wrażenie, jakby grał w Pogoni od dawien dawna. Trudno było go nie polubić i kiedy okazało się, że Koulouris to ten sam typ człowieka, jeszcze łatwiej było się kompanom z drużyny do niego przekonać.
Serdeczny, przyjazny, radosny – takie określenia słyszymy, kiedy pytamy o Koulourisa. I z dystansem do siebie, bo od czasu do czasu w szatni Pogoni żartują, że Grek ma dużą głowę, a sam zainteresowany śmieje się z tych dowcipów i potrafi odpowiedzieć, że z takim rozmiarem łatwiej strzela się gole i już. Gdy szykowano zwyczajową karykaturę na urodziny atakującego, oczywiście przede wszystkim głowa musiała zajmować większość strony. Koulouris z Koutrisem uczyli kumpli kilku różnych określeń na dużą głowę, których w języku greckim nie brakuje. Jednak najlepiej o tym, jak dobrze Koulouris czuje się w Pogoni, świadczy zaproszenie całej drużyny na swój ślub, który zaplanowano na początek czerwca. Bez kombinacji i kalkulacji, że może tego to nie, a tego to wypada. Nie, po prostu Portowcy dostali informację, że tego i tego dnia na Krecie odbędzie się wesele i napastnik zaprasza wszystkich chętnych. Dla nikogo miejsca nie zabraknie.
Spokój i opanowanie
Po drugie i może nawet ważniejsze, Koulouris zaaklimatyzował się w Szczecinie bez problemu ze względu na umiejętności. To banał, ale jednocześnie prawda – dobrego piłkarza znacznie trudniej nie polubić niż słabego. A Grek od pierwszego treningu w Opalenicy pokazywał, że potrafi grać w piłkę i obalał kolejne twierdzenia. – O, coś dobrego z niego będzie – mniej więcej tak myśleli zawodnicy po debiutanckich zajęciach napastnika, tylko zaraz pojawiały się ale. Ale zobaczymy, jak to będzie w sparingu! I w sparingu z Wartą Poznań (3:0) zdobył dwie bramki. Ale zobaczymy, jak to będzie w lidze, bo liga to co innego! I w lidze w pierwszych dwóch kolejkach strzelił dwa gole – znowu Zielonym (1:0) oraz Widzewowi Łódź (2:1), a w międzyczasie dołożył dwa w dwumeczu z Linfield (5:2 i 3:2) w eliminacjach Ligi Konferencji Europy.
Ale… w końcu ale zniknęły i drużyna uwierzyła, że ma konkretną „dziewiątkę”, być może pierwszy raz od odejścia Adama Buksy, bo Luka Zahovič to bardziej „dziesiątka”, Pontus Almqvist (obecnie Lecce) skrzydłowy, a Adam Frączczak występował na wszystkich pozycjach poza środkiem obrony.
Konkretną, ciężko pracującą „dziewiątkę”, jako że Koulouris musi uczestniczyć w rozegraniu i szukać sobie miejsca między liniami rywali, aktywnie uczestniczyć w pressingu i wracać do defensywy (często średnio zajmuje pozycję bliżej bramki Portowców niż Grosicki), ale robi swoje bez marudzenia. A gdy nie strzelał goli przez trzy czy cztery kolejki, nie tracił głowy. Nie wściekał się, nie wyklinał pod nosem, nie machał rękami. Jak słyszymy, nie sposób przywołać sytuację, w której Koulouris dał się ponieść emocjom. Spokój i opanowanie – to go charakteryzuje. Choć może ostatnio trochę częściej uśmiechał się po strzelonych golach…