Rumak wiedział, na co się pisze
Wiadomo, że łatwo nie jest: krytyka, ciśnienie i ogromna presja, ale trener Mariusz Rumak wiedział, że tak będzie. Już wcześniej prowadził Lecha, przez ostatnie lata pracował w strukturach klubu. Wiedział, na co się pisze – przekonuje Leszek Ojrzyński, komentując ostatnie zawirowania w Lechu i burzę wokół obecnego szkoleniowca Kolejorza.
Gdy kibice oraz dziennikarze zobaczyli Mariusza Rumaka po blamażu w Krakowie przeciwko Puszczy Niepołomice (1:2), dla wielu było pewne, że na początku tygodnia zarząd klubu powie dość i odsunie od pierwszego zespołu 46-latka albo trener sam poda się do dymisji. Rzeczywistość okazała się inna – Rumak nadal chce walczyć, a osoby na kierowniczych stanowiskach w Lechu zachowały resztki cierpliwości. Tej nie mają już kibice, którzy są wręcz wściekli, że nie doszło do zmiany. Trenera może uratować tylko wynik, ale ciosy przyjmuje z wielu stron. Kiedy podczas mistrzowskich walk pięściarz jest na skraju nokautu i przegrania pojedynku, legendarny komentator boksu Andrzej Kostyra zwykł w takich chwilach mawiać: „Ten pięściarz jedną nogą stoi w grobie, a drugą na skórce od banana”. Mariusz Rumak po każdej rundzie resztkami sił wraca do narożnika, ale nogi ma jak z waty – mówi Ojrzyński. Kibice w Poznaniu bezradnie rozkładają ręce, a rywale Lecha nie potrafią wykorzystać potknięć Kolejorza. Rywalizacja o mistrzostwo przypomina wyścig ślimaków, punkty tracą wszyscy. – Szczęśliwie dla klubów, które chcą gonić liderów, ci z przodu peletonu także tracą cenne punkty. Śląsk w dziewięciu tegorocznych spotkaniach zdobył jedynie dziewięć oczek. To jest punktowanie na poziomie drużyn, które walczą o utrzymanie, a nie o mistrzostwo. To jest szczęście w nieszczęściu dla Lecha i innych goniących drużyn – podkreśla trener Ojrzyński.
Kiedy dojdzie do zmiany?
Niektórzy twierdzą, że skoro inne drużyny nie potrafią wykorzystać potknięć Lecha, a drużyna nadal jest w grze o mistrzostwo, to zamiast dawać kolejną szansę Rumakowi, trzeba go odstawić na boczny tor i dać się wykazać komuś innemu – np. asystentowi Rafałowi Janasowi, który przez wiele lat współpracował z Maciejem Skorżą i po jego odejściu był jednym z kandydatów do objęcia posady szkoleniowca. Czy to odpowiedni moment na zwolnienie Rumaka?
– To jest trudne pytanie, tym bardziej do mnie, czyli trenera, który nie życzy nikomu zwolnienia, bo z własnych doświadczeń wiem, jak ono smakuje. To jest przykre. Nigdy nie wiesz, co będzie później. Czasami trzeba zaryzykować, a czasami nie. To jest wewnętrzna sprawa struktur Lecha. Trzeba rozmawiać, obserwować, wykryć, gdzie tkwi problem, zdiagnozować przyczynę słabych wyników. Jeżeli jest szansa, trzeba walczyć. Mężczyzn poznaje się nie po tym, jak zaczynają, tylko jak kończą. A końcówka sezonu jeszcze może ułożyć się po myśli Kolejorza. Tak samo łudzą się w Warszawie i Częstochowie, bo Jagiellonia i Śląsk sprawiają olbrzymie niespodzianki, ale tracą punkty. Portowcy nadal próbują być w czołówce i bić się o tytuł. Przed nami atrakcyjna końcówka – odpowiada Ojrzyński.
ŁKS ostatnią szansą?
Podczas konferencji prasowych Rumak nie wygląda na osobę, która panuje nad sytuacją. Trudno także wytłumaczyć, jakie przesłanki – zdaniem zarządu Lecha – przemawiają za pozostawieniem szkoleniowca Kolejorza na stanowisku. Już samo zatrudnienie 46-latka w grudniu ubiegłego roku było ogromnym zaskoczeniem. Lech wybrał opcję tymczasową, wiedząc, że za pół roku – bez względu na ostateczny wynik – poszuka nowego szkoleniowca.
Z jednej strony można uznać, że władze klubu dały sobie więcej czasu na zatrudnienie uznanego trenera, z drugiej – za stratę sześciu miesięcy i poszarpanie wizerunku. Miesiąc temu w „PS” Jerzy Podbrożny przekonywał, że ta zmiana była bezsensowna. – Skoro z góry zakładali, że Rumak jest opcją tymczasową i będzie pracował wyłącznie do końca sezonu, to nie rozumiem, dlaczego zwolniono Johna van den Broma – mówił w marcu dwukrotny król strzelców PKO BP Ekstraklasy. Jeśli zespół skompromituje się w niedzielnej rywalizacji z ŁKS w Łodzi, niemal na pewno Rumak nie utrzyma stanowiska. – Zarząd, sztab i zawodnicy powinni zewrzeć szyki, mieć świadomość, że szansa na tytuł nie uciekła i może to znak, żeby się teraz zjednoczyć, powalczyć i w końcu ten cel w postaci mistrzostwa kraju osiągnąć. Lub w najgorszym wypadku po prostu awansować do europejskich pucharów. Gdy patrzę na Mariusza Rumaka i jego sytuację, to ja jako trener walczyłbym do końca. Wiadomo, że łatwo nie jest: krytyka, ciśnienie i ogromna presja, ale Rumak wiedział, że tak będzie, bo już wcześniej był trenerem Lecha, a przez ostatnie lata pracował w strukturach klubu. Wiedział, na co się pisze. Na pewno zakładał, że przy takiej kadrze i możliwościach punktowanie będzie zdecydowanie lepsze – przekonuje Ojrzyński.
Świadomość na pierwszym planie
Mimo że w pięciu z dziewięciu tegorocznych meczów Lech stracił punkty (dwa razy przegrał), drużyna plasuje się na trzeciej pozycji w tabeli PKO BP Ekstraklasy i traci jedynie cztery punkty do lidera. Podopieczni Mariusza Rumaka przed sobą mają trzy z rzędu spotkania z drużynami, które walczą o utrzymanie lub mają tylko matematyczne szanse na wyjście z opresji. Złośliwi przyznają, że gdy kibice ŁKS, najbliższego przeciwnika Lecha, dowiedzieli się o pozostaniu Rumaka na stanowisku, jeszcze mocniej uwierzyli w zdobycie trzech punktów i zwiększenie szans na utrzymanie.
– Szansa na mistrzostwo jest. Sytuacja Lecha jest trudna, bo musi gonić, ale do końca zostało sześć spotkań i do ostatecznych rozstrzygnięć w końcu dojdzie. Z punktu widzenia klubu szkoda straconych szans, np. tej, która nadarzyła się tydzień temu w Krakowie w meczu z Puszczą. Można się było lepiej pokazać, zdobyć trzy punkty i automatycznie zmniejszyć stratę do lidera. Ten wyjazd się nie udał, podobnie jak do Częstochowy, gdzie doszło do blamażu i porażki 0:4 z Rakowem. Każdy mecz jest inny. Niektórzy mogliby powiedzieć, że wcześniej w defensywie zespół pokazał się z nieco lepszej strony, w końcu zanotował cztery mecze z rzędu bez straconego gola, ale gorzej było w ofensywie – podkreśla Ojrzyński.
Przed porażką w Krakowie z Puszczą Lech remisował z Górnikiem i Stalą po 0:0 oraz wygrał z Wartą (2:0) i Pogonią (1:0). Brak wygranej w Łodzi zostanie przyjęty w Poznaniu jako klęska.