Mihailo, heroj
Priče o Mihailu Madžareviću, hrabrom oficiru iz Valjeva, i njegovim izvanrednim akcijama na reci Savi kod Šapca doprle su i do samog kralja Petra. Kralj ga je lično, na iznenađenje svih - a najviše samog Mihaila - pozvao na položaj, čestitao mu na hrabrosti i unapredio ga. Na kraju razgovora, očinski ga je zamolio da se čuva, jer takvi junaci su potrebni Srbiji.
Uskoro je Mihailo imao novu priliku za junaštvo. Pošto je neprijateljska vojska zarobila srpske vojnike i opkolila Mišarsku adu kod Šapca, 13. juna Mihailo sa pedesetak dobrovoljaca kreće da ih oslobodi pod velikim rizikom da upadnu u zasedu. Briljantnom akcijom prevario je neprijatelja. Zarobio je više od stotinu vojnika i sproveo ih do komande. Tada je njegova glava ucenjena na 50.000 kruna od austrougarske vlasti, a od Srbije je okićen još jednom blistavom Karađorđevom zvezdom.
Trojna invazija 1915. godine na Srbiju od strane nemačkog i austrougarskog carstva i sramni napad Bugarske u cilju uništenja srpske vojske, Mihaila je zatekla u odbrani Smedereva. Srpskoj vojsci je naređeno povlačenje, a Mikina jedinica je čuvala odstupnicu nanoseći neprijatelju gubitke. U svojim memoarima, Mihailo nije pominjao strahote bitaka i strašnih patnji kroz Albaniju.
Avgusta 1916. godine oporavljena srpska vojska kreće u osvajanje „Kapije slobode“, vrha Kajmakčalana. Mihailo tada, po svedo- čenju Čede Miloševića, učitelja iz Valjeva koji je bio prevodilac Vojvode Mišića, traži od regenta i generala Saraja da mu povere akciju uništenja po zlu čuvenog mitraljeskog gnezda na Kučkovom kamenu, na visini od 2.525 metara. Madžarević je na iznenađenje i radost celokupne Srpske i Francuske vojske iz ovog neverovatnog poduhvata izašao bogatiji za čin majora, treću Karađorđevu zvezdu i Legiju časti, koje su regent Aleksandar i general Saraj skinuli sa svojih grudi. Mihailo Madžarević sa samo 24 godine postaje najmlađi major srpske vojske.
U toku oslobađanja Bitolja, Mika je ranjen. Na oporavak je otišao u Bizertu, u Africi. Vratio se brzo na front i zamalo da
iskoristi okolnosti i ubije bugarskog cara, koji je obilazio rovove. Tada je shvatio koliko znači sreća u ratu. Srbi su probili front i rat se završava konačnim oslobođenjem Srbije. Godine 1920, Mihailo napušta vojnu službu, a 1933. godine objavljuje knjigu „Kroz sjaj i senke rata“. Umro je 1965. godine u američkom gradu Libertvilu, a sahranjen je u porti Manastira Svetog Save.