Prokletstvo Brankovog mosta
Povezuje Novi Beograd sa starim delom grada, ali ima i vrlo zanimljivu istoriju
Sadašnji naziv, Brankov most, ovaj beogradski most dobio je po Brankovoj ulici, posvećenoj pesniku Branku Radičeviću, a ne po piscu Branku Ćopiću, koji je izvršio samoubistvo skočivši sa njega.
Beogradom odavno kruže glasine da je most uklet jer je poznat po velikom broju samoubistava: prema podacima policije, svake godine oko 40 ljudi reši da izvrši samoubistvo skokom sa Brankovog mosta. Ili da pokuša. Međutim, malo ko zna istoriju ovog nekada jedinog mosta preko Save.
Davne 1930. godine raspisan je javni konkurs za izgradnju drumskog mosta preko reke Save u Beogradu, a posao je ustupljen nemačkoj firmi iz Oberhauzena. Do tada je preko Save u Beogradu postojao samo železnički most sagrađen još 1884. godine. Pošto je položaj mosta definisan u pristanišnoj zoni, a da bi se omogućilo nesmetano okretanje brodova, zahtevan je uslov da se reka Sava premosti jednim otvorom od 250 metara, s tim da visina plovnog gabarita ispod mosta bude 12 metara. Građenje je počelo jula 1930. godine, a most je pušten u saobraćaj decembra 1934. godine. Ukupna dužina mosta iznosila je 474 metra, počev od novobeogradske strane. Glavna mostovska konstrukcija izvedena je kao viseći most po ugledu na viseći most preko reke Rajne u Kelnu. Ovaj most, nazvan Most kralja Aleksandra, porušen je u ratnim razaranjima tokom Drugog svetskog rata, pa je služio relativno kratko, ali je u tom periodu postojanja nosio i nezvanični naziv „zemunski most“, jer je njime išla tramvajska linija 14 ka Zemunu, koja je otvorena krajem 1935. godine iz starog dela grada do Zemuna. Nakon rata, po obnovi mosta, krajem pedesetih godina uvedene su tri trolejbuske linije: 14 Zeleni venac - Zemun (Gornji grad), 15 Zeleni venac - Zemun (Novi grad) i 16 Zeleni venac - Novi Beograd (Pohorska). Posle proširenja mosta, trolejbusi su zamenjeni autobusima, koji saobraćaju i dan-danas. Most se tokom perioda socijalizma zvanično zvao Most bratstva i jedinstva, ali taj naziv se nikada nije ustalio. Beograđani su most ponekad zvali i „savski“.
Na stubovima i oporcima starog visećeg mosta - koji su u znatnoj meri diktirali i omogućili novo rešenje u pogledu konstruktivnog sistema, 1956. godine pušten je u saobraćaj novi drumski most.
Mostovska konstrukcija urađena je u koprodukciji jugoslovenskih preduzeća sa firmom „Man“iz tadašnje SR Nemačke u periodu od 1953. do 1956. godine. Noseća konstrukcija je pun kontinualni nosač raspona 75+261+75 metara, sa kolovozom na gornjem pojasu širine 12 metara i sa dve pešačke staze po tri metra. Na ovom mostu prvi put kod nas je primenjena tada najsavremenija kolovozna tabla u vidu ortotropne ploče, ali je zanimljivo da je most sa glavnim rasponom od 261 metra svojevremeno držao rekord u svetu za takav kontinualni sistem. Petnaest godina nakon puštanja u saobraćaj, kapacitet mosta je procenjen kao nedovoljan usled naglog razvoja Beograda na levoj obali Save, pa je doneta odluka o njegovom proširenju. Razrađena je koncepcija rekonstrukcije koja bi najmanje ometala saobraćaj tokom izvođenja radova. Postojeći most sa kolovozom širine 12 metara i sa dve pešačke staze rekonstruisan je za kolovoz sa tri istosmerne trake ukupne širine 10,5 metara, ostavljena je uzvodna pešačka staza širine 2,8 metara, a deo nje je iskorišćen za smeštaj kandelabra za osvetljenje mosta. Most u današnjem obliku završen je 1979. godine, a njime u proseku dnevno pređe oko 90.000 vozila.
Brankov most dobio je naziv po Brankovoj ulici, posvećenoj pesniku Branku Radičeviću
Brankovim mostom u proseku dnevno pređe oko 90.000 vozila