Jelisaveta Načić (1878–1955) Prva žena arhitekta u Srbiji
Sačuvana je samo jedna njena fotografija, ali je zato svojim delima ostavila velikog traga u rodnom gradu. Pored mnogih prolazimo, a ne znamo da su njen dar svima nama
Bila je najmlađa od trinaestoro dece uglednog beogradskog trgovca Mihajla S. Načića, čije su se kočije iznajmljivale za svečane kraljevske događaje. Odrasla na porodičnom imanju na padini ispod današnjeg hotela „Moskva“, Jelisaveta je od ranog školovanja bila sklona tehničkim naukama. Sredstva za miraz čuvala je za ostvarenje svog sna – da postane arhitekta.
To i uspeva, sa 22 godine prva je žena arhitekta na novootvorenom Arhitektonskom odseku Tehničkog fakulteta u Beogradu. U Ministarstvu građevine dobija posao 1901. godine kao crtač, no njena stručnost nije mogla da nadoknadi to što je žena. Državni ispit polaže 1902. godine, nastavlja da radi kao crtač. Prijavljuje se na konkurs za projekat Crkve Svetog Đorđa u Topoli, osvaja treće mesto. To je bila njena prva pobeda.
Beograd početkom 20. veka kao da je samo nju čekao. Prestonica se sve više gradi, dobija evropski izgled. Jelisaveta oberučke prihvata da osmisli rešenje za Mali Kalemegdan, po idejnoj skici arhitekte Dimitrija Leka. Kreira Malo stepenište, kojim se danas iz Pariske ulice ulazi na Beogradsku tvrđavu, na projektu uređenja Velikog Kalemegdana učestvuje radom na Velikim kamenim baroknim stepenicama kojima se od Savske aleje ulazi u Parisku ulicu.
Njen najmonumentalniji projekat, zgrada Osnovne škole „Kralj Petar Prvi“kod Saborne crkve, u to doba najmoderniji projekat, bio je izložen na Četvrtoj jugoslovenskoj izložbi u Beogradu 1912. godine.
Jelisaveta je ostavila traga u gotovo svim tipovima građevina, pa i u sakralnim. Dorćol je darovala projektom velelepne Crkve Svetog Aleksandra Nevskog, projektovala je i stambene zgrade i porodične kuće. Izradila je i projekat za prvu bolnicu tuberkuloznih bolesnika, na Vračaru, koja je oštećena u Velikom ratu, posle i srušena.
Ipak, nijedna građevina nije ostavila toliko traga u njenom životu kao slavoluk postavljen na Terazijama u čast pobednika iz balkanskih ratova. Ustaljeno je mišljenje da je zbog natpisa „Još ima neoslobođenih Srba“u vreme okupacije u Prvom svetskom ratu završila u logoru Nežider u Mađarskoj. Svi su izgledi da je ona sa drugim uglednim Beograđanima deportovana da bi se stanovništvo prestonice demoralisalo.
U logoru je upoznala Luku Lukaija, albanskog intelektualca katoličke vere. Venčali su se 1917. godine, dobili ćerku Luciju. Zajedno su u Skadru učestvovali u dizanju ustanka za oslobođenje Albanije od italijanske okupacije, ali posle propasti ustanka 1923. sele se u Dubrovnik. Tu je i preminula 6. maja 1955. godine. Danas, kojim god delom njenog rodnog Beograda prolaznik da prošeta, naiđe na njen monumentalni trag.
Proslavile su je Male i Velike stepenice kod Pariske ulice, a njen najmoderniji projekat bila je zgrada Osnovne škole „Kralj Petar Prvi“