Nemoguće porediti junake Velikog rata i aktere 90-ih
Paralela između istaknutkih srpskih vojvoda Prvog svetskog rata i visokih vojnih starešina iz ratnih devedesetih se ne može povući, baš kao što se ne mogu porediti ta dva oružana razdoblja. O tome nas uči istorija.
Istoričar Dejan Ristić ističe za “Blic” da naučna istoriografija stoji na stanovištu da ne postoje osnovi za takva poređenja, toliko učestala u ovdašnjoj javnosti u poslednje vreme.
- Prvi svetski rat bio je globalni sukob koji je otpočeo napadom Austrougarske na Srbiju. Naša zemlja je vodila odbrambenooslobodilački rat. Nema istorijskih podataka da su pripadnici Srpske vojske ikada, u razdoblju između 1914. i 1918. godine, počinili ma i najmanji ratni zločin. S druge strane, pripadnici okupacione oružane sile kontinuirano su činili ratne zločine nad zarobljenim vojnicima i oficirima Srpske vojske, odnosno nad nedužnim civilima naglašava Ristić i dodaje da nakon velikih pobeda na bojnom polju, koje su se odigrale kroz čitav niz izuzetnih bitaka, Srbija iz Prvog svetskog rata izašla kao država pobednica.
Kako kaže, rat koji je na simboličan način obeležio početak prethodnog veka, a bio je to Prvi svetski rat, nema nikakvih dodirnih tačaka sa oružanim sukobima koji su obeležili kraj veka.
- Ratovi za jugoslovensko nasleđe predstavljaju unutrašnji, građanski sukob, sa izraženim elementima međunacionalnog i međuverskog konflikta, i po tome se suštinski razlikuju od karaktera Prvog svetskog rata. Tokom tih ratova došlo je, nažalost, do masovnih zločina nad civilima koje su sprovodile sve sukobljene strane. Oružane sukobe, do kojih je došlo u između 1991. i 1999. godine nisu, poput onih iz Prvog svetskog rata, obeležile velike bitke. Drugim rečima, generali Pavković ili Lazarević nisu i ne mogu biti isto što i vojvode Putnik, Stepanović, Mišić i Bojović. Istorijski kontekst u kome su svi oni delovali međusobno je potpuno različit - smatra Ristić.
Istorija je pokazala da relativizacija zločina nikada nije bila uspešna.
- Ukoliko bismo, pak, želeli da povučemo paralelu sa sličnim slučajevima u evropskoj istoriji, uočili bismo da nakon Prvog, a posebno posle Drugog svetskog rata, nije dolazilo do zvaničnih pokušaja relativizacije zločina, odnosno predstavljanja pojedinaca osuđenih za njihovo sprovođenje kao istaknutih ličnosti. Stoga su pokušaji da se to učini u našem slučaju, od strane istorijske istine i nauke, unapred osuđeni na neuspeh - zaključuje Ristić.