Preispitivanje
Pre četiri godine na Festu su promovisana četiri filma pod zajedničkim nazivnikom garažni film: “Okean” Tamare Drakulić, “Unutra” Jelene Marković, “Petlja” Milutina Petrovića i “Žigosana”, potpisnika ovog teksta.
GARAŽNI FILM JE, inače, neformalna odrednica koja ne bi trebalo nikoga da opterećuje. Ona se, pre svega, odnosi na skromna finansijska sredstva i maksimalnu oslobođenost od finansijskih i korporativnih presija. Nove generacije su već svojevrsni nastavljači onoga na čemu se zasniva garažni film, bez obzira na to da li se tako izjašnjavaju. Primera radi, to su dugometražni igrani filmovi Marine Radmilac “Operacija opera” i Gorana Nikolića “Heroji”, koje ćemo videti do kraja ove godine.
Budući da na ovim stranicama imam dragocenu priliku za predstavljanje novog filma “Aleksandra”, pozvaću se na nekadašnje iskustvo filmskog kritičara u cilju samorefleksivnog preispitivanja.
Kao filmski kritičar sistematski sam podržavao filmove populističke orijentacije (horori, erotski, akcioni i kung-fu filmovi) kojima nisu priznavane estetske reference. Oni koji se sećaju nekadašnjeg bioskopa “Partizan”, znaju na šta mislim, a milenijalcima je uputno napomenuti da su to filmovi takvog žanra i produkcionog gabarita da u današnje vreme nemaju nikakvu šansu da dođu do bioskopa.
Kao scenarista i reditelj u novom veku, ušao sam u domen visoke umetnosti i eksperimenata sa naracijom i trilerom (“Poljupci”, “Jug-jugoistok”, “Narcis i Eho”, “Porodica”) zato što toga naprosto nema u srpskom filmu. Kao što se sada bavim melodramom, jer je ona kod nas malo zastupljena. Nastojim, dakle, da doprinesem srpskom filmu onim što mu nedostaje filmskim esejima o pojedinim žanrovima, stvaranjem metafilma baziranog na različitim vizuelnim izvorima (kućni filmovi, arhivski materijal, usputna beleženja mobilnim telefonom, TV snimci, itd.) i davanjem prostora marginalizovanim ambijentima i ljudima koji tako postaju deo ekskluzivne discipline kao što je to film.
Film “Aleksandra” je melodrama u kojoj se akteri poigravaju s pokušajem glavne junakinje da dođe do identiteta. Karakterišu ga nežnost, prevare, posesivnost, krađe, melanholija i bolni osećaj večite zarobljenosti. U njemu u vremensku kapsulu smeštam i prizore rukavaca grada pre nego što zauvek nestanu.
Melodrama je žanr koji je redak u savremenom srpskom filmu, ali je i te kako prisutan u dosadašnjoj istoriji filma, u literaturi i na televiziji. Zajedno sa autorskom ekipom (montažerkom Natašom Pavlović, kostimografkinjom Snežanom Veljković, snimateljem Daliborom Tonkovićem i kompozitorom Dobricom Višnjićem), u filmu “Aleksandra” pokušao sam da spojim andergraund produkciju karakterističnu za garažne filmove i, s druge strane, melodramske motive, koji su kod najšire publike vrlo ukorenjeni i omiljeni.
Film “Aleksandra” na programu je Festa 26. (22.00) i 27. februara (14.30) u Dvorani Kulturnog centra Beograda i 28. februara (16.30) u Art bioskopu Kolarac.