PROF. DR VLADA STANKOVIĆ
Prof. dr Vlada Stanković je redovni profesor vizantologije i šef Katedre za Istoriju Vizantije na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Osnivač je i upravnik Centra za Kiparske studije na istom fakultetu. Usavršavao se u Beču i Atini, a predavao kao gostujući profesor na Univerzitetu u Janjini, Grčka, Otvorenom Univerzitetu Kipra (Nikozija), a predaje i dalje na master studijama na Evropskom Univerzitetu Kipra (Nikozija). Držao je predavanja po pozivu u Grčkoj, na Kipru, u Bugarskoj, Mađarskoj, Nemačkoj, Španiji, SAD-U.
Član je redakcije najstarijeg vizantološkog časopisa Byzantinische Zeitschrifta od 2009. godine.
Školske 2014/15. godine bio je član Instituta za napredno istraživanje (Institute for Advanced Study) u Prinstonu, Nju Džersi, SAD.
Pokretač je i urednik edicije Vizantija: evropsko carstvo i njeno nasleđe (Byzantium: A European Empire and Its Legacy) za akademsku izdavačku kuću
Leksington (Lexington Books) SAD. Rukovodilac je interdisciplinarnog projekta “Hrišćanska kultura na Balkanu u srednjem veku: Vizantijsko carstvo, Srbi i Bugari od 9. do 15. veka”.
Autor je pet knjiga, među kojima Komnini u Carigradu (1057-1185). Evolucija jedne vladarske porodice (2006) i Kralj Milutin (1282-1321) (2012) i urednik zbornika The Balkans and the Byzantine World before and after the Captures of Constantinople, 1204 and 1453 (2016, 2. izd. 2018).
Bavi se različitim aspektima vizantijske istorije, kulture, ideologije i književnosti od 9. do 15. veka, proučavanjem kompleksnih političkih sistema u srednjem veku i nakon njega, Kiprom, kao i Balkanom i njegovom istorijom i kulturom, u srednjovekovno i savremeno doba.
3. OKTOBAR 2021. /
/
Zajedništvo braće bilo je potvrđeno već na samom početku perioda u kome je prvo mesto u vladarskoj hijerarhiji u Srbiji preuzeo kralj Milutin. Prve dve godine u kojima je kralj Milutin bio prvi kralj, period od 1282. do 1284. godine, braća su provela u zajedničkom ratovanju, najpre na jugu, gde su u zimu 1282. na 1283. godinu stigli sve do današnje Kavale, a zatim na severu, uz južnu obalu Dunava, gde su u savezništvu sa ugarskim kraljem, njihovim srodnikom preko supruga, ratovali sa pobunjenim velikašima Drmanom i Kudelinom. Ovi vojni pohodi predstavljali su ujedno i poslednje zajedničke poduhvate kraljeva Dragutina i Milutina. Već 1284. godine kralj Milutin će svojim trećim brakom sa bugarskom princezom Anom Terter istupiti iz čvrste srodničke mreže koju je predvodio ugarski kralj i započeti put postepenog odvajanja od katoličkih zaštitnika kralja Dragutina, koji će ga deceniju i po kasnije dovesti do braka sa carevićkom Simonidom i potpunog uključenja u pravoslavno zajedništvo sa Vizantijskim carstvom.
ŽENIDBA SA SIMONIDOM
Brakom sa Anom Terter, i savezništvom sa njenim ocem, bugarskim carem Georgijem Terterom (1280–1292), u tim trenucima najsnažnijim vladarem na Balkanu i saveznikom tatarskog kana Nogaja, kralj Milutin je napravio značajan korak ka vođenju samostalne politike, ali je blagoslov za sklapanje ovog braka koji je kraljica Jelena, majka Dragutina i Milutina, dala svom mlađem sinu, uticao na starijeg brata da i on prihvati ovaj novi savez svog mlađeg brata. Narednih petnaest godina, sve do Milutinove ženidbe Simonidom, braća će provesti u prijateljskim odnosima, biti zajedno predstavljeni kao kraljevi u Dragutinoj zadužbini Svetog Ahilija u Arilju, ali o njihovim zajedničkom delovanju više neće biti nikakvog spomena.
Za razliku od braka sa bugarskom princezom Anom Terter 1284. godine, kraljica-majka Jelena nije dala svoju saglasnost za poslednji brak njenog mlađeg sina sa carevićkom Simonidom. Blagoslov kraljice Jelene bio je jedan od uslova vizantijske strane u pregovorima o braku,
i zapravo jedini zahtev od koga je car Andronik II Paleolog, na kraju, morao da odustane. Milutinova majka bila je, očigledno svesna korenite promene koja će se ovim bračnim sporazumom dogoditi ne samo u odnosima Carstva i Srbije, već pre svega među njenim sinovima, jer će njime Milutin, i njegovi potomci steći potpuno prvenstvo u odnosu na granu starijeg brata Dragutina.
Korenitih promena, koje brak sa carevićkom Simonidom donosi, bio je svestan i sam kralj Milutin i upravo je zbog toga uporno pregovarao i insistirao na srodstvu sa carem. Zauzvrat, kralj Milutin je formalno od svog tasta, cara Andronika II, bio značajno uzdignut jer je – jedini put u čitavoj vizantijskoj istoriji – ovaj savez okarakterisan kao jedinstvo srpskog kralja i pravoslavnog rimskog cara u Carigradu, dobivši uz to od cara značajne teritorije kao miraz male carevićke, sa gradom Skopljem kao svojom novom prestonicom – prostor koji će u naredne dve decenije obeležiti svojim brojnim građevinama i koje će zadugo ostati centar srpske srednjovekovne države.
Novog doba, koje je nastupilo u istoriji srpske srednjovekovne države nakon saveza kralja Milutina sa carem Andronikom II Paleologom bili su svesni svi savremenici, a on je ostavio i značajnih posledica za čitavu kasniju srpsku istoriju. Više od decenije nakon uspostavljanja novih odnosa na pravoslavnom Balkanu, kralj Milutin će provesti u sukobima sa starijim bratom Dragutinom, izborivši se konačno za potpuno prvenstvo tek 1313. godine, upravo u vreme kada je, uz druge važne zadužbine – o kojima će biti reči u narednom nastavku – podizao svoju grobnu crkvu, carsku lavru Svetog Stefana u Banjskoj. Više od dve decenije, sve do svoje smrti 29. oktobra 1321. godine, kralj Milutin je bio posvećen borbi za nadmoć sa starijim bratom, pitanjem naslednika prestola, ali pre svega ktitorskoj delatnosti – neprevaziđenoj u srpskoj istoriji – od Svete Zemlje i Jerusalima, preko Carigrada, Svete Gore i Soluna do oblasti koje su u njegovo vreme postale novi centar osnažene srpske države.
n