Disidenti i Tajne SLUŽBE
Unizu radova dr Srđana Cvetkovića, višeg naučnog saradnika Instituta za savremenu istoriju iz Beograda, za razmatranu temu od posebne je vrednosti njegov naučni rad Delovanje „unutrašnjeg neprijatelja“u Srbiji 1968–1975, objavljen sredinom 2019. u časopisu Istorija 20. veka. U tom radu je izneo rezultate istraživanja arhivske građe Službe državne bezbednosti Srbije, pogotovo iz 1972, iz kojih se vidi kako je naslednica UDB-E nadgledala šaroliku opoziciju i disidente u naznačenom vremenskom periodu.
Pojačanom nadzoru bili su izloženi nacionalisti, ibeovci, liberali i anarholiberali, trockisti, klerofašisti i drugi. Na takav tok događaja nesumnjivo su uticala i krizna žarišta na Bliskom istoku, pogotovo vojna intervencija SSSR-A u Čehoslovačkoj 1968, ali to pitanje ostavljam po strani.
Cvetković navodi da su analitičari SDB-A „unutrašnje neprijatelje SFRJ“podelili na dve osnovne grupacije. U jednoj su pripadnici stare građanske opozicije (bivši četnici, ustaše, ljotićevci i antikomunističke snage, ostaci građanstva, klerikalni elementi, građanski liberali), a u drugoj grupi nova socijalistička opozicija (đilasovci, birokratsko-etatističke snage pod kojima se podrazumevaju rankovićevci, ibeovci i neoibeovci, liberalni komunisti, nacionalkomunisti, tehnokrati, anarholiberali).
Snažnija opozicija režimu dolazila je iz druge grupe, od „samih komunista“, dakle iz disidentskih krugova. Iz dokumenata se vidi da je SDB najpomnije analizirala anarholiberale, mahom „lica koja deluju s pozicija tzv. nove levice i trockističke grupe i pojedince.“Oni se „zaklanjaju iza marksističke ideologije“, pozivaju se na socijalne, kulturne i humane motive, a izražavaju konfuzna i „sasvim neoblikovana politička htenja“. U njihovom „pokretu“prepoznaju se idejni i politički obrasci kojima se uklapaju u „buržoaski ili birokratsko-etatistički koncept“.
Prema proceni SDB Srbije, „nova levica“nastoji da promeni ustavni poredak i suprotstavlja se stavovima i odlukama SKJ, okupljena je oko časopisa Praksis, zalaže se za to da vlast preuzme inteligencija, „u prvom redu humanistička“, a „pod velikim je uticajem i u tesnoj vezi sa raznim političkim strujama nove levice u zapadnoevropskim zemljama“. Oni „koriste pojedine listove i časopise: Student, Vidike, Praksis i druge, razne tribine i ustanove, naučne skupove na Kolarčevom narodnom univerzitetu, u Domu omladine Beograda, Radničkom univerzitetu Đuro Salaj, u Studentskom kulturnom centru.
Ideje nove levice prisutne su na filmu i u pozorištu, „a primećena su dela kojima se i neposredno popularišu junske studentske demonstracije“. Ove ideje se popularišu u nizu naučnih ustanova, u raznim udruženjima, pozorišnim kućama, na fakultetima. Korčulanska filozofska škola je „kao teoretski nastavak junskih demonstracija“znatno uticala na formiranje „ideologije pokreta“, uz „mnoge profesore i studente iz Francuske, Nemačke i Engleske“. SDB ne propušta da pomene profesora Svetozara Stojanovića i njegovu tvrdnju da je „kriza posledica i toga što je prestao postupak destaljinizacije“i da je partija 1948. koristila staljinističke metode protiv ibeovaca, itd.
Pominje se kongres Trockističke internacionale 1970, kojem su prisustvovali i „delegati“iz Jugoslavije, kao i jedna od proklamacija kongresa, u kojoj se pominju „drugovi Vlada Mijanović, Božidar Borjan i druge vođe revolucionarnih studenata Jugoslavije“koji su bačeni u zatvore zato što su „branili socijalistička prava jugoslovenskih radnika“. SDB ukazuje na „ekstremnu grupu profesora“Beogradskog univerziteta (praksisovci, Mihailo Đurić, Kosta Čavoški i drugi) koja je povezana s književnim krugovima oko Dobrice Ćosića.
Cvetković navodi: „Svi su oni, prema izveštajima službe, bili u vezi najčešće preko Mihaila Markovića, Ljubomira Tadića, Dobrice Ćosića ili Mihaila Đurića.“U dokumentu se navode imena ekstremnih studenata: Dušan Bošković, Milorad Vučelić, Milan Nikolić, Jovica Aćin, Vlada Mijanović, Laslo Sekelj, Dragan Minderović, Božidar Borjan, Sonja Liht, Lazar Stojanović, Ljubiša Ristić (sin generala Miroslava Ristića), Aleksandar Ilić, Danilo Udovički (sin Lazara Udovičkog, sekretara Saveta za spoljnu politiku Predsedništva SFRJ) i drugi.
U elaboratu SDB-A se, piše Cvetković, kao „najisturenije vođe neprijateljske delatnosti na Beogradskom univerzitetu nabrajaju: Mihailo Marković, Ljubomir Tadić, Dragoljub Mićunović, Svetozar Stojanović, Zagorka Pešić Golubović, Mihailo Đurić, Aleksandar Stojanović, zatim Ilija Moljković, te asistenti Trivo Inđić, Kosta Čavoški, Đorđije Vuković i druge ‘vođe’ ekstremizma ispoljenog u studentskim demonstracijama“. Grupa je preko Mihaila Markovića navodno povezana sa jednim brojem književnika (Dobrica Ćosić, Sveta Lukić, Predrag Palavestra), a preko Mihaila Đurića sa Borislavom Mihajlovićem Mihizom, Živoradom Stojkovićem, Zoranom Gluščevićem i drugima. S Mihailom Đurićem je u vrlo bliskim odnosima bio profesor Dejan Medaković, u čijem su se stanu sastajali Mihiz, Đurić, Tadić i drugi istomišljenici iz intelektualnih krugova.
Neprijateljski nastrojeni pojedinci u pozorištu su Stevo Žigon, Branko Pleša, Ljubomir Ljuba Tadić, Mira Trailović, upravnica Ateljea 212; na filmu su to Dejan Đurović, Dušan Makavejev, Živojin Pavlović, Kokan Rakonjac, Želimir Žilnik i drugi; u institutima Ljubomir Stojić u Institutu društvenih nauka, Trivo Inđić u Institutu za sociologiju, a „neprijatelji na televiziji“su, prema navodima iz policijske arhivske građe, „Vasko Ivanović, Živan Lazić, Raša Popov, Jug Grizelj“i drugi.
Svi se oni, procenila je tajna
Neprijateljski nastrojeni pojedinci u pozorištu, prema analizi DB-A, bili su Stevo Žigon, Branko Pleša, Ljubomir Ljuba Tadić, Mira Trailović, upravnica Ateljea 212
služba, orijentišu na nenasilne i legalne metode borbe putem štampe, napisa, rasprava i slično, stvaraju „uporišta“u kulturnim, naučnim i društvenim ustanovama...
Sve u svemu, SDB Srbije ustanovio je da se na Beogradskom univerzitetu 87 lica bavi „ekstremnom delatnošću“. Poseban trn u oku im je Vlada Mijanović, koji je imao kontakte sa „obaveštajno sumnjivim novinarima“, a uz Mijanovića i Danilo Udovički, koji govori pet jezika, te je poznat „po mnogim kontaktima i vezama sa strancima“. Beogradska „anarholiberalna grupa“povezana je u Novom Sadu s Pavlom Ivićem, profesorom Filozofskog fakulteta, Miroslavom Egerićem, urednikom lista Polja, Đorđijem Vukovićem, asistentom Filozofskog fakulteta, Želimirom Žilnikom i drugima. Oni utiču na uređivačku politiku novosadskih listova Indeks i Polja, na Maticu srpsku, a u Sarajevu je „ostvaren kontakt sa profesorima Filozofskog fakulteta Milanom Damjanovićem i redakcijom časopisa Odjek.
Ove kontakte i veze najčešće su održavali Ljubomir Tadić, Mihailo Marković, Mihailo Đurić i Dejan Medaković.
U analizi delovanja nacionalista analitičari SDB-A Srbije okvalifikovali su ih kao lica koja aktivno deluju sa „hegemonističkih i centralističkih“ili „separatističkih i iredentističkih“pozicija, sa osloncem na „šovinističke i separatističke“parole o „propasti i ugroženosti vlastite nacije“. Pri tome se pozivaju na dokaze u vidu raznih statističkih podataka. Oni napadaju samoupravljanje i jedinstvo Jugoslavije, protive se ustavnim reformama, podizanju Meštrovićevog mauzoleja Njegošu na Lovćenu... Cvetković navodi sledeći citat iz jednog dokumenta SDB-A: „Sredinom marta 1971. godine ekstremisti Mihiz, Bećković, Miodrag Bulatović su se dogovorili da na Kolarčevom narodnom univerzitetu organizuju književno veče na kojem bi se pisci crnogorske nacionalnosti izjasnili da su Srbi i Crnogorci jedna nacija (ovo više puta potencirao i Đilas).“n
SDB ne propušta da pomene profesora Svetozara Stojanovića i njegovu tvrdnju da je „kriza posledica i toga što je prestao postupak destaljinizacije“