Likovna hroničarka avanturističkog duha
Slikarka Beta Vukanović rođena je u Bambergu, školovala se u Minhenu, a vrhunac svoje plodonosne umetničke i pedagoške karijere ostvarila je u Beogradu, gde je živela i stvarala 74 godine.
Usklopu izložbe “Beta Vukanović - klasik moderne” (traje do 29. januara), koju je u Konaku kneginje Ljubice priredio Muzej grada Beograda povodom obeležavanja velikog jubileja - 150 godina od rođenja i 50 godina od smrti slikarke, kustos i autor izložbe Isidora Savić održala je predavanje „Bamberg, Minhen i Beograd: gradovi Bete Vukanović (o putovanjima, slikama i identitetu)“.
Čin putovanja tokom 19. veka nosio je tradiciju koja se vezuje za prosvetiteljstvo, za ideju o učenju kroz putovanja. Boraveći u brojnim gradovima, Beta Vukanović je poput likovne hroničarke beležila impresije o ljudima i gradovima na uljanim slikama, akvarelima i pastelima, bila „večiti putnik i neumorni umetnik“, ali se Bamberg, Minhen i Beograd identitetski najviše povezuju sa njenim
živo
tom i delom.
U jednom intervjuu iz 1958, rekla je: “Trudila sam se da od sveta uzmem što više njegovih lepota, a svojim delima nastojala sam da mu to vratim. Zato, dok budem radila - putovaću”. Ova izjava na najbolji način sublimira njene slikarske potrage koje su bile vezane i za koncept putovanja.
SLIKANJE, KLAVIR, BALET
Beta Vukanović je rođena kao Babet Bahmajer 1872. u bavarskom gradu Bambergu, koji se nalazi na reci Regnic. To je živopisan grad čije je staro jezgro pod zaštitom Uneska. Spoj je srednjovekovnog romanogotskog nasleđa i baroka, što se najviše vidi na arhitekturi. Zovu ga “mala Venecija” zbog građevina duž Regnica koje su nastale na temeljima ribarskog naselja iz 19. veka.
- Beta potiče iz imućnije građanske porodice, ubrzo po rođenju ostala je bez oca, tako da je živela sa majkom i ujakom koji su vrlo rano primetili njen slikarski talenat i podržali je u tome. Pored slikanja, svirala je i klavir i bila balerina. Na svojim slikama ovekovečila je i svoj rodni grad u kome je boravila nešto manje od jedne decenije – kaže kustos Isidora Savić.
Kao i drugi mladi umetnici toga doba, i Beta je došla u Minhen, koji je krajem 19. i početkom 20. veka bio jedan od vodećih umetničkih centara u Evropi.
- Za razliku od konzervativnijeg Beča, u Minhenu su delovale progresivnije umetničke struje i grupe. Veliki broj srpskih i jugoslovenskih mladih slikara dolazi u Minhen na umetnička hodočašća, radi usavršavanja u okviru Likovne akademije, koja je inače važila za liberalnu instituciju, jer je, pored duge tradicije, negovala umetnikovu slobodu stvaranja. U gradu je bilo brojnih umetničkih ateljea, jedan od njih i Antona Žbea, čuvenog slovenačkog slikara, koji je osnovan 1891. godine – priča autorka izložbe.
Beta Vukanović je u Minhenu provela 18 godina. Prvo je pohađala umetničko-zanatsku školu gde se najviše bavila dekorativnim umetničkim izražavanjem namenjenom industriji. Ali to nije zadovoljavalo njene slikarske želje, pa je pohađala i ženski ogranak pri Akademiji.
- Treba imati u vidu da sve do pred kraj 19. veka žene nisu imale pristup standardnim akademijama. Školovale su se ili u okviru privatnih umetničkih ateljea ili ogranaka pri akademijama – kaže Savićeva.
SUDBINSKI SUSRET SA HERCEGOVCEM
U ateljeu Žbea, Beta je upoznala budućeg supruga, slikara Ristu Vukanovića, Hercegovca, koji je gimnaziju završio u Beogradu a školovanje nastavio u Petrogradu. Neko vreme je tu boravio, ali nije mogao da se navikne na rusku klimu pa se 1890. zaputio u Minhen.
O dolasku u grad u kojem će ostati do kraja života i fatalnoj ljubavi, Beta je jednom prilikom ispričala: “U Minhenu sam upoznala mnogo mladih Srba koji su se tamo školovali. Od njih sam saznala da je Beograd mali, da se nalazi na periferiji Evrope i da od turskog grada postaje evropska varoš. Da ću u njemu provesti svoj vek, nisam ni u snu slutila. No jednog dana zaljubih se u jednog dugačkog Hercegovca, udadoh se za njega i umesto na svadbeno putovanje, krenusmo preko Pešte, Subotice i Novog Sada za Srbiju.”
Beta je u Beograd stigla 1898, kada je ovo mesto na Balkanu prolazilo kroz tranziciju od orijentalne varoši ka evropskom gradu, što se i vidi na njenim slikama.
A sećajući se prvih utisaka po dolasku u Srbiju, rekla je: “Mali patrijarhalni Beograd sa svojom kaldrmom, bez električnog osvetljenja, sa konjskim tramvajem, uskim i krivudavim sokacima obraslim travom, imao je u sebi nešto simpatično, originalno i privlačno. Sve to je pozitivno delovalo na mene koja sam došla iz velike, internacionalne, moderne i kosmopolitske varoši Minhena”.
„Jednog dana zaljubih se u jednog dugačkog Hercegovca, i umesto na svadbeno putovanje, krenusmo u Srbiju“
ORIJENTALIZAM JE BIO POPULARAN U EVROPSKOM SLIKARSTVU U 19. VEKU, TAKO DA JE VUKANOVIĆEVA U PRVIM GODINAMA BORAVKA U BEOGRADU SLIKALA U TOM MANIRU
Pored slikarstva, dala je veliki doprinos na društvenom i humanitarnom planu, kao i na planu likovne pedagogije. Vukanovići su 1900. otkupili srpsku crtačku školu, koja se od 1902. nalazila na adresi Kapetan Mišina 13.
- To je bila prva građevina koja je bila namenski podignuta za jednu umetničku školu, sačinjena od nekoliko ateljea, uključujući terasu i prostor namenjen za slikanje u prirodi, tj. plen er. Beta je uvela slikanje u prirodi koje nije bilo zastupljeno u likovnom obrazovanju u Srbiji. Svoje učenice je vodila na Kalemegdan, Topčider...
Za prilike tadašnjeg Beograda, Beta je živela moderno, nekonvencionalno. U štampi se pisalo da je jedna žena obukla pantalone i na građevini izvodila dekoraciju u freskotehnici, što je na neki način skandalizovalo beogradsku javnost - otkriva nam Savićeva detalje iz slikarkinog života.
U ATELJEU LUBARDA, BARILI…
Kada je reč o njenom doprinosu likovnoj pedagogiji u Srbiji, škola je bila podeljena na muško i žensko odeljenje i večernji zanatlijski kurs.
- Rista je vodio muško a Beta žensko odeljenje. U izveštaju škole iz 1902/03. stoji da je veći broj polaznica škole nego polaznika, što je Betin doprinos jer je negovala lep prijateljski odnos sa svojim učenicama. Aktivno se bavila pedagoškim radom do 1935. kada se zvanično penzionisala, ali je narednih
GRADOVI BAMBERG, MINHEN I BEOGRAD IDENTITETSKI SE NAJVIŠE POVEZUJU SA BETINIM ŽIVOTOM I DELOM
Beta je beležila impresije o ljudima i gradovima i bila „večiti putnik i neumorni umetnik“