DRIES VISSER: Van arm boskind tot top-wildboer
Die wildbedryf in Suid-Afrika sal sy sokkies moet optrek wat die jagmark betref, sê mnr. Dries Visser van Dries Visser Pure-bred Game naby Thabazimbi. Hy sal weet . . . Dries Visser Safari’s is wêreldbekend as ’n jagbestemming waar jagters ’n verskeidenhe
Die wildbedryf staan nou voor ’n kruispad en sal mooi moet besin oor hoe om die volhoubaarheid van wildboerdery op lang termyn te verseker. Só meen mnr. Dries Visser, ’n voorste wildboer. “Ons moet alles in die stryd werp om ekstensiewe jaggebiede daar te stel en die jagkliënte, wat ons buurlande van ons af weggelok het, terug te kry,” sê hy.
Namibië se jagbedryf het byvoorbeeld die laaste klompie jare van 4 000 besoekers tot 18 000 per jaar gegroei, terwyl Suid-Afrika s’n van 9 000 tot 4 000 besoekers gekrimp het.
“Sonder jagters het ons nie ’n bedryf nie en ons moet na ons jagondernemers begin omsien. Dis hulle wat die buitelandse jagters van alle uithoeke van die wêreld na Suid-Afrika toe bring,” sê Dries.
’N PIONIER VAN WILD EN JAG
Hy self moes al sy lyf jagondernemer hou. As ’n kind wat brandarm in die Noordwes se Molopo-omgewing grootgeword het, het hy die bos geken en van jongs af geleer spoorsny en jag. Toe hy jare later as suksesvolle sakeman van die Vaaldriehoek af trek om heeltyds op sy naweekplaas, Citadel, te kom woon, het hy sy beesboerdery uitgefaseer en ál meer wild begin aankoop.
“My hart was nog altyd by die wild en dit was van die begin af my begeerte dat my seun darem ook eendag ’n bok kan jag. Ek wou vir hom ’n kinderlewe in die veld gee, soos wat ek gehad het.”
Sy seun, Dries jr., was ses toe Dries besluit het om plaas toe te trek.
In die laat tagtigs het hy al sy kommersiële geboue in die stad verkoop en het hy al meer verdien uit die biltongjagters wat wintermaande in sy jagkamp kom bly en iets vir die pot geskiet het. In 1989 het hy die eerste keer met jagondernemers te make gekry wat hom kom vra het of hulle oorsese jagkliënte kan bring om op sy grond te jag.
“Ons het aanvanklik jagters uit Frankryk, België, Nederland en Duitsland hier ontvang. Ek het toe my professionele jaglisensie gaan kry en as jagondernemer geregistreer.”
Vir Dries was dit net ’n formaliteit, want hy jag al amper so lank as wat hy kan loop.
In 1991 is hy na Safari Club International se skou in Reno in Nevada, Amerika, om te gaan kyk hoe die Amerikaanse jagmark lyk en hoe dinge daar gedoen word. “Ek het sommer gou besef ek gaan nie hond haaraf maak as ek daar ronddwaal en kliënte soek nie. As ’n mens by ’n jagskou kliënte wil werf, moet jy ’n stalletjie hê.”
Die Dallas-jagskou sou oor twee weke begin. Dries het toe besluit om langer te bly as wat hy beplan het en daar ’n stalletjie te bespreek. “Ek het vir my ’n opvoutafel en ’n paar stoele gekoop, en van die foto’s
wat ek saamgeneem het, teen die stalletjie se mure uitgestal.”
Hy het daardie jaar net een bespreking van ’n jagter gekry, maar dit was die begin van groot dinge. Die volgende jaar was sy eerste jagter terug in Suid-Afrika en sy vriende het ook bespreek. Die res is, soos hulle sê, geskiedenis. Op die internasionale webgemeenskap
Tradgang.com beveel die een boogjagter ná die ander Dries Visser Safari’s aan.
“Ek beveel Dries Visser Safari’s aan. Daar gejag vir tien dae en dit was alles waarop ek gehoop het. Baie wild, puik diens en vriendelike personeel. Sal weer daar bespreek,” sê Wenselkid van Milwaukee.
“Ek het by Dries Visser Safari’s gejag en dit was wonderlik,” sê Joseph van Helena, Montana. Biggie Hoffman van Gray, Georgia, sê hulle het ’n baie lekker tiendagjag by Dries Visser gehad. “Bekostigbaar, baie wild, goeie kos en goeie professionele jagters.”
’N NISBESTEMMING VIR JAGTERS
Dit was nie altyd ’n boogjagbestemming nie. In 1995 het ’n kliënt van Michigan egter gevra of hy sy boog kan saambring as hy daar kom jag. Dries jr. het hom in die jagveld bygestaan en ’n boomskuiling vir hom help opstel. Joe, die jagter van Michigan, het vier boksoorte suksesvol met die boog gejag. Die gogga het Dries jr. gebyt en hy het sy pa oortuig dat hulle hul op boogjag moet toelê.
Vir boogjag moet ’n mens se wild nie verskrik wees nie en daar kon dus nie terselfdertyd met gewere én boë gejag word nie. Dries sr. se voorwaarde was dus dat Dries jr. van 30 tot 40 boogjagte vir ’n jaar vooruit bespreek moes kry voor hulle kon oorskakel na boogjag.
Dries jr. het sy kwota gevul en daar is in alle erns begin om skuilings op strategiese plekke op die plaas op te rig. Daar was destyds net een ander bekende jagondernemer wat boogjag aangebied het; vir Dries Visser Safari’s was daar dus nie juis mededinging nie. Die ander groot voordeel was dat hulle meer boogjagters op ’n slag kon huisves as geweerjagters, aangesien boogjagters nie rondloop nie. “As ’n kliënt een of twee keer by jou gejag het en jy vertrou hom, hoef jy hom nie meer op te pas nie. Jy sit hom in ’n skuiling en die kamera neem af wat hy skiet en dan roep hy ons op die radio.”
Dries Visser Safari’s was gou een van
die bekendste en grootste bestemmings vir boogjagters in Suid-Afrika.
MEER AS JAGTERS
Die rekordpryse wat wild tot en met drie jaar gelede op veilings behaal het, het gesorg dat baie sakelui tot die wildbedryf toegetree het. Ál meer mense het intensief met wild begin teel op klein stukkies grond. Nou is wildpryse onder die hamer nie meer wat dit was nie en jag begin vir baie wildboere weer aantreklik lyk.
Vir Dries was dit andersom. Hy het hom in die wildteel begewe vanweë sy passie vir goeie jagwild. “Ek hou van ’n mooi dier, met ’n goeie horinglengte en ’n sterk liggaamsbou. Ons moet oppas om nie horinglengte na te jaag ten koste van liggaamsbou nie.”
As wildteler is hy bekend vir sy kudde Zambiese swartwitpense. Hy was een van net twee wildboere wat dit in die laat negentigs reggekry het om hierdie besonderse diere met hul swart gesigmaskers uit Zambië se Kafue-area in te voer. Hy het die bloedlyne suiwer gehou en vandag is sy swartwitpense hoog op ernstige telers se inkopielyste.
Sy teelmateriaal se reputasie loop hom vooruit. ’n Voorbeeld van ’n bul met ’n goeie teelrekord uit Dries se teelkamp is Sam. “Piet Warren het hierdie bul in 2003 by my gekoop en vandag loop sy nageslag die hele Laeveld vol. Thometelo, met horings van 51,5”, is ’n seun van ’n Sam-dogter en die bul Mopanie
– wat R27 miljoen werd is en die huidige rekordprys hou – se moeder is ’n dogter van ’n Dries Visser-koei,” sê Dries.
Hy sê ’n mens kan eers ná agt jaar sê wat die gehalte van ’n dier gaan wees. “Horinggroei is nie alles nie. Wat help dit jy koop ’n bul met ’n pragtige stel horings, maar hy kan nie teel nie? Swartwitpense word eers gewoonlik op vier jaar in teeltroppe gesit, en dan kan jy eers ná nog vier jaar beoordeel of hul nageslag hul gene geërf het.”
“’n Verdere sprekende voorbeeld is die nageslag van ons bul Big Boy wie se nageslag nou bewys watter ongelooflike erfdwang hy gehad het.”
Met dít as vertrekpunt, verduidelik Dries, kan ’n mens jou bok en sy nageslag op grond van sy reputasie verkoop, pleks van sy horinglengte. Daarom besluit hy eers ná 40 maande watter van sy nuwe aankomelinge in die teelprogram bly en watter jagveld toe gaan. “Ek wil nie ’n bul wat my net geld kos en nie tot my genepoel gaan bydra in die teelkamp hê nie. Hy gaan reguit jagveld toe.” Aan die ander kant sou ’n bul soos Sam, met horings van net oor die 45”, nie die geleentheid gekry het om sy erfdwang te bewys nie.
’N PLAN MET BUFFELS
Dries is ewe bekend vir sy byna vrylopende buffelkudde. “Ek het my buffels nog nooit intensief bestuur nie, maar ek sit wel bulle selektief by my teeltroppe. My kampe is só ingerig dat ek die buffels kan bestuur en statistiek sonder baie moeite kan insamel.”
Wanneer die buffels in die wintermaande gevoer word, raak hulle heel mak en dit is dan maklik om hulle in sy passiewe vangkrale te hanteer, sê hy. Elke buffeltrop het sy eie passiewe vangkraal van 2 ha en in elke kraal kan Dries omtrent 200 buffels op ’n slag hanteer as dit nodig word.
Langs die een kraal het hy sorteergeriewe wat bestaan uit 12 hou- en/of sorteerbomas van 12 m x12 m, ’n groot sirkel met ’n radius van 50 m, agt onderdakbomas en laaigeriewe. Die 2 ha-opvangskamp het ’n stewige heining, met ’n dik paal elke 6 m en 5075 mm-bloekompaaltjies elke halwe meter.
As die buffels almal in die vangkraal is net ná die eerste reën, maak Dries die opvangskamp se hekke toe. “Ons het eers probeer om hulle in die groot sirkel en sorteerbomas te vang, maar sodra jy die hekke toetrek, raak hulle só angsbevange dat hulle hulself beseer soos hulle tegelyk deur die hekke probeer hardloop.”
Hulle is egter heel rustig in die opvangskamp. Dries skiet twee diere op ’n slag met ’n doofpyl om hul horings te meet en vir nuwe kalwers oorplaatjies aan te sit, en sit hulle dan in die bomagedeeltes. Die plaatjies het nommers aan en omdat hy of sy werkers hul wild elke dag sien, weet hy min of meer wanneer elke kalf aangekom het.
“Ons kan dus met akkuraatheid binne drie
of vier dae sê wat ’n kalf se geboortedatum is. ’n Mens sien sommer gou watter kalf loop saam met watter koei. Tot drie geslagte loop saam met hul ma’s en dan skryf ons die kalf se oorplaatjienommer by die koei s’n op.”
Om met buffels te werk is dus glad nie ’n stresvolle gebeurtenis met helikopters wat byvoorbeeld die diere rondjaag nie.
“Ons hanteer al ons groot wildsoorte, soos swartwitpense en blouwildebeeste, op dieselfde manier.
“Vir elke teeltrop is daar twee kampe. Om wild oor te skuif van die een kamp na die ander, maak ons eenvoudig die opvangskamp toe aan die een kant nadat al die diere in is en maak dan die nuwe kamp se hek oop.”
SY EIE VEILING
Met sy reputasie vir goeie teelmateriaal en rekordpryse wat sy diere (soos die koedoebul Hercules, wat R9,4 miljoen werd is) in die verlede op gesamentlike veilings behaal het, het Dries besluit om vanjaar vir die eerste keer ’n wildveiling onder sy eie handelsnaam, Dries Visser Pure-bred Game, aan te bied. Hy het wel medeverkopers genooi om ook hul wild op sy veiling aan te bied, maar die meerderheid lotte sal uit Dries se teelkampe uit kom.
Onder die buffels wat aangebied word, sal daar minstens vier vroulike diere wees met horings van 36” tot 37 1/2”.
Hy is huiwerig om bloedlyne aan die buffels te koppel. “Ek dink ’n buffel is ’n buffel en ons maak ander wildboere seer deur te maak of die een bloedlyn beter as die ander is. Ons moet eerder daarop konsentreer om gesonde, sterk diere te teel met goeie horinggehalte.”
Daarom weeg Dries al sy swartwitpense en dui hy hul liggaamsgewig op sy veilingskatalogus aan. Daar sal dus stewige swartwitpense met goeie horinggehalte aangebied word, waaronder teelmateriaal van die legendariese Big Boy, wat ook beskikbaar sal wees. “Daar is ook geen reserweprys op die diere wat ek aanbied nie.”
Onder die aanbiedinge van die medeverkopers sal daar besonderse diere, soos skildergemsbokke, ook wees. “Ek glo daar gaan regtig iets vir almal se smaak by die veiling wees. Elke wildboer of belegger gaan waarde tot sy teelprojekte kan voeg uit die wild wat ons aanbied.”
SY EIE VOER
Dries het oor die jare met verskeie bestanddele geëksperimenteer om ’n voermengsel te maak wat hy glo horinggroei bevorder. “Ek het nog altyd gestreef om my diere se volle potensiaal op alle gebiede te realiseer, onder meer horinggroei. Dit is tog daai ekstra duim aan ’n stel horings wat die een bok meer werd maak as die ander, op die jagveld én in die veilinghok.”
’n Groot internasionale maatskappy wat vooraf gemengde voermengsels maak, het ná deeglike toetse besluit om nou Dries se voermengsel met die samewerking van ’n groot plaaslike voermaatskappy in voerpilvorm aan te bied onder die handelsnaam Dries Visser Pure-bred Game. ’n Foto van sy top-swartwitpensbul, Busanga, sal op die voersakke pryk.
Hy waarsku egter dat hierdie voermengsel nie wonderwerke kan verrig nie. ’n Power bok gaan nie skielik rekordhorings kry omdat hy dit gevoer word nie. “Dit gaan bloot ondersteunend werk by diere wat reeds die teelmateriaal vir groot horings dra.”
NAVRAE: Mnr. Dries Visser, e-pos:
driessnr@driesvisser.com