DIEANDERSÊ
DIE samesmelting van Bayer en Monsanto, wat teen druktyd feitlik ’n uitgemaakte saak was, is maar die laaste van drie enorme samesmeltings van saad-en-plaagdodermaatskappye. Danksy regeringsgoedkeurings, wêreldhandelsreëls en intellektuele eiendomsreg mag Bayer-Monsanto, Dow-DuPont en ChemChina-Syngenta nou die meeste van die wêreld se saadvoorraad beheer. Omdat die meeste boere in welgestelde lande reeds hul saad by multinasionale maatskappye koop, was daar kwalik teenkanting.
Teenstand kom egter van mense soos mnr. Debal Deb, ’n Indiese plantnavorser wat vergete gewasse kweek. Terwyl Bayer en Monsanto ’n paar hoogs winsgewende stapelgewasse ontwikkel, kweek Deb soveel gewasse as wat hy kan, en gee die saad weg. Hy kweek vanjaar ’n verstommende 1 340 tradisionele kultivars Indiese rys op geskenkte grond in Wes-Bengale. Meer as 7 000 boere sal van die saad ontvang, op voorwaarde dat hulle dit ook kweek en daarvan weggee.
Terwyl multinasionale maatskappye redeneer dat slegs konsolidasie kan bydra tot die ontwikkeling van beter gewasse en ander nodige ontwikkelinge om wêreldwye hongersnood te voorkom, met tegnieke soos genetiese modifikasie, geenredigering en biofortifikasie, meen omgewingskenners en boeregroepe in ontwikkelende lande dat sulke neigings mededinging sal strem en die regs- en biologiese houvas van saadmaatskappye op boerdery wêreldwyd sal vergroot. Die kleinboer, wat tradisioneel die wêreld gevoed en aan gemeenskappe hul ryk koskultuur gegee het, sal net meer onder skoot kom.