EUROPA SE GROEN PLAN: SÓ MOET UITVOERPRODUSENTE AANPAS
DAAR is geleenthede vir Suid-Afrikaanse vrugteprodusente en -uitvoerders in die Europese Unie se Farm to Fork-strategie, ’n uitvloeisel uit die Green Deal-beleidsinisiatief, maar breedweg moet boere hulle gereed maak dat dié mark moeiliker kan raak.
“Ons produseer goeie, plantgebaseerde kos wat voldoen aan baie van die vereistes van die Europese Unie. Ons is ook relatief naby Europa geleë, wat ’n mededingende voordeel kan bied,” het mnr. Paul Hardman, bestuurder van bedryfsake by die Suider-Afrikaanse Sitruskwekersvereniging, op Hortgro se tegniese simposium op Somerset-Wes gesê.
Vrugteboere en uitvoerders moet hulle egter waarskynlik gereed maak om sekere chemiese middels te laat vaar. Daar sal moontlik ook ’n koolstofbelasting op die produkte gehef word omdat dit van ver af kom.
Die Green Deal is ’n beleidsraamwerk wat oor alle ekonomiese bedrywighede in Europa strek om die vasteland ’n klimaatsneutrale samelewing te maak teen 2050. Die Farm to Fork-strategie, wat daaruit spruit, is ’n oorkoepelende plan om die voedselstelsels wat in Europa toegepas word, te verander. Dit verwys na die manier hoe kos geproduseer, versprei en verbruik word.
PROTEKSIONISTIES
Hardman het gesê om die Green Deal en Farm to Forkstrategie te verstaan, moet ’n mens besef dat Europa die afgelope jare ’n proteksionistiese uitkyk ingeneem het.
“Die sitrusbedryf was onlangs in die spervuur met fitosanitêre kwessies. Eenheid in Europa geniet nou hoër prioriteit as wetenskap en tegniese data.”
Die plan om Europa se natuurlike kapitaal – biodiversiteit – te bewaar, hou verband met marktoegang, want hulle weet waar die risiko vir plae en siektes lê.
Marktoegang is nou ’n meganisme om biodiversiteit te beskerm, maar dit kan ook beteken marktoegang gaan afneem.
Altesaam €387 miljard is bewillig om oor die volgende sewe jaar aan boere uitbetaal te word as subsidies en finansiering.
“Dit kom neer op R6 159 miljard per jaar, oftewel 2,5 keer Suid-Afrika se nominale bruto binnelandse produk. Die Europese landboubeleid is basies ’n massiewe herverspreidingspakt tussen die landbou, die samelewing en verbruikers om geld te kanaliseer van verbruikers af na die sakke van die landbou en mense in landelike gebiede. Dit systap die normale vraag-en-aanbodprysvasstellingsmeganisme.
“Tot 33% van Europese produsente se plaasinkomste hou nie verband met plaasbedrywighede nie.”
ONTWRIGTING
Volgens Hardman beteken dié nuwe maatreëls daar gaan op kort termyn ontwrigting in die verskaffingsketting plaasvind, veral rakende onsekerheid oor nuwe vereistes.
“Namate die beleid neerslag vind in wetgewing, is daar ’n laslappie-effek op lidlandvlak. Daar is nie meer ’n enkele mark nie, maar jy sal aan verskillende vereistes vir verskillende lande moet voldoen.”
Hulle verwag ook ’n verskuiwing na organiese produkte. Op eie bodem wil Europa sy organiese produksie teen 2030 tot 25% laat toeneem.