La Voz de Galicia (Ferrol) - La Voz de Galicia (Ferrol) - Especial1
Un exercicio teatral de visibilidade
En «Invisibles» a compañía Redrum enfróntase cara a cara a casos reais de violencia de xénero
A idea partiu, como tantas veces dunha lectura. Neste caso da do libro Invisibles, de Montse Fajardo, que recolle sete de relatos doutras tantas mulleres vítimas da violencia de xénero. Recoñece Sheyla Fariña que o impacto foi tal que sentiu a necesidade de afondar na cuestión, de impricarse no tema. E que mellor xeito que levalo a escea. Xurdiu entón a figura da directora Marián Bañobre e a arquitectura e vontade de Redrum Teatro. Santiago Cortegoso encargouse tamén da dramaturxia dun texto que non fóra concibido para a súa representación e Mela Casal e Nieves Rodríguez completaron o elenco. Nacía así Invisibles como obra de teatro, estreada no Principal de Pontevedra o pasado xoves.
Subliñan as súas creadoras que a pretensión fundamental deste espectáculo é concienciar e sensibilizar ás espectadoras e aos espectadores con esta lacra que invade a nosa sociedade. «Calquera iniciativa que se faga, sexa dende o ámbito que sexa, para dar un paso cara a erradicación da violencia de xénero ten que ser apoiada e celebrada», comenta Sheyla Fariña.
No proceso de creación do espectáculo a directora e as actrices chegaron a coñecer persoalmente a algunhas das protagonistas do libro. «Iso deulle un plus de emoción a un relato xa de por si intenso e emotivo», engade. Ata o punto, confesa, de que por momentos, nos ensaios, «resultábanos difícil dicir segundo que frases e representar segundo que momentos».
Espectáculo duro
Como non podía ser doutro xeito a representación teatral de Invisibles é dura. Podemos dicir que é un espectáculo para público adulto pero que tamén cun grande interese para xoves en idade adolescente, xa que é precisamente o momento no que coñecer este tipo de situación pódelles levar a construír unha relación máis san e a asentar os límites das súas relacións futuras, sinalan dende a compañía.
Invisibles quere respectar e conservar a necesaria dimensión lúdica do teatro, pero aproveitando tamén a súa capacidade transformadora.
Maila que sen deixar de lado a «brutalidade» das historias que conta, a dureza do relato atenúase por momentos con certas doses de humor e de ironía. «Marián tivo a mestría de crear uns personaxes que nalgún momento poden xerar un sorriso», explica Sheyla Fariña. «Queríamos fuxir do hiperdramatismo porque buscamos que o público conectase coa obra e corríamos o risco de que unha sobredoses de emoción provocara o efecto contrario», engade.
Aínda así, hai emoción dabondo. «É un espectáculo que como actriz te mantén en tensión dende que empeza ata que remata», di.
Unha emoción que tamén ten o seu reflexo no patio de butacas e no feedback obtido dos espectadores tralas dúas primeiras representacións. «Aínda é moi cedo para facer una valoración pero a reacción do público está sendo unha pasada. Hai moitísima emoción, moitísimo respecto e moitísima impricación», comenta a actriz.
Espectáculo duro
Con este espectáculo Redrum Teatro pretende poñer enriba da mesa dúas grandes reflexións: a inexistencia dun perfil típico entre as mulleres que sofren violencia de xénero e a invisibilidade dos agresores fronte á exposición das vítimas ante a sociedade. «Desexamos que o noso público desenvolva unha conciencia crítica e cuestione a realidade que o envolve para poder así transformala», explican.
En realidade, sinala a directora Marián Bañobre, en Invisibles están representadas moitas máis mulleres que as que figuran no libro e na obra, pois «dende o concreto fálase de cousas moi universais», pretendendo sempre dar visibilidade a todas as vítimas da violencia de xénero.
Nesa mesma idea abunda a actriz Sheyla Fariña. «Na obra falamos dunha serie de casos concretos e reais pero en realidade estamos representando a milleiros de mulleres. Cando les o libro ou cando ves a función escoitas cousas que hoxe todos recoñecemos. Hai situación que nós representamos a través dunha muller en concreto pero por desgracia é unha historia que se repite, se repite e se repite».
A pesar de tomar como punto de partida unha serie de relatos os responsables da dramaturxia obra fuxiron do esquema monólogo-parón-monólogo artellando un discurso dinámico no que teñen cabida historias particulares pero tamén un sentir común, sempre ao servizo dunha causa, dun compromiso: «Loitar contra unha lacra social que nos atinxe a todas».