Zilarrezkoak dira
AITOR URBITARTE “Malkoak bota genituen, korapiloa askatzeko malkoak izan ziren, sufrimendua poz bihurtuta”
Lortu dute salbazioa. Azkenaurreko jardunaldian Torrelavegan gol bakarrarengatik irabazita eta beste emaitzak alde izanda, Zilarrezko Ohorezko Mailan ariko dira datorren urtean ere Amenabar-Zarautzeko mutilak. Talde horretako entrenatzailea da Aitor Urbitarte (Zarautz, 1970) eta bizpahiru egun pasata nola sentitzen den kontatu digu: “Pixka bat lasaixeago nago, egun intentsuak izan dira eta oraindik guztiz asimilatu gabe daukat. Satisfazioa handia da oso zaila izan delako”, aitortu du.
Eskubaloiko bigarren mailan beste urtebete ziurtatzeko, esfortzu kolektibo eta pertsonala egin behar izan dute: “Lantegiko ordu asko kentzen, bideoak egiten, entrenamenduak prestatzen… Talde amateurra gara eta liga geroz eta profesionalizatuago dago. Jokalari askok txandatan lan egiten dute edo ikasten ari dira eta errepidean kilometro ugari egin behar izaten ditugu. Ezin dugu partidetara bezperatik bidaiatu eta azkenak lana bukatzean, ostiralean, orduantxe abiatzen gara arratsaldeko 16:00rak aldera; partida Antequeran bada, goizeko 4:00retan iristen gara. Larunbatean jokatu, gauez buelta autobusez, igande goizean iritsi eta bakoitzak umeak, andregaiak edo koadrilakoak orduan ikusten ditu”, aipatu du.
Asko baloratzen du sakrifizio hori Urbitartek, taldearekiko “harrotasuna” sentitzen duela dio eta esaldi batean laburtzen du guztia: “Familia bat gara eta eskubaloia asko maite dugu”. Merezi izan du sufrimenduak: “Orain dela bi urte azken jardunaldian salbatu ginen, iaz azkenaurrekoan eta aurten ere bai. Azken hilabetea oso zaila izan da, irteera konplikatuak genituen eta sei puntutik bost atera ditugu”, azaldu du.
Sekretua “sinesmenean” egon da entrenatzaile zarauztarraren ustez: “Barrutik beldurra izan dugu, batez ere nik. Uste nuen behera gindoazela eta zerua lainotuta zegoen, argi izpirik gabe. Sinetsi egin nuen nire buruarengan, lanean ondo ari ginela sinestarazi nien mutilei, Lanzaroteren aurkakoan, Alacanten eta Torrelavegan puntuatzeko gai ginela esan nien eta ‘klik’ hori egin genuen. Entrenamendu eta lanaren bitartez lortu dugu”. Beste sekretuetako bat “herritarren babesa” izan da: “Ikaragarria, hiru autobus joan dira asteburuan Torrelavegara. Larunbateko azken jardunaldian etxeko kiroldegia berriro txiki geratuko da seguru”, esan du Aritzbataldeko harmailei begira.
Pistan erakutsitako joko mailarekin konforme dago Urbitarte eta puntuaketari dagokionez salbazioa “inoiz baino garestiago” egon dela azpimarratu du: “Beste urteetan 18 edo 19 punturekin nahikoa zen, aurten 23 edo 24rekin ere larri. Galdu ditugunak ez dira diferentzia askoz izan, beti lehiatu dugu partidetan eta agian esperientzia faltaren eraginez punturen batek ihes egin digu, baina oso gustura nago orokorrean”.
Datorren urteari begira karguan jarraitzeko asmorik ba ote duen galdetuta, oraintxe bertan “pilak agortu xamar” dauzkala onartu du: “Asko gustatzen zait, baina ahalegina eskatzen du, lantoki propio bat daukat eta ordu asko eskaini behar dizkiot. Suertez alabek eta familiak jarraitzera animatzen naute. Balantzan jarrita, agian lehengo astean esango nizun utzi egingo nuela, baina jaso dugun harrera beroa ikusita balantza orekatu egin da. Argi dudana da uzten badut, etortzen denari lagundu nahiko niokeela”, adierazi du seguru.
Lehenagoko lanak baditu ordea Aitor Urbitartek, taldeari promes egin zion salbatuz gero bibotea hilabetez hazten utziko zuela: “Ausarta naiz halako gauzetarako, ilea ere tindatu izan dut eta promesak betetzeko dira”, dio barrez. Orain beraz, bibotea hazten zaion bitartean arnasa hartu, pentsatu eta gero gerokoak. Ziurra gauza bat da, Amenabarrek zilarrezkoa izaten jarraituko duela