Baby had geen overlevingskans, toch liet moeder haar ‘verder leven’

Annie leefde amper 14 uur en 58 minuten. Maar haar leven kreeg onpeilbaar veel betekenis voor haar ouders en voor heel wat andere mensen. Abbey Ahern wist dat haar dochtertje geen overlevingskansen had, maar ze wou de zwangerschap niet onderbreken, wat 95 procent van de ouders in zo een hartverscheurende toestand wel doen. Om het meisje in zekere zin verder te laten leven. Het aangrijpende verhaal van Abbey en Robert Ahern (beiden 34) uit Oklahoma dateert al van 2013, maar komt nog altijd in de wereldpers. “Ik raak nooit uitverteld over Annie”, zegt mama Abbey, die het veel te korte leven van haar dochtertje op die manier zinvol wil maken. Annie was in juni 2013 het allereerste kindje dat opgegeven werd voor orgaandonatie in Oklahoma. Helaas konden haar organen alleen gebruikt worden voor wetenschappelijke doeleinden, want door zuurstofgebrek waren ze niet geschikt voor transplantatie. Maar daar is Abbey nooit diepbedroefd om geweest: “Het was altijd al een mooie bijkomstigheid. Ik wilde vooral van haar bevallen om afscheid te kunnen nemen.” ‘Pistol Annie’ spoorde wel anderen aan om organen te doneren.

Abbey schreef pas begin december vorig jaar zelf een blog voor de website Good Housekeeping. Toen ze in 2013 negen maanden zwanger was van haar derde kindje, kreeg ze de verschrikkelijke diagnose te horen: de baby had anencefalie. Dat betekende dat de hersenen van het meisje zich nauwelijks of niet ontwikkelden en dat het kindje niet levensvatbaar zou zijn. In het beste scenario zou de baby enkele uren of iets langer leven, in het slechtste zou het meisje dood geboren worden. “Het was een zeer directe diagnose: je ziet gewoon het ontbreken van het bovenste stuk van het hoofdje”, schreef Abbey.

Ongeveer 95 procent van de ouders kiest in zo een geval voor abortus, maar Abbey en Robert wilden de zwangerschap absoluut verder zetten om op een liefdevolle manier afscheid te kunnen van hun dochtertje en om haar organen te kunnen schenken aan anderen.

We wisten dat ze een doel had, ook al was ze niet gemaakt voor deze wereld. We verlangden naar een paar dierbare momenten met ons meisje. Niemand probeerde ons op andere gedachten te brengen.”

Ook niet haar broer en zussen, van wie ze later vernam dat zij het doorzetten van de zwangerschap een “onverstandig” idee vonden. “Dat was uit liefde voor mij”, schreef Abbey in een recente Facebook-post naar aanleiding van de soms heftige reacties. “Wie iets slechts over hen durft zeggen, die kan klappen krijgen van mij.” Het verdere verloop van de zwangerschap was zwaar. “Telkens iemand naar de baby vroeg, stierf ik een beetje van binnen”, aldus Abbey. In kledingwinkels barstte ze in huilen uit toen ze het enige kleedje dat Annie ooit zou dragen moest uitkiezen. Het werd “een perfect wit kleedje’, waar hun huwelijksconsulent mee afkwam. Met bijpassend kapje en schoentjes. Na de geboorte kon Abbey haar meisje in haar armen houden. “Op dat moment voelde ik mij lichter dan de voorbije vijf maanden. Ik weet nog dat ik haar handjes vast nam en mijn gezicht tegen mijn drukte en haar kon ruiken. Ik kon haar maar niet genoeg kusjes geven.” Ook de twee dochters Dylan (4) en Harper Lou (2) kwamen afscheid nemen. Niemand was triest, er was geluk in de kamer, herinnert Abbey zich. Uiteindelijk stierf Annie in de armen van haar mama. Het meisje had net geen 15 uur geleefd. “Maar haar hele leven werd ze omringd door liefde, blijdschap en vrede. Zelfs toen ze doodging, was er geen verdriet.” Abbey en Robert gingen daarna al snel voor een vierde kindje, dat opnieuw een meisje zou worden: Iva. Het werd een emotionele zwangerschap door het dubbele gevoel waarmee Abbey worstelde: het verlies van Annie en de komst van Iva. Maar tot vandaag blijft Abbey optimistisch in het leven staan: “Annies verhaal is er een van hoop.

Het toont aan dat er te midden een tragedie toch ook schoonheid kan zijn. We konden Annie niet bij ons houden, maar haar verhaal was bedoeld om te delen met anderen en dat zal ik blijven doen zolang ik leef.”