Vrouw had acht jaar lang de hik

Ze werd ermee wakker op een ochtend in 2008 en ze zou er de daaropvolgende acht jaar niet meer vanaf komen. In oktober van dat jaar volgde de diagnose: de Amerikaanse Danielle Kirkland had chronische hik. En het maakte haar leven tot een hel. “Ik werd van school gestuurd toen ik studeerde voor verpleegster omdat ik de lessen verstoorde en op de begrafenis van de moeder van een vriendin kregen de aanwezigen zelfs de slappe lach omdat ik maar niet kon ophouden met hikken”, vertelt de vrouw. “Gelukkig vond die vriendin het niet erg. Ze zei dat het de begrafenis een beetje minder triest had gemaakt.” Ook op het vlak van de liefde was het niet meteen een aantrekkingsfactor. “Jongens lachten de hele tijd met me”, zucht ze. Gelukkig liep ze drie jaar geleden Scott McCracken tegen het lijf: die liet zich er niet door uit het veld slaan. Het koppel is nog altijd gelukkig samen. Danielle bezocht ondertussen een hele batterij specialisten, van maag-, keel-, neus- en oorartsen tot longdokters, maar niemand slaagde erin haar van haar probleem af te helpen. Zelf vermoedt ze dat de oorzaak van het probleem ligt bij de pijnstillers die ze nam tegen migraine en artritis en waaraan ze na verloop van tijd verslaafd was geraakt, iets wat ongewoon maar mogelijk is volgens dokters. Uiteindelijk probeerde ze de spierontspanner Tizanidine en na een maand bleek die effect te hebben. Ze neemt er sindsdien elke avond een capsule van. “In plaats van zes of zeven keer per uur, krijg ik nu nog zes of zeven keer per dag de hik”, zegt ze. “Het beheerst mijn leven niet meer zo. Als ik eens een pil oversla, voel ik het wel meteen. Dan begin ik meteen weer onophoudelijk te hikken.” En de schrik dat het probleem weer heviger wordt, zit er nog altijd in. “Telkens ik de hik krijg, panikeer ik. En dan time ik de aanval. Ik vrees de dag dat het weer in alle hevigheid terug is. Ik krimp al in elkaar als ik nog maar iemand hoor hikken.” (Hln)