Moeder gaat in therapie na opmerking leerkracht op oudercontact

Jo Hartley kreeg maar weinig informatie uit haar vijfjarige zoontje: “Dat is zoals een tand trekken bij hem”. Ze keek dan ook erg uit naar het eerste oudercontact op school. De leerkracht verraste de moeder met een schijnbaar onschuldige opmerking. Hartley reageerde drastisch. “Hij doet het goed”, begon de leerkracht. “Hij heeft vriendjes en doet met alles graag mee. En hij houdt er echt wel van dat alles ordelijk is en op zijn plaats staat.” Dat laatste was even slikken voor Hartley. “Het deed mijn maag omdraaien”, schrijft ze op haar blog voor news.com.au. “De meeste ouders zouden dit als een compliment opvatten, als een gevolg van wat er thuis aangeleerd wordt. Maar voor mij was het meer dan dat.” Hartley, een Australische mama van twee zoontjes uit Newcastle in New South Wales, kampt al heel haar volwassen leven met angst. Ze heeft het moeilijk met dingen waar ze zelf geen controle over heeft. “Ik heb geen controle over wat mensen rondom mij doen, over dingen die niet volgens plan verlopen en over mijn gemoedsgesteldheid. Maar waar ik wel controle over heb, is mijn omgeving.” Dat vertaalt zich voor Hartley al vijf jaar in het alles super netjes en schoon houden. Op een obsessieve manier, net als haar moeder. Herhaaldelijk stofzuigen, afstoffen en poetsen. Alle speelgoed keurig opgeborgen. Ook haar moeder leed aan angstaanvallen en depressie. Poetsen is een manier om de dingen onder controle te houden. En, zo besefte ze op het oudercontact, ook voor haar zoontje. Het jongetje schikte zijn boekentas op een bepaalde wijze, net als zijn autootjes. Hij had meteen door als iets niet op z’n plaats stond. Afwijkend gedrag voor een vijfjarige, vond Hartley, van haarzelf gekopieerd. Ze zag er de mogelijke gevaren van in en ging in therapie. Als ze haar eigen gedrag zou aanpassen, zou haar zoon volgen, redeneerde ze. Ze was bang dat de angst bij haar zoontje anders almaar zou toenemen. Bleek inderdaad dat Hartleys controlerende gedrag voortsproot uit angst. Die zat dieper dan alleen maar het nastreven van orde. Ze was perfectionistisch en hongerig naar succes. In haar geval bestond dat succes in een perfect onderhouden huis. De uitdaging bestond er dan voor Hartley in om te pogen afstand te nemen van het probleem en zichzelf de objectieve vraag te stellen: “Is dit voldoende?” Bijvoorbeeld: “Moet de keuken echt brandschoon zijn?” of “Is het erg dat er speeltjes op de grond rondslingeren?” Na acht maanden heeft mama Jo Hartley al heel wat vooruitgang geboekt, zegt ze zelf. “Dat meet ik aan mijn zoon. Hij voelt zich helemaal op zijn gemak als hij tussen het speelgoed en de rommel zit.” “Onlangs nog morste hij roomijs op de zetel en keek hij mij bezorgd aan. ‘Het geeft niet’, zei ik. Hij lachte terug en zei: ‘Het is maar roomijs’. Dat had hij helemaal juist.”

(Hln/Foto:hln.be)