Vrouw zit vijf dagen vast in gecrashte wagen

Een 70-jarige vrouw uit Washington heeft vijf dagen en nachten vastgezeten in haar wagen nadat ze van de weg was geraakt. Sharon Leaming was gewond en overleefde op twee bananen en twee flesjes water bij temperaturen van meer dan 30 graden. Haar mobiele telefoon lag net buiten haar bereik, waardoor ze niemand op de hoogte kon brengen van haar hachelijke situatie. “Maar elke keer dat hij rinkelde, wist ik dat ze me nog aan het zoeken waren. En dat gaf me hoop”, vertelt ze van op haar ziekbed.

Sharon was vorige week dinsdag voor het laatst gezien, toen ze om 15 uur met haar wagen het kustplaatsje North Cove verliet. Ze wilde daar met haar zus kamperen, maar ontdekte dat ze de foute tent mee had genomen en besloot naar huis te rijden om de juiste te halen.

Het was haar kleindochter Carriann Wood die twee dagen later alarm sloeg. “Ze heeft medicijnen nodig voor haar rug en het is niets voor haar om zo lang weg te blijven”, schreef ze onder meer op sociale media. “Ze zou ook nergens heen gaan zonder ons te verwittigen.”

Meteen werd een zoekactie op poten gezet, waaraan naast de politie ook familieleden en vrienden meewerkten. De hulpverleners hadden één aanwijzing: een zendmast had het signaal van de mobiele telefoon van het slachtoffer opgepikt. Maar jammer genoeg was het gebied van waar het signaal kwam bijzonder groot. “Het gaf alleen een ruw idee van waar ze kon zijn”, aldus de neef van Sharon, Bob Stewart. “Daarop gingen we zoeken langs wegen en in de bossen in die streek.” Zondagmiddag besloot Stewart om te voet langs een deel van Highway 12 en een spoorweg te gaan, vlakbij Oakville. Hulpverleners waren al verscheidene keren door het gebied gereden, maar hij hoopte dat hij meer zou zien als hij het traject te voet zou afleggen. “Plots zag ik een plaats waar enkele struiken naar beneden gebogen waren”, vertelt hij. “Ik ging wat dichterbij en zag opeens ook een boom die een stukje van zijn schors miste. Ik belde mijn neef en zei dat ik op onderzoek uitging.”

Terwijl hij afdaalde in de berm, begon hij geroep te horen. Maar lawaai van de snelweg, de bomen en echo’s vervormden het geluid. “Ik dacht eerst dat het een vrouw was die tegen haar hond riep of tegen haar kinderen”, gaat hij verder. Pas na een paar minuten had hij door dat het de stem van zijn tante was. “Ik kon haar wagen nergens zien, maar wist dat die in de buurt moest zijn.”

Daarop belde hij zijn neef opnieuw en vertelde hem dat hij dacht dat hij hun tante gevonden had. En dat hij onmiddellijk moest komen. “Ik vroeg hem ook om een touw mee te brengen. Uiteindelijk zag ik haar wagen en nu hoorde ik haar ook duidelijk roepen. Ze zag me niet tot ik vlak bij haar was. Toen ik tot bij de wagen klauterde, zei ze dat ze al vijf dagen op ons aan het wachten was”, lacht hij.

Met temperaturen die opliepen tot meer dan 30 graden had hij niet verwacht dat zijn tante nog in zo een goede conditie zou zijn. “Ze lag in een bebost gebied, in de schaduw”, zegt hij nog. “Goed voor haar, maar niet voor ons. Zelfs als je had geweten waar de wagen was, zou je hem moeilijk gevonden hebben. Samen met de toegesnelde hulpdiensten konden we haar dan eindelijk uit haar wagen ontzetten.”

Sharon was uitgedroogd en gewond aan haar borst en linkerknie. Ook haar enkel en hiel waren gebroken. Maar ze was nog heel alert. “Ze heeft nog een lange weg af te leggen voor ze weer op de been is, maar we zijn blij dat ze nog leeft”, aldus Wood.

Zelf reageerde de vrouw ook al kort vanop haar ziekbed. “Ik was op weg naar huis toen ik me vreemd begon te voelen”, vertelt ze. “Mijn ogen voelden zwaar en ik was duizelig. Daarom besloot ik even te stoppen langs de kant van de weg. Toen ik me wat beter voelde, reed ik verder. Maar toen viel mijn rechteroog plots dicht en zakte mijn gezicht af. Ik denk dat ik toen een black-out kreeg. Ik hoorde een paar klappen en voelde een paar hobbels en toen ik mijn ogen weer opende zag ik alleen bomen. Terwijl ik van de weg ging, dacht ik alleen: ‘God, laat dit niet de dag zijn dat ik sterf’.”

Toen de wagen tot stilstand kwam, twaalf meter lager in de berm, kon ze zich niet meer bewegen. “Ze zag haar telefoon liggen, maar kon er niet aan”, aldus Stewart. “Ze vertelde me wel dat elke keer dat hij overging, het haar hoop gaf. Want dan wist ze dat de mensen nog naar haar op zoek waren. De eerste dagen duwde ze de hele tijd op de claxon. Tot de batterij uitviel. Daarna begon ze uit het raam te roepen. En maar goed, want zo heb ik haar uiteindelijk gevonden.” (HLN/ Foto:hln.be)