Elvis leeft in drie impersonators

Elvis Presley is deze week veertig jaar dood. Of toch niet? Hij is nog altijd te zien op feesten en partijen. Desgewenst verschijnt hij aan je sterfbed.

Zet drie Elvis-impersonators bij elkaar en je belandt, in de vorm van een karrenvracht aan kennis, in één grote liefdesverklaring aan

De songtitels en jaartallen van shows rollen over tafel, geen vertolking is hen vreemd, voor elk timbre in de stem van de zanger is een uitleg. Zoals over

uit 1968, de favoriete song van Frank Anthony. “Daarin hoor en voel je de echte Elvis. Je ervaart wat er in hem omging. Qua tekst, kracht en uitvoering is

nog groter dan

IEd Carree en Michael Bakker knikken instemmend, hoewel ze zelf andere favorieten hebben. Ed Carree houdt het meest van

uit 1970. “Toen ik het als tiener voor het eerst hoorde, vond ik het meteen geweldig. Nu heb ik een persoonlijke band met de tekst

Mijn Mariska is gebleven, we trouwden, hebben een dochtertje.’’

Voor Michael Bakker is het

uit 1969. “Gespeeld tijdens het concert

in 1973, wat mijn kennismaking met Elvis was toen ik 9 was. Het heeft een positieve rock-’nroll energie. Het is herkenbaar en lekker om te zingen.’’ Want zingen, dat doen deze

Idrie. Al tientallen jaren trekken ze als Elvis langs theaters, festivals, bedrijfsevenementen en schoolfeesten. Ook geven ze huiskamerconcerten, zingen voor de lol in de kroeg en komen naar een hospice om een laatste wens te vervullen. Ieder heeft zo’n twee optredens per maand. Frank Anthony meestal met zijn band Calling Elvis, Ed Carree met de tweekoppige

Michael Bakker met zijn computer. Alle drie met het doel de nagedachtenis aan Elvis Presley levend te houden. Ook nu nog, in de zomer dat het veertig jaar geleden is dat The King overleed, 42 jaar oud. Daarmee zijn ze meer dan alleen een lookalike. Een impersonator klinkt als en is Elvis, in een rol.