Asma Jahangir gaf Pakistaanse vrouwen en liberalen een stem
PAKISTAN - Haar leven lang ging Asma Jahangir de strijd aan met generaals, politici, extremisten en mullahs - en dat zijn in Pakistan formidabele tegenstanders. Een van de bekendste mensenrechtenactivisten van het land overleed zondag in een ziekenhuis in Lahore aan een hartaanval. Ze is 66 jaar geworden.
Jahangir is de dochter van een welgestelde, invloedrijke man, en de eerste jaren van haar leven bracht zij door in weelde en voorspoed. Dat veranderde toen ze 6 jaar oud was. Er werd een militaire coup gepleegd, en haar vader ging in verzet tegen het militaire regime. De geheime dienst vestigde zich aan de overkant van de straat, zei Jahangir in een interview met de New Yorker, en de nummerborden van iedereen die bij hen op bezoek kwam, werden geregistreerd. Drie jaar na de coup, in 1961, werd haar vader gearresteerd. "Ze kwamen midden in de nacht met brandende toortsen", vertelde Jahangir. "De politie omsingelde het huis en sloeg op de deuren. Het schrok Jahangir niet af. Als tiener demonstreerde zij tegen de dictator die haar vader gevangen had gezet. Op haar 18de ging ze rechten studeren, wat in Pakistan een zeer ongebruikelijke keuze was voor vrouwen. Als advocaat kwam ze op voor verkrachte tieners en mishandelde echtgenotes, maar ook voor religieuze minderheden en straatarme families die als slaaf werkten. Een rechter vroeg haar eens waarom ze mensen die zo vreselijk stonken mee had genomen naar de rechtbank. "U bent hier, juist voor hen", was haar reactie, zo vertelde ze aan het Pakistaanse tijdschrift The Herald.
Ze richtte de onafhankelijke Mensenrechtencommissie van Pakistan op en was tussen 2004 en 2010 VN-rapporteur voor godsdienstvrijheid. Ook was ze een van de oprichters van het Womens Action Forum, een organisatie die actievoerde tegen de islamisering van de rechtspraak in Pakistan. In 2002 kreeg ze de Nederlandse Geuzenpenning uitgereikt. Jahangir wist vrouwen, liberalen en minderheden een stem te geven in een land waar dergelijke stemmen vrijwel direct gesmoord worden. Soms door de machthebbers in Islamabad, soms door een ongeletterde geestelijke in de dorpen. Dat werd haar niet door iedereen in dank afgenomen: een van haar clienten is op haar kantoor vermoord, ze werd onder huisarrest geplaatst, en ze werd zelfs constant bedreigd. Toch weigerde zij altijd haar land te verlaten. "Ik blijf hier", zei ze tegen de Britse krant The Telegraph. "Mijn voorouders zijn hier begraven en mijn leven is op deze plek."
(Volkskrant)