Vriendin wordt dievegge na wisseltruc met winkelwagen

Is Evelien Simon (55), welbekend postbode te Hierden, een ordinaire tasjesdief? Het leek er wel even op in de Dirk van de Broek in Harderwijk. Door een onbedoelde wisseltruc met winkelwagentjes was ze even de illegale bezitter van een zwarte tas met inhoud. “Het kwam goed, maar wat een kolder! Ik heb daarna mijn hele dienst lachend op de fiets gezeten.”

Blinde paniek rolt door het lichaam van Corrie Muller (59) uit Harderwijk als ze vrijdagmiddag alle boodschappen keurig op de lopende band heeft gelegd en haar portefeuille wil pakken. Want, waar is die? En waar is de zwarte tas waar die inzat? “Gestolen, was mijn eerste gedachte. Mijn hele leven zit in die tas. Ik kon wel door de grond zakken.”

Gelukkig bleef de caissière wel handelingsbekwaam. Zij stelde voor om de beelden van de beveiligingscamera terug te kijken. “Het duurde een kwartier, maar ze zag dat ik met iemand stond te praten en dat we daarna met elkaars karretje vandoor gingen. Toen viel het kwartje: Evelien!” Evelien Simon: “We kennen elkaar nog van de ABNAMRO waar we allebei hebben gewerkt. We kunnen nog steeds goed met elkaar. Ik was bij de Dirk met mijn schoonmoeder van 84 en trof haar bij de ingang. Toen hebben we even bijgekletst. Daarna had ik geen moment het idee dat er iets mis was. Ja, er lag opeens een zwarte tas op het kinderzitje, maar ik dacht dat die van schoonmoeder was.” Muller: “En ik heb ‘m gek genoeg geen seconde gemist.” Simon: “Er lag ook al een netje mandarijnen in. Gek, want dat stond niet op ‘t lijstje. Gedachteloos heb ik dat weer teruggelegd.”

Muller: “Ik zie haar die mandarijnen nog terugleggen. Zo komisch!”

Simon: “Daarna bij de kassa afgerekend, de boodschappen met tas en al in de kofferbak gelegd en het karretje teruggebracht. Dat er een plastic muntje uit komt in plaats van de euro die ik er in stopte viel blijkbaar ook niet op. Vervolgens zijn we een bakkie koffie gaan drinken bij de McDonald’s aan de overkant. Komt even later Corrie aanrennen. “Jij hebt mijn tas!” riep ze. “Heb ik niet,” zei ik. “Jawel,” zei ze, “het staat op de beelden.” Pas op dat moment denk ik aan die zwarte tas. Het grappige is, dat toen ze de tas terugkreeg, ze meteen checkte of alles er nog in zat.”

Muller: “Tja, dat doe je toch automatisch...”

Achteraf kunnen de dames er hartelijk om lachen. “We nemen elkaar niks kwalijk,” klinkt het unisono. Maar hun lesje hebben ze wel geleerd. “Ik verlies nooit meer die tas uit het oog,” zegt Muller. “Ik let voortaan extra op welk karretje van mij is,” zegt Simon. Muller: “En die euro, die heeft ze inmiddels van mij terug gekregen.”

(Waar maar raar)