700.000 jaar oude afgeslachte neushoorn ontdekt op de Filippijnen

Tijdens opgravingen op het eiland Luzon het grootste meest noordelijke eiland dat onderdeel uitmaakt van de Filippijnen hebben onderzoekers een vrijwel compleet neushoornskelet opgegraven. Niet zo bijzonder, zul je denken. Tot je hoort dat het skelet 700.000 jaar oud is en getuigt van een heuse afslachting. Verschillende botten zijn bewerkt met een scherp, mes-achtig object. En andere botten zijn duidelijk herhaaldelijk met een steen geslagen, mogelijk om het merg eruit te kunnen halen. De opgravingen vertellen een duidelijk verhaal: hier leefden mensachtige zich meer dan 700.000 jaar geleden al uit!

In de buurt van het skelet hebben onderzoekers bovendien 57 stenen gereedschappen opgegraven. Ze komen uit kleilagen die tussen de 777.000 en 631.000 jaar oud zijn.

Het zijn fantastische vondsten die aanzienlijk ouder zijn dan de oudste sporen van de mensachtige die ons tot voor kort op de Filippijnen bekend waren. Eerder had men in een nabijgelegen grot een klein voetbotje teruggevonden dat bewees dat mensachtige hier 67.000 jaar geleden al rondliepen. Maar de laatste vondst is honderdduizenden jaren ouder!

Het zet ons aan het denken over de wijze waarop de mensachtige zich over de eilanden die Zuidoost-Azië rijk is, verspreidden. In het blad Nature schrijven de onderzoekers dat de vondsten erop wijzen dat de Filippijnen een sleutelrol hebben gespeeld in die verspreiding van de mensachtige in dit gebied. Waarschijnlijk volgden de mensachtigen de oceaanstromingen en ze verspreidden zich van het noorden naar het zuiden, waarbij Luzon een belangrijk tussenstation was. Uiteindelijk zouden de mensachtigen zo Flores hebben bereikt, waar uiteindelijk een compleet nieuwe mensensoort ontstond: de Homo floresiensis. “Onze hypothese is dat de voorouders van de hobbit vanuit het noorden kwamen,” aldus onderzoeker Gerrit van den Bergh.

Lang werd gedacht dat de voorlopers en familieleden van moderne mensen er niet in slaagden om eilanden als Luzon en Flores te bereiken, omdat ze daarvoor per boot moesten reizen. Maar de ontdekking van hobbits op Flores en recentere vondsten op Sulawesi laten zien dat mensachtigen al vroeg hun weg naar deze eilanden wisten te vinden. Recent zijn er zelfs aanwijzingen gevonden dat de voorouders van de hobbits rond 700.000 jaar geleden dus rond dezelfde tijd dat er mensachtigen op Luzon rondliepen al op Flores te vinden waren. Hoe deze mensachtigen de eilanden bereikten, is giswerk. Van den Bergh kan niet uitsluiten dat zij in staat waren om simpele vlotten te bouwen, maar denkt toch dat de mensachtigen per ongeluk op de eilanden terecht kwamen. “Ze kunnen gepakt zijn door een tsunami en naar zee zijn gesleurd. Deze regio is tektonisch actief, dus tsunami’s komen veel voor en ongeveer elke honderd jaar vindt er wel een grote plaats. Een week na de tsunami die in 2004 in de Indische Oceaan plaatsvond, werden er op 60 kilometer van de kust nog mensen uit het water gehaald, waaronder een zwangere vrouw. Zij wisten acht dagen te overleven door regenwater te drinken. Iets soortgelijks kan in het verre verleden zijn gebeurd.”

Tot welke soort de mensachtigen, waarvan nu op Luzon sporen zijn ontdekt, behoorden is eveneens onduidelijk. Waarschijnlijk waren ze nauw verwant aan Homo erectus. Moderne mensen arriveerden voor zover we nu weten pas zo’n 50.000 jaar geleden op de Filipijnen. De zoektocht naar sporen van mensachtige op Luzon gaat onverminderd door. Van den Bergh hoopt er op nog oudere resten te stuiten. Dat lijkt niet vergezocht: “Afgaand op stenen gereedschappen zijn we vrij zeker dat mensachtigen ongeveer 1 miljoen jaar geleden op Flores arriveerden,” stelt Van den Bergh. “Maar we weten niet wanneer mensachtige voor het eerst op Luzon aankwamen. We kunnen nu in oudere lagen gaan kijken of we daar meer objecten of nog beter: fossiele resten kunnen vinden.”

(Bron: Scientias)

Het is een heel aardig idee dat relatief weinig inspanning hoeft te kosten. Momenteel wordt de transit-methode al gebruikt om exoplaneten op te sporen. Ruimetelescopen staren langdurig naar sterren in de hoop hun helderheid regelmatig af te zien nemen. Die dipjes in de helderheid kunnen dan wijzen op de aanwezigheid van een planeet die zo af en toe tussen de ster en de ruimtetelescoop staat en een deel van het sterlicht tegenhoudt. De benodigde waarnemingen waar Socas-Navarro over spreekt, doen we dus al. “Het vereist in ieder geval in het begin geen extra inspanning, behalve dan dat je alert bent op mogelijke detecties,” aldus Socas-Navarro.

Maar dat detecteren van die

Het is behoorlijk zorgwekkend. Want plastic is sterk geneigd

Op vergelijkbare manier zouden